ประมาณ 30 ปีก่อน แม่เล่าให้ฟังว่า ที่กระทรวงการคลัง มีอธิบดีหนุ่ม มีเชื้อสาย แต่ไม่ให้เกียรติข้าราชการคนอื่น คิดว่าไม่มีทางฉลาดเท่าตัวเอง ข้าราชการเก่าแก่หลายคนทนไม่ได้ลาออก ส่วนพ่อผมดีที่ได้ย้ายไปอยู่รัฐวิสาหกิจ ไม่ต้องมารองมือของเท้าชนชั้นนำเจ้ายศเจ้าอย่าง ที่มองคนอื่นโง่ไปทั้งหมด
ไม่น่าเชื่อว่าผ่านไปกว่า 30 ปี พ่อผมเสียชีวิตไปแล้ว ผมยังมีโอกาส ได้ทัน ได้สัมผัสอธิบดีหนุ่มคนนั้นที่วันนี้กลายเป็นรัฐมนตรีไปแล้ว(แม้ไม่ใช่กระทรวงที่เขาอยากเป็น) ดูเหมือนว่า ความคิดเขาจะไม่ต่างไปจากเดิมเลย มีสิ่งที่ต่างไป คือโลกหมุนไปเยอะแล้ว ความคิดเก่าๆกำลังจะตาย และความโกรธแค้นไม่พอใจของผู้คนก็สะสมมากขึ้น
วันนี้ผมออกจากการประชุมกรรมาธิการแรงงาน ค่อนข้างหดหู่และเศร้าใจ กับหลายอย่างที่ได้ยิน ไว้กรรมาธิการสรุปรายงานการประชุมผมคงแชร์ให้ทุกท่าน
เส้นทางกลับจากรัฐสภาไปท่าน้ำเกียกกาย คือแคมป์คนงานก่อสร้างรัฐสภา พวกเขาพูดสำเนียงเหนือบ้าง อีสานบ้าง รวมถึงสำเนียงแบบภาคกลางปนกัน ทุกคนจากบ้านมาทำงานหนักเสี่ยงอันตราย รัฐสภาใหม่นี้ใหญ่โตมองจากแม่น้ำเหมือนวิหารกรีกโบราณของเหล่าทวยเทพ ข้างในก็มีแต่คนใหญ่โต ผมแวะซื้อเนื้อย่างมองดูพี่น้องแรงงานก่อสร้างแล้วถอนใจ ว่าหลังกำแพงสูงพวกทวยเทพพูดถึงเหล่าคนงานสร้างกำแพงอย่างไร และมีคำถามมากมายผุดขึ้นมา
'คนที่บอกว่าแรงงานไม่ต้องการเพิ่มค่าจ้างขั้นต่ำ เพราะอยู่กันได้ ทั้งชีวิตพวกเขาเคยใช้เงินด้วยค่าจ้างขั้นต่ำสักวันหนึ่งมั้ย'
'พวกที่อ้างตัวเลขทางเศรษฐกิจและบอกว่าเป็นปกติที่การเติบโตของค่าจ้างขั้นต่ำต้องน้อยกว่ารายได้ประชาชาติต่อหัวเป็นเรื่องปกติ พวกเขาทราบมั้ยว่าค่าจ้างขั้นต่ำเราน้อยกว่าความสามารถในการยังชีพได้'
'พวกเขาทราบหรือไม่ว่าแรงงานก็เป็นคน และมีคนไทยกว่าสิบล้านคนอยู่ด้วยค่าจ้างขั้นต่ำ'
'พวกเขาเกรงใจนายทุนแต่รู้หรือไม่ว่าทุกวันนี้แรงงานหายใจเป็นเหงื่อเป็นเลือด สะสมชีวิตด้วยหนี้ รองรับเมืองเทวดา'
ผมได้แต่มีคำถามซ้ำๆ
เราต้องทำให้มันดีกว่านี้ต้องต่อสู้กับไดโนเสาร์ที่ใกล้ตายและสร้างโลกใหม่ให้เรา
ปฏิรูปกฎหมายแรงงาน รับอนุสัญญา ILO สร้างรัฐสวัสดิการถ้วนหน้าครบวงจร
