 |
| รัฐบาลประชุมวิดีทัศน์ดาวเทียมกับทีมช่วยกู้ภัยไทยในเนปาล |
บริหารบ้านเมืองนั้นไม่ง่าย
โดย ชำนาญ จันทร์เรือง
นับแต่ 22 พฤษภาคม 2557
จวบจนปัจจุบันเป็นเวลาเกือบ 12 เดือนหรือ 1 ปีแล้ว
นอกจากการที่ไม่มีม็อบปิดกั้นถนนทั่วบ้านทั่วเมืองเพราะขัดต่อกฎอัยการศึกต่อด้วยมาตรา
44 และการมีสวัสดิการและค่าตอบแทนเพิ่มขึ้นของข้าราชการแล้ว
แทบจะเรียกได้ว่าไม่มีอะไรที่เป็นพัฒนาการที่อยู่ในขั้นที่เป็นที่พอใจเลยก็ว่าได้
ปัญหาที่รุมเร้ามีทั้งปัญหาเฉพาะหน้าและปัญหาที่สั่งสมมานาน
เช่น ปัญหาการบินกับ ICAO,ปัญหาการหยุดเจรจา FTA หรือการยุติ GSP กับใบเหลืองของ EU,ปัญหาการค้ามนุษย์,ปัญหาจากการต่อต้านขององค์กรสิทธิมนุษยชนระหว่างประเทศและฝ่ายสิทธิมนุษยชนขององค์การสหประชาชาติ,ปัญหาแรงกดดันจากรัฐบาลต่างประเทศให้คืนอำนาจสู่การเลือกตั้งโดยเร็ว,ปัญหาเศรษฐกิจที่มาถึงการเผาจริงหลังจากที่เผาหลอกมาระยะหนึ่ง,ปัญหาของการทุจริตคอรัปชั่นที่ไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลย,ปัญหาการร่างรัฐธรรมนูญที่
“จัดการงานนอกสั่ง”เสียจนถูกวิจารณ์ว่าจะเป็นชนวนของวิกฤติรอบใหม่,ปัญหาของคนรอบตัวของผู้มีอำนาจที่ไม่กล้าจะให้ข้อมูลจริงและยังปีนเกลียวกินเกาเหลากันทุกวัน
มิหนำซ้ำยังให้ข่าวสับสนขัดแย้งกันเอง,ปัญหาการใช้มาตรา 44
อย่างพร่ำเพรื่อ,ที่สำคัญที่สุดก็คือปัญหาการควบคุมอารมณ์ของตัวผู้นำเอง ฯลฯ
แล้ว (ควรที่) จะทำอย่างไร
1) หยุดโทษรัฐบาลที่ผ่านๆมาไม่ว่าจะเป็นรัฐบาลของพรรคเพื่อไทยหรือประชาธิปัตย์หรือรัฐบาลที่มาจาก
คมช. เพราะระยะเวลาล่วงเข้ามาจะครบปีอยู่แล้ว
2) หยุดอ้างว่าเข้ามาเพราะความจำเป็น การอ้างว่าถ้าไม่เข้ามาแล้วผู้คนจะพากันเข่นฆ่ากันเอง
นั้นเป็นเพียงสมมุติฐาน เพราะผู้คนที่บาดเจ็บล้มตายของทั้งสองฝ่ายนั้นไม่ได้เกิดจากฝีมือของประชาชนคนธรรมดาแต่อย่างใด
ส่วนจะอ้างว่าเข้ามาตามคำเรียกร้องก็คงมาจากส่วนหนึ่งเท่านั้น
ซึ่งขณะนี้เขาเหล่านั้นกำลังกลืนเลือดและกัดลิ้นตัวเองอยู่
3) หยุดการคุกคามสิทธิเสรีภาพของการแสดงออกของประชาชนและนักศึกษาคณาจารย์
โดยให้เหตุผลว่าการแสดงออกมีนัยทางการเมือง ซึ่งในทางรัฐศาสตร์แล้วทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเกี่ยวข้องกับการเมืองเกือบทั้งสิ้น
แม้แต่การปฏิวัติรัฐประหารเองก็เป็นการเมืองโดยแท้
การปล่อยให้มีการแสดงออกจะเป็นการผ่อนคลายเหมือนกับการระบายของกาน้ำร้อน
หากไม่รูระบายผลที่ตามมาก็ย่อมคาดหมายได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแก่กาน้ำนั้น
 |
| แผนภาพเปรียบเทียบอัตราลดของเสรีภาพในการสื่อสารตามรายงานโดยองค์การฟรีดอมเฮ้าส์ พบว่าไทยลดฮวบต่ำสุดเท่าลิเบีย ตามข่าว http://news.voicetv.co.th/thailand/199068.html |
4) หยุดเนื้อหาของร่างรัฐรัฐธรรมนูญที่
“เหาะเหินเกินลงกา”(จำมาจากคุณวิษณุ –เครืองาม-) หรือ “จัดการงานนอกสั่ง”(จากกฎหมายแพ่ง)
แล้วเน้นเฉพาะที่เป็นประชาธิปไตยดั่งนานาอารยประเทศทั้งหลาย จะเอาแบบไหนก็เอาสักอย่าง
จะเลือกตั้งทางตรงหรือทางอ้อมอย่างไรก็ว่ามา แต่ต้องให้ยึดโยงกับประชาชนซึ่งเป็นเจ้าของอำนาจอธิปไตยที่แท้จริง
ไม่ใช่ร่างมาเพียงสนองตัณหาทางวิชาการเท่านั้น
5) หยุดการใช้มาตรา 44 อย่างพร่ำเพรื่อหรือเลิกไปเลย
เพราะหากมีการใช้กฎหมายที่ครอบคลุมถึงทั้งสามอำนาจอธิปไตยในบุคคลคนเดียวได้ผล เกาหลีเหนือคงเป็นมหาอำนาจไปนานแล้ว
(ขอยืมคำอาจารย์กานดา –นาคน้อย- มาใช้หน่อยนะครับ)
6) หยุดทิฐิมานะในการแก้ไขปัญหา
เช่น การที่จะต้องให้สลากกินแบ่งขายในราคา 80 บาทให้ได้หรือห้ามการนำหวยมารวมกันเพราะทำให้ราคาแพงขึ้น
ซึ่งผมมองว่าราคาไม่ใช่ปัญหา เพราะคนซื้อก็เพราะอยากซื้ออยากรวย คนขายหากขายไม่ขาดทุนก็ยินดีขาย
ประเด็นมันอยู่ที่ทำอย่างไรจึงจะแก้การผูกขาดหรือการเป็นเสือนอนกินของยี่ปั๊วซาปั๊วมากกว่า
เมื่อได้ราคาที่เหมาะสมกับต้นทุนกับกำไรเท่าไหร่แล้วราคาหน้าสลากจะเป็น 90 หรือ
100 หรือ 110 บาทไม่ใช่ปัญหาสำหรับผู้ซื้อ
หยุดทิฐิมานะที่จะต้องทำความปรองดองให้สำเร็จซึ่งเป็นไปไม่ได้
เพราะการปรองดองเกิดจากใจ มิใช่เกิดจากการบังคับ
เมื่อใดมีใจตรงกันหรือประโยชน์พ้องต้องกันก็จะปรองดองกันเอง
เพราะไม่มีมิตรแท้และศัตรูถาวรทางการเมืองนั่นเอง
ไม่เชื่อลองปล่อยให้ร่างรัฐธรรมนูญฯฉบับที่เสนอสปช.ออกไปโดยไม่มีการแก้ไขปรับปรุงเลยดูสิครับว่าจะเกิดอะไรขึ้น
7) หยุดรบกวนเวลาพักผ่อนของชาวบ้านชาวช่องในคืนวันศุกร์
เพราะชาวบ้านไม่ใช่ทหารเกณฑ์ที่จะต้องให้ ‘จ่าโม้’
ยืนอบรมอยู่หน้าแถว
หากคิดว่ามีความจำเป็นที่จะต้องสื่อสารโดยตรงไปยังประชาชนก็ไปใช้เวลาในช่วงเช้าวันเสาร์หรืออาทิตย์ก็ได้
ถ้าจะให้ได้ผลจริงๆก็เปิดให้โฟนอินเข้าไปเลย เอาให้เต็มที่ กี่ชั่วโมงก็ไม่ว่ากัน เพียงแต่อย่าไปบังคับใครให้ถ่ายทอดสดก็แล้วกัน
เพราะคนที่สนใจการบ้านการเมืองอย่างผมก็ต้องตามไปฟังอยู่แล้ว
ส่วนคนที่ไม่ฟังมันก็ไม่ฟังอยู่ดี หากทำได้อย่างที่ผมว่าเรทติ้งก็ย่อมที่จะดีวันดีคืนอย่างแน่นอน
ไม่ตกรูดอย่างเช่นทุกวันนี้
 |
| ม.ร.ว.ปรีดิยาทร เทวกุล อ้างเศรษฐกิจไม่ฟื้นเพราะค่าแรง ๓๐๐ บาทต่อวัน |
8) หยุดอุ้มพรรคพวกที่ไร้ฝีมือเสียที
การบริหารบ้านเมืองไม่ใช่การออกไปรบทัพจับศึกที่จะต้องไปด้วยกันมาด้วยกัน
โละรัฐมนตรีที่โลกลืมหรือที่ไร้ฝีมือออกไปเสียบ้าง
คนเข้าสู่อำนาจผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แต่ประเทศชาติและประชาชนยังคงต้องอยู่ต่อไป
ถ้ายังขืนอุ้มกันอยู่อย่างนี้ปีหน้าและปีต่อๆไปคงต้องมีพิธีผู้ใหญ่ขอขมาเด็กกันอีกเป็นแน่
การบริหารบ้านเมืองนั้นเป็นทั้งศาสตร์และศิลป์
มีแต่ความรู้อย่างเดียวแต่ไม่มีศิลป์ก็ทำไม่ได้
เพราะไม่เช่นนั้นก็ต้องเอานักวิชาการอภิมหาปราชญ์ไปบริหารบ้านเมืองกันหมด มีศิลป์อย่างเดียวแต่ไม่มีศาสตร์ก็ทำไม่ได้
ถึงทำได้ก็พังมาแล้วตัวอย่างมีให้เห็นชัดๆว่ามีศิลปะในการบริหารงานที่ขึ้นชื่อในหลายๆโครงการแต่ก็ต้องตกเก้าอี้เพราะไม่เข้าใจศาสตร์ของการใช้อำนาจ
อ้าว ถ้าไม่มีทั้งศาสตร์และศิลป์แต่มีปืนล่ะ ก็ได้นะ แต่ได้ชั่วครั้งชั่วคราว
ประวัติศาสตร์การเมืองไทยและการเมืองโลกสอนเราไว้แล้วว่า
การใช้ปืนบริหารบ้านเมืองโดยไม่มีทั้งศาสตร์และศิลป์นั้นจบลงอย่างน่าสยดสยองเพียงใด
---------------
หมายเหตุ เผยแพร่ครั้งแรกในกรุงเทพธุรกิจฉบับประจำวันพุธที่
29 เมษายน 2558
