ชำนาญ จันทร์เรือง
นับว่าเป็นก้าวที่พลาดครั้งสำคัญของ
คสช.ที่มอบอำนาจให้นายทหารผู้หนึ่งไปแจ้งความดำเนินคดีกับ แกนนำเครือข่ายคณาจารย์มหาวิทยาลัยจำนวนรวมหกคน
ในข้อหาร่วมกันมั่วสุมหรือชุมนุมทางการเมือง ณ ที่ใดๆที่มีจำนวนตั้งแต่ห้าคนขึ้นไป
อันเป็นการฝ่าฝืนประกาศหรือคำสั่งหัวหน้าคณะรักษาความสงบแห่งชาติที่
3/2558 ข้อ 12 ซึ่งมีโทษจําคุกไม่เกิน 6 เดือน หรือปรับไม่เกินหนึ่งหมื่นบาทหรือทั้งจําทั้งปรับ
สืบเนื่องจากการที่เครือข่ายฯได้ร่วมกันออกแถลงการณ์ในหัวข้อ “มหาวิทยาลัยไม่ใช่ค่ายทหาร”
เพื่อยืนยันในสิทธิเสรีภาพทางวิชาการ ที่จะแสวงหาและถ่ายทอดความรู้ในการเรียนการสอน
ผลจากแถลงการณ์ฉบับดังกล่าวมีผู้สนใจติดตามในโซเชียลมีเดียจำนวนเพียงหลักพัน
แต่ภายหลังที่ได้มีการแจ้งความดำเนินคดีการณ์กลับกลายเป็นว่ามีผู้สนใจเข้าไปอ่านจำนวนเป็นแสน
ซึ่งแสดงให้เห็นว่าลำพังพลังของนักวิชาการหรือเนื้อหาของแถลงการณ์ของนักวิชาการเองไม่ได้มีอิทธิพลต่อความเคลื่อนไหวทางการเมืองมากนัก
แต่เมื่อมีการแจ้งความดำเนินคดีเกิดขึ้นความสนใจกลับทวีเพิ่มมากขึ้น
และจะยิ่งเพิ่มมากขึ้นอีกหากมีการจับกุมคุมขังคณาจารย์เหล่านั้นเข้าคุกเข้าตารางจริงๆ
(ไม่ว่าจะเป็นการไม่ให้ประกันตัวหรือไม่ขอประกันตัวเพราะถือว่าตนเองไม่ได้ทำผิดอะไร)
ซึ่งตัวอย่างในทำนองเดียวกันนี้ก็มีให้เห็นแล้ว คือกรณีการจับกุมคุมขังกลุ่มนักศึกษาดาวดินที่ผ่านไปเมื่อไม่นานมานี้
จากประวัติศาสตร์การเมืองไทยที่ผ่านมาในอดีตนับแต่ยุค
14 ตุลา 16 มีการจับกุมกลุ่มนักวิชาการและนักการเมืองที่เรียกร้องรัฐธรรมนูญจำนวน
99 คน นำมาซึ่งการปะทะกันระหว่างเจ้าหน้าที่ตำรวจทหารกับนักวิชาการและนักศึกษาจนทำให้คณะรัฐบาลของจอมพลถนอม
จอมพลประภาส ต้องล่มสลายลง
จนถึงกรณีพฤษภา 35 ก็เฉกเช่นเดียวกัน หากไม่มีการใช้กำลังเข้าปราบปรามและจับกุมผู้นำของการเดินขบวนแล้วไซร้
รัฐบาลของพลเอกสุจินดาก็คงไม่ต้องล้มคว่ำลง
ผมขอยืนยันว่ายังไม่เคยปรากฏว่าผลงานหรือกิจกรรมล้วนๆของนักวิชาการจะสามารถล้มรัฐบาลที่มาจากการรัฐประหารได้เลย
การล้มคว่ำของรัฐบาลที่มาจากการรัฐประหารในอดีตล้วนแล้วแต่เกิดจากตัวของรัฐบาลเอง
ไม่ว่าจะเป็นการแย่งชิงอำนาจกันเองเมื่อได้อำนาจมาแล้ว เช่น
คณะผู้ก่อการเปลี่ยนแปลงการปกครอง จนจบลงด้วยการรัฐประหาร 2490
หรือการก่อกบฏในหลายต่อหลายครั้งจนถูกยิงเป้าสังเวยความแตกแยกภายในพวกเดียวกันเองทั้งสิ้น
การทุจริตคอรัปชั่นและการใช้อำนาจอย่างไม่มีขีดจำกัดก็เป็นอีกปัจจัยหนึ่งที่จบลงด้วยการถูกโค่นล้มจากพวกเดียวกันเอง
เช่น การโค่นล้มอำนาจของจอมพล ป.กับ พล.ต.อ.เผ่า ศรียายนนท์ โดยจอมพลสฤษดิ์
ธนรัตช์ ก็ดี การยึดทรัพย์จอมพลสฤษดิ์ถึงกว่า 600 ล้านบาทเมื่อห้าสิบกว่าปีก่อน (สมัยนี้น่าจะมีค่าเป็นร้อยเท่าพันทวีแล้วกระมัง)
ภายหลังจากการอสัญกรรมโดยจอมพลถนอมที่เป็นทายาทของตนเองก็ดี ล้วนแล้วแต่เกิดจากคนกันเองทั้งสิ้น
ไม่ได้เป็นผลโดยตรงจากนักวิชาการแต่อย่างใด
หน้าที่ของนักวิชาการคือการค้นคว้าหาความรู้และนำไปถ่ายทอดต่อผู้อื่นไม่ว่าจะเป็นนิสิต
นักศึกษาหรือต่อสาธารณะเพื่อนำไปใช้ประโยชน์
แน่นอนว่าอาชีพนักวิชาการก็เหมือนอาชีพอื่นที่มีทั้งขาวทั้งดำหรือเทาๆ ผู้ที่ฉลาดก็ย่อมที่จะเลือกเอาสิ่งที่ดีมีประโยชน์ไปใช้
ไปปรับปรุง หรือหากเห็นว่าไม่มีประโยชน์ก็โยนทิ้งไป
แต่ไม่ใช่การไปจับกุมคุมขังด้วยข้อหาว่าชุมนุมกันตั้งแต่ห้าคนขึ้นไปทั้งๆที่เป็นเวทีวิชาการเช่นนี้
นักวิชาการไม่สามารถล้มล้างรัฐบาลที่มาจากการรัฐประหารได้
แต่การใช้อำนาจของคณะรัฐประหารเข้าจับกุมคุมขังนักวิชาการหรือใช้กำลังเข้าสลายการชุมนุมที่มีนักศึกษาและนักวิชาการต่างหาก
ที่ทำให้รัฐบาลที่มาจากการรัฐประหารล้มลง และเมื่อประกอบเข้ากับปัจจัยภายในของคณะรัฐประหารเองผสมเข้ากับปัจจัยทางเศรษฐกิจที่เป็นปัญหาย่อมที่จะทำให้เป็นตัวเร่งให้ถึงจุดจบ
ช้าหรือเร็ว มากหรือน้อย
ประเทศก็ต้องเคลื่อนไปสู่ประชาธิปไตย ไม่มีใครสามารถหยุดประเทศไว้ได้ตลอดไป
ทางที่ดีที่สุดก็คือต้องช่วยกันประคับประคองไม่ให้มันเลวร้ายไปยิ่งกว่านี้
การจับกุมคุมขังนักวิชาการในครั้งนี้ไม่ว่าจะมองในมุมไหนก็ไม่เห็นผลดีเกิดขึ้นเลย
ไม่ว่าจะเป็นผลต่อดีต่อประเทศหรือผลดีต่อคณะรัฐประหารเอง มีแต่ว่าจะเกิดผลเสียด้วยกันทุกฝ่าย
กาน้ำร้อนที่ไม่รูระบายย่อมทำให้กาน้ำนั้นระเบิดเสียหายฉันใด
ประเทศที่ประชาชนและนักวิชาการไม่มีสิทธิมีเสียงในการแสดงความเห็นโดยสุจริตก็เสี่ยงต่อการล่มสลายฉันนั้น
ความไม่พอใจที่คุกรุ่นก็เหมือนกาน้ำร้อนที่รอวันระเบิด
การจำกัดสิทธิเสรีภาพที่เป็นสิทธิมนุษยชนขั้นพื้นฐานของโลกก็ย่อมถูกรังเกียจเดียดฉันท์จากนานาอารยประเทศ
ประเทศไทยเราเป็นประเทศที่เล็กมากเมื่อเทียบกับประเทศทั้งหลายในโลกนี้ เรายังต้องคบหาสมาคมและค้าขายพึ่งพาจากต่างประเทศอยู่
เว้นเสียแต่ว่าเราไม่ต้องพึ่งพาอาศัยใครแล้วก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
รู้เขา รู้เรา รบร้อยครั้ง
ชนะร้อยครั้ง แต่นี่เราก็ไม่รู้ เขาก็ไม่รู้ มีแต่เอาเชื้อไฟเข้ามาสุม
ถ้าหากการใช้อำนาจปิดหูปิดตาแล้วมันได้ผลดีทำให้ประเทศเจริญรุ่งเรืองแล้วไซร้
ประเทศอื่นอีกกว่าสองร้อยประเทศทั่วโลกคงใช้วิธีนี้กันหมดแล้ว ใช่ไหมครับ
------------
หมายเหตุ เผยแพร่ครั้งแรกในกรุงเทพธุรกิจฉบับประจำวันพุธที่
25 พฤศจิกายน 2558
