ในที่สุด ‘บิลลี่-พอละจี รักจงเจริญ’ ชายผู้ ‘ถูกบังคับให้สูญหายจากบ้านที่เขาพยายามปกป้อง’ ก็ไม่ได้กลับบ้าน
ย่ำเท้าไปบนใบไม้...
ป่าผืนใหญ่ มรสุมส่งสุ้มเสียง
ฝนและลม พรมและย่ำเท้าลำเลียง
หน่วงสำเนียงนานแล้ว เริ่มแผ่วเบา
เสียงฝีเท้าซึ่งเธอเผลอนิ่งฟัง
แอบคาดหวัง อาจบางที ฝีเท้าเขา
แอบย่องย่างเหมือนบางเย็นเล่นหยอกเย้า
ตะคุ่มเงาสลัวในครัวเรือน
เขาผู้ถูกบังคับให้สูญหาย!...
ยิ่งกว่านิยาย ขยายนิยาม ‘ความป่าเถื่อน’
เงียบและเบา ฝีเท้านั้น สั่นสะเทือน
ทิ้งรอยเกลื่อนซากปรัก แล้วจากไป
มรสุมคลุมขุนเขาตะนาวศรี
หลั่งน้ำตาจนไม่มีที่จะไหล
เบาและเงียบ เหยียบย่างลงกลางใจ
บังคับใครสักคนต้องสูญร่องรอย!
ยิ่งกว่านิยาย ขยายนิยาม ความป่าเถื่อน
ความจริงเคลื่อน ขยายนิยาม ‘ความยับย่อย’
เธอตั้งตาคอยเขา ลูกเฝ้าคอย
คืนคล้อย วันเคลื่อน สู่เดือนปี
คำของปู่ให้ปกป้อง คำของเขา...
‘บรรพบุรุษของเราอยู่ที่นี่’*
ตรงกลาง ‘ใจแผ่นดิน’ กินอยู่ดี
รอยเท้าเล่าวิถีและชีวิต
แต่รุ่นปู่อยู่ก่อนมือถือกฎหมาย
ชั่วคืนกลายเป็น ‘บุกรุก’ ชี้ถูกผิด
ป่ากับคน สัมพันธ์เยี่ยงฉันมิตร
ขุนเขา ใครคิดจะถือครอง!?
ป่า น้ำอยู่ วิถี ชีวิตอยู่
ผู้ปกป้องต้องต่อสู้ผู้ปกป้อง?!
คนกับคน บาดหมาง ต่างมุมมอง
สูญครรลอง สิ้นเยื่อ ไม่เหลือใย
มรสุมคลุมขุนเขาตะนาวศรี
หลั่งน้ำตาจนไม่มีที่จะไหล
พรากถิ่นฐาน คนไม่มีที่จะไป
เปลวไฟไม่อาจดับกับน้ำตา
“แม่จ๋า พ่อไปไหน ไม่กลับบ้าน…”
ปาฏิหาริย์ที่อยากเห็น เล่นซ่อนหา
“หนูฝันเห็นพ่อกลับบ้าน คืนผ่านมา...”
รอไม่รู้เหนื่อยล้า ตั้งตารอ
‘ลูกเอ๋ย ทุกคืนวัน แม่ฝันเห็น...’
ทุกก้าวย่างช่างยากเย็น กลายเป็นพ่อ
ผู้ปกป้องเรือนและลูก แอบทุกข์ท้อ
จะกินอยู่เยี่ยงไรหนอต่อจากนี้?...
ยิ่งกว่านิยาย ขยายนิยามแห่งความเศร้า...
มรสุมคลุมขุนเขาตะนาวศรี
วันเวลาโบกโบยปีกข้ามอีกปี
ฝันริบหรี่ หวังและรอ สู้ต่อไป...
*ถ้อยคำของ ‘ปู่คออี้-โคอิ มีมิ’ ชายชราอายุ 107 ปี ผู้นำจิตวิญญาณชาวกะเหรี่ยงแก่งกระจาน ปู่ของ ‘บิลลี่-พอละจี รักจงเจริญ’ หนุ่มกะเหรี่ยงผู้ต่อสู้เรียกร้องความเป็นธรรมให้กับชาวกะเหรี่ยงที่ถูกเผาหมู่บ้าน ยุ้งข้าว ผลักดันออกจาก ‘ใจแผ่นดิน’ หรือบ้านบางกลอยบน ชุมชนชาวกะเหรี่ยงอายุกว่า 100 ปี ‘บิลลี่-พอละจี รักจงเจริญ’ หายตัวไปตั้งแต่วันที่ 17 เมษายน 2557 จนบัดนี้ยังไม่มีใครได้ข่าวคราว หรือล่วงรู้ชะตากรรม
แด่ ‘บิลลี่-พอละจี รักจงเจริญ’ และนักต่อสู้เพื่อสิทธิมนุษยชนคนอื่นๆ ที่ถูกบังคับให้สูญหาย
สิงหาคม 2557
อังคาร จันทาทิพย์ // จากรวมบทกวี ‘ระหว่างทางกลับบ้าน’
อังคาร จันทาทิพย์
