"ไม่ เรายังไม่แพ้นะ" อย่างน้อยมิตรภาพก็ยังงอกงาม

ในห้วงเวลาที่บ้านเมืองกำลังเปลี่ยนผ่านสู่อำนาจนิยมสมบูรณ์ฯ บวกทหารรู้ดีที่สุด อย่างเต็มคราบ เพียงแค่รอไฟมอดเก็บเถ้าเสียก่อนเท่านั้น

ในบรรยากาศที่บริทนี่ย์มาเต้นให้ดูได้ แต่ถ้าลำไยเต้นเป็นของไม่ดี โดยเฉพาะเพลงที่มันมีงูออกมา ‘โคตรฮิต’ แต่เพลง ‘No Coup’ ของกลุ่มดาวดินหาฟังยาก

(หมายเหตุ @nimdaex :“เพลง Burn it down บน Youtube ต้นฉบับจริงยอดวิว ๓ ล้านกว่า ส่วนไอ้คนที่ไปดูดเค้ามา repost ใส่ชื่อว่า ‘เพลงที่มันมีงูออกมา’ ยอดวิวห้าล้าน”

เพลง No coup https://www.youtube.com/watch?v=cVkQWiTIf7Y)

ในสภาพการณ์ที่ชาวบ้านถูกไม้พะยูงต้นใหญ่ล้มลงใส่หลังคา แต่ไม่กล้าตัดเคลื่อนย้าย เพราะกฎหมายศักดิ์สิทธิ์เหลือหลาย ไม้พะยูงเป็นไม้หวงห้าม ใครตัดต้องโทษคุก ๒-๕ ปี หรือปรับหมื่นบาท หรือทั้งจำทั้งปรับ

ป้าวัย ๕๑ ชาวกาฬสินธุ์ต้องทนอยู่กับไม้ล้มหลังคาพังเกือบสองเดือน ได้ผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติมาช่วย สั่งการด้วยอำนาจ ป. วิอาญา ส่งกำลังเจ้าหน้าที่ไปช่วยตัดและจัดเก็บ เสร็จภายใน ๑ วัน รวดเร็วทันข่าว

(https://manager.co.th/Crime/ViewNews.aspx?NewsID=9600000064758)

ในอารมณ์ที่ ‘เกษียร’ (เตชะพีระ) เขียนยาวเรื่องว่าเรามาถึงจุดนี้ได้อย่างไร ในขณะที่ ‘เสถียร’ (Dabod) เขียนดีเรื่องไม่เข้าใจ ทำไมถึงยังมีความเกลียดฝังในกันอยู่หนักหนา (แต่เขาน่าจะทำให้ยิ่งลักษณ์น้ำตาคลอด้วยความปลื้ม)

(https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=550321818691740&id=100011417818794)

ยังมีอารมณ์ละห้อยน้อยใจ ท่ามกลางมิตรภาพไร้ถ้อย ที่ Sarayut Tangprasert บรรจงระบายออกมาเป็นลายลักษณ์

ดูเหมือนจะช่วยให้ถีบถอยห่างจากอาการสิ้นหวังได้อย่างดี ลองอ่านดู

“ระยะหลังเมื่อผมเดินผ่าน หนุ่มใหญ่ใส่เสื้อแดงเจ้าของรถเข็นขายก๋วยเตี๋ยวไก่ใกล้ที่ทำงานมักกวักมือเรียกพร้อมยกแก้วเหล้าดองยาสีแดงให้ผมได้ดื่มอยู่เสมอ

ผมคงรู้สึกผิดบาปเป็นอย่างมากหากต้องปฏิเสธ

ผมไม่แน่ใจว่าน้ำมิตรไมตรีของเราเริ่มต้นงอกงามตั้งแต่เมื่อไหร่

ผมพบกับเขาตั้งแต่ผมเริ่มแวะเวียนมาที่นี่เมื่อสิบปีที่ผ่านมา ภาพของเขายังดูคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

อ้อ! จะว่าไม่เปลี่ยนก็อาจไม่ใช่ เพราะในช่วงที่กระแสการเมืองขึ้นสูงในช่วงปี 53 เขาก็ได้แสดงตัวเองชัดเจนว่าเป็นคนเสื้อแดง

ช่วงนั้นเขาใส่เสื้อแดงมาขายทุกวัน บนตู้กระจกปิดสติ๊กเกอร์สีแดงมีข้อความว่า "ยุบสภา" ตัวใหญ่ประดับอยู่

แต่อนิจจา ช่วงเวลาที่เขาได้แสดงออกถึงความคิดเห็นทางการเมืองแบบชัดๆ มันดูช่างสั้นนัก หลังจากที่ทหารบดขยี้คนเสื้อแดงที่ราชประสงค์ไม่นานนัก สติ๊กเกอร์ที่เคยเด่นชัดทิ่มแทงสายตาคนรอบข้างก็ได้ถูกลอกออกไป

เราไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากนัก มีบางครั้งเขาบ่นพ้อกับผมถึงสถานการณ์ที่เป็นไป แต่ด้วยสถานการณ์รอบข้างที่ไม่น่าไว้วางใจนักผมบอกกับเขาได้เพียงแค่คำสั้นๆ ว่า ทน ทนไป !

หลังๆ มาเลยยิ่งไม่ค่อยได้คุยอะไรกัน ก็คนแพ้ ไม่ได้เป็นกรวดเม็ดร้าว ไม่ได้เป็นสิ่งชำรุดในประวัติศาสตร์ จะบอกเล่าถึงความเจ็บปวด จะมีอะไรให้พูดมากมายแล้วใครหน้าไหนเล่าที่จะมาสนใจรับฟัง

ระยะหลังการพยักหน้าให้กัน การหยิบยื่นจอกยาดองพร้อมกับแก้วใส่น้ำเย็นจึงเป็นเสมือนสัญลักษณ์ของมิตรภาพระหว่างเรา

อย่างน้อยเราก็ยังไม่ถึงกับสิ้นเนื้อประดาตัวเพราะอย่างน้อยมิตรภาพก็ยังงอกงาม แม้ว่ามันจะเป็นมิตรภาพของผู้แพ้

เป็นมิตรภาพที่ไร้ถ้อยจำนรรจ์”

เขาพูดถึงใครน่ะ ทราบได้จากคอมเม้นต์ของ Wannakiat Choosuwan บอก “พี่เหน่ง คลองเตย”

“คราวหน้าไปอุดหนุนพี่เขากันครับ” Pandit Chan รีบจัดแจง “มีสองโต๊ะเล็กๆ เองครับ แถมที่ตั้งโต๊ะก็เอียงด้วย” Wannakiat เร่งเตือน “ไม่เป็นไรครับ เราซื้อเบียร์ไปดื่มและอุดหนุนเขาได้ครับ” การสนทนาชักจะเข้าที่

Saiseema Phutikarn “ยังดีว่าแกยังไม่โดนผลกระทบจากการ ‘จัดระเบียบ’ หาบเร่แผงลอย”

ศุภวัฒน์ แซ่ตั้ง “บอกพิกัดก็ดีครับ ใครไกล้จะได้แวะเวียนไปอุดหนุน ให้กำลังใจ”

Kit Walaipan “สะท้อน สะเทือนใจมาก เราจะมีวิธีใดๆ ที่จะทำให้คนบนๆ ที่สะดวกสบายมีโอกาสไปหมดในทุกๆ อย่าง ได้เข้าใจความลำบากที่คนกลุ่มเหล่านี้ต้องเผชิญ...”

“ไม่ เรายังไม่แพ้นะ” ขอบใจ Somkhwan Khumkhoo มาปิดท้ายด้วยวรรคทอง