"นั่น นั่น นั่นมันอะไรกัน" ท่านทูตผู้เข้ารับตำแหน่งได้เพียงเก้าสัปดาห์ ละล่ำละลักถามเลขา "ซอมบี้ครับ" เลขาหนุ่มยิ้มมุมปาก "พระเจ้าช่วย ใครบอกผมนะว่าคนไทยใจดี" "ฮึ ฮึ ท่านคงเชื่อโฆษณาการท่องเที่ยวมากไปน่ะครับ" "ปกติพวกเขาก็เป็นคนธรรมดาน่ะครับ แต่พวกเขาติดเชื้อบางอย่างในกระแสเลือด"

ถนนวิทยุคืนนี้ เงียบสงัดราวกับ
ทะเลก่อนมีพายุใหญ่ ไฟถนนที่เคยส่องสว่าง
วันนี้กลับไม่ทำงานเหมือนเคย
รถราที่เคยติดยาวเป็นแพตลอดเส้นถนน
กลับหายไปจนสิ้น

ท่านทูตพยามเพ่งมองไปในความมืดดำเบื้องนอก
ทันใดนั้น ทานก็ต้องขนลุกซู่ เมื่อเห็นดวงตาสีแดงก่ำนับร้อยๆ คู่ ลุกโพลงในความมืด

"นั่น นั่น นั่นมันอะไรกัน" ท่านทูตผู้เข้ารับตำแหน่งได้เพียงเก้าสัปดาห์ ละล่ำละลักถามเลขาที่ยืนอยู่ข้างๆ

"ซอมบี้ครับ"
"ซอมบี้ คุณกำลังบอกผมว่า เมืองไทยมีซอมบี้" ท่านทูตแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
เลขาหนุ่มยิ้มมุมปาก ใบหหน้านิ่ง เขาอยู่เมืองไทยมานานกว่าท่านทูต อยู่จนคุ้นเคยกับเรื่องสยดสยองนี้แล้ว
"ปกติพวกเขาก็เป็นคนธรรมดาน่ะครับ แต่พวกเขาติดเชื้อบางอย่างในกระแสเลือด ทำให้เวลาใครไปสะกิดต่อมคลั่งชาติ พวกเขาจะกลายเป็นซอมบี้ทั้นที และพร้อมทำตามคำสั่งให้ขย้ำทุกชีวิตที่เห็นต่าง"
"พระเจ้าช่วย ใครบอกผมนะว่าคนไทยใจดี"
"ฮึ ฮึ ท่านคงเชื่อโฆษณาการท่องเที่ยวมากไปน่ะครับ"

"เพล้งๆๆๆๆๆ" เสียงกระจกแตก ท่านทูตสะดุ้งโหยง แล้วสิ่งที่ท่านได้เห็นคือ ฝูงซอมบี้ถูกนำหน้าโดยชายหัวโล้นห่มผ้าเหลือง กับเฒ่าผมขาวแก้มตอบ ทั้งคู่โบกไม้โบกมือให้สัญญาณให้ ซอมบี้บุกเข้ามาในสถานทูต

"รัก รัก รัก รัก....." เสียงซอมบี้ทั้งฝูงร้องขึ้นมาพร้อมกัน นี่เป็นคำว่า"รัก" ที่ฟังแล้วชวนขนหัวลุกที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา

เลขาหนุ่ม พาท่านทูตออกวิ่งไปทางด้านหลังเพื่อออกไปยังซอยต้นสน ฝูงซอมบี้กระหายเลือดวิ่งตามมาติดๆ

ที่ริมคลองซอยต้นสนนั่นเอง เรือมาดลำหนึ่งจอดคอยท่าอยู่ บนลำเรือ หญิงสองคนกำลังโบกมือเรียกท่านทูตและเลขาอยู่หยอยๆ
"ทางนี้เจ้าค่า ทางนี้ รีบลงเรือเร้ว"
เป็นพลอย และช้อยที่นำเรือมาจอดรอ
ท่านทูตกับเลขารีบลงเรืออย่างทุลักทุเล
ช้อยใช้ไม้พายในมือฟาดซอมบี้ตกน้ำไปหลายต่อหลายตน พลอยรีบใช้ไม้พายยันตลิ่งให้เรือออกห่างท่ามากลางน้ำ ช้อยคัดท้ายแล้วพายออกไปอย่างรวดเร็ว

ชายโล้นห่มเหลืองแสยะแยกเขี้ยวอยู่ริมน้ำด้วยความโกรธเกรี้ยว ฝูงซอมบี้ไม่กล้าลุยลงน้ำตามมาอีก

บนเรือ ท่านทูตหอบตัวโยน ถามผู้ช่วยชีวิต
"พวกคุณเป็นใครกัน แล้วเรื่องนี้จะจบอย่างไรกัน"

พลอยยิ้มเศร้าๆ ช้อยตอบ

"พวกฉันคือคนที่ยังไม่ติดเชื้อในกระแสเลือดเท่าที่เหลืออยู่ เราจะพาท่านออกไปจากที่นี่ก่อน ท่านโชคร้าย ทุกครั้งที่พวกปีศาจชั่วกำลังพลาดท่ามันจะงัดไม้ตายปลุกซอมบี้ด้วยความคลั่งชาติ และได้ผลทุกครั้ง ทั้งเรื่องเขาพระวิหาร เรื่องพรมแดน วันนี้ก็เรื่องกฎหมายที่ท่านพูด"
ช้อยเล่าไปเรื่อยๆ ระหว่างพายเรือไกลออกมาจากสถานทูตทุกทีๆ
"ส่วนที่ท่านทูตถามว่า เหตุการณ์ครานี้จะยุติลงอย่างไร ฉันก็ตอบไม่ถูก อาจจะในเร็ววันนี้ หรืออาจจะจมดิ่งเลวร้ายลงกว่าเดิม"

เรือมาดพาทั้งสี่ชีวิตล่องไปตามลำคลอง
เหมือนไม่มีจุดหมาย ช่างไม่ต่างจากเมืองสยามในยามนี้จริงๆ

สมชาย แซ่จิว