เทศกาลลอยกระทงเพิ่งเสร็จไปหมาดๆ นึกว่าบรรดาอุลตร้ารอยัลลิสต์จะกำจัด ‘สิ่งปฏิกูล’ ลอยไปหมดแล้วกับสายน้ำ
ถึงตอนนี้ไหงกลับเข้าไปสู่เทศกาลใหม่ ระดมยำใหญ่โยนใส่ทูตอเมริกันด้วยคำหยาบคายไม่แพ้ปฏิกูล
เก่งกว่าใครเลือกคำได้เหมาะกับสติปัญญาศาสตราภิชานของตน เห็นจะไม่มีที่ไหนเทียบ เจิมศักดิ์ ปิ่นทอง
เขียนบนเฟชบุ๊คเก๋ไก๋ถึงทูตอเมริกันคนก่อนต่อเนื่องมาถึงคนนี้ว่า “อัปรีย์ไป จัญไรมา”
เจิมศักดิ์เปิดฉากข้อเขียนสุดเจ๋งในประวัติการณ์แห่งตนว่า “ผมรู้สึกเห็นใจระคนสงสาร ในความตื้นเขินของท่าทีและมุมมองของนายกลิน เดวีส์ เอกอัครราชทูตสหรัฐอเมริกาประจำประเทศไทย...
“มุมมองและท่าทีของท่านทูตคนนี้ต่อกฎหมายอาญา มาตรา ๑๑๒ ของราชอาณาจักรไทย ส่อสะท้อนความไม่เข้าใจโลก ไม่เข้าใจรากเหง้าและปูมหลังของราชอาณาจักรไทย ไม่พยายามเข้าใจความแตกต่าง ความเป็นจริงในประเทศที่ตนเองเข้าไปพำนักอยู่...
จึงได้แสดงออกถึงการไม่เคารพ ไม่ให้เกียรติ หรือเสียมารยาทการทูตอย่างหยาบคายได้ถึงเพียงนี้”
เนื้อหาในข้อเขียนของเจิมศักดิ์เป็นทำนองเดียวกับข้อเขียนของวสิษฐ เดชกุญชรก่อนหน้านี้ ที่บอกว่าทูตสหรัฐคนใหม่ควรศึกษาประวัติศาสตร์ไทยให้จริงจัง (seriously) ก่อนที่จะมาวิจารณ์กฏหมายอาญา มาตรา ๑๑๒ ของไทย
แต่บุคลิกภาพและน้ำเสียงของเจิมศักดิ์หนักไปทางกากๆ แบบที่บรรดามนุษย์ป้าเขียนบนป้ายไปบริภาษณ์เอกอัคราชทูตสหรัฐคนใหม่ที่บริเวณริมถนนวิทยุเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว
หรือไล่เลียงกับข้อความประท้วงของชมรมคนรักในหลวงในภาคใต้ ออกมาชุมนุมกันที่จังหวัดตรังและนครศรีธรรมราชเมื่อวันวาน นั่นคือเอ่อล้นหรือตื้นเขินอย่างใดอย่างอย่างหนึ่ง
อย่างกรณีผู้ใช้ชื่อ พัฒนเดช อาสาสรรพกิจ ที่ @motorcyrubjang ระบุว่าเป็นสื่อมวลชนด้านยานยนต์ เขียนถึงทูตเดวี่ส์ว่า
“มึงเป็นใคร เทือกเถาเหล่ากอมึงข่มเหงชนพื้นเมือง เข่นฆ่าแย่งแผ่นดินเขามา แล้วยังจะมาเสือกอะไรกับแผ่นดินของกู มาอาศัยบ้านเรือนเขาอยู่ พี่ป้าน้าอาเขาจะดุด่าลงโทษโบยตีลูกหลานที่เนรคุณพ่อแม่ก็เป็นเรื่องของเขา มึงไม่ต้องมาเสือก”
ก็มีคนที่เขาเห็นตื้นไปหน่อย ช่วยเติมให้ไม่เขินว่า “ท่านทูตอเมริกาไม่ได้วิจารณ์ในหลวงหรือสถาบันเลย (กล่าวว่านับถือพระเจ้าอยู่หัวอย่างสูงสุดด้วยซ้ำ) แต่วิจารณ์การใช้กฎหมายหมิ่นลงโทษปชช.เกินเหตุ...
การที่ทูตวิพากษ์วิจารณ์เรื่องภายในนั้นเหมาะสมหรือไม่ ก็แล้วแต่มุมมอง อย่างคนเมื่อกี้ถ้าครอบครัวจะทุบตีทำร้ายคนในครอบครัว เขาว่าคนนอกอย่ายุ่ง...
Low info, high ego. สถานะของทูตในแต่ละประเทศไม่ใช่ผู้อาศัย เป็นอิสระมีเอกเทศในประเทศนั้นๆ ใช้สุภาษิตกินบนเรือนไม่ได้”
(จากทวิตเตอร์ Kaewmala @Thai_Talk)
ด้าน โจนาธาน เฮด ผู้สื่อข่าวบีบีซี และเป็นนายกสมาคมผู้สื่อข่าวต่างประเทศในไทย ก็ยังเห็นว่าทูตกลิน เดวี่ส์ ไม่ได้กล่าวอะไรเลยที่ไปในทางหมิ่นพระเจ้าอยู่หัวของไทย เพียงแค่บอกว่าไม่ควรมีใครถูกคุมขังเพราะแสดงความเห็นส่วนตัวของตน
( Jonathan Head @pakhead Nov 27
@PKinbangkok @GlynTDavies He hardly mentioned 112. Just said no-one should be jailed for expressing opinion, a long-standing US & EU stance.)
อีกทั้งคิดว่าผู้ที่ไปช่วมชุมนุมหน้าสถานทูตอเมริกันเมื่อวันก่อน สนับสนุนการยื่นหนังสือประท้วงของพุทธะอิสระ ไม่รู้สึกรู้สาเลยทูตกลินไม่ได้วิจารณ์อะไรที่รุนแรงเลยสักนิด
( Jonathan Head @pakhead Nov 27
@PKinbangkok Issara's followers were duped. I doubt a single 1 actually knows what @GlynTDavies said. He didn't strongly criticise anything.)
เลยกลายเป็นว่าพวกที่แสดงอาการโกรธเคืองทูตสหรัฐหยาบคายอย่างดีก็รู้เท่าไม่ถึงการ อย่างร้ายเกิดอาการสมองฝ่อ มองเนื้อหาข้อเท็จจริงเลือนลางเสียจนดูเหมือนสติปัญญามืดบอด
เช่นที่หนังสือพิมพ์เดอะนิวยอร์คไทม์ ฉบับนานาชาติเล่มที่วางตลาดในเมืองไทยวันที่ ๑ ธันวาคม มีช่องโหว่ขาวไม่ปรากฏเนื้อข่าวบนหน้าแรก
เนื่องจากบทความเรื่อง ‘Thai Economy and Spirits are Sagging.’ ถูกตีความว่าไม่เหมาะสมกับสติปัญญาผู้อ่านในประเทศไทย
เช่นนี้เราขอนำเนื้อความเต็มภาษาอังกฤษมาลงไว้ในที่นี้ เผื่อผู้อ่านบางท่านต้องการตรวจสอบดูว่า เนื้อหาล่อแหลมหรือไม่เพียงใด
ส่วนการถอดความที่ครอบคลุมเนื้อหาได้เกือบทั้งหมด ปรากฏที่นี่http://thaienews.blogspot.com/…/loan-sharks-new-york-times.… เชิญหาการจรรโลงกันได้)
Thai Economy and Spirits Are Sagging
By THOMAS FULLER, NOV. 29, 2015
BANGKOK — Do not be fooled by the throngs of Chinese tourists clogging the entrance to the gilded Grand Palace, the roads buzzing with traffic or the plastic smiles of hostesses greeting the business lunch crowd at luxury hotels.
Thailand is in a rut.
The economy is moribund and Thai households are among the most indebted in Asia.
King Bhumibol Adulyadej, the epoxy of a fractured nation who commands divine-like reverence and turns 88 next month, is ailing and has not been seen in public since September.
A military government that seized power last year is showing no haste in handing back power to politicians who have spent the past decade in often violent conflict.
Robberies and other property crimes have risen more than 60 percent this year.
Op-Ed Contributors: How to Save the Thai EconomySEPT. 10, 2015
“No one feels like smiling anymore,” said Sompetch Pimsri, a merchant at a fruit and vegetable market behind the Temple of Dawn, a tourist landmark along the Chao Phraya River. “Life is so stressful. I don’t know how to explain it, but it feels like nothing is working in Thailand anymore.”
Thailand was once the torchbearer of freedom and prosperity in Southeast Asia — a center of commerce for Indochina, a bastion of free expression and a home for refugees from neighboring countries, which for years Thais saw as war-ravaged basket cases.
But these days when Thais look to their neighbors, they feel envy, not pity.
To the west, there are signs of a blossoming democracy in Myanmar after the victory of the Nobel Peace laureate Daw Aung San Suu Kyi over the military establishment that oppressed her for years. To the east the economies of Laos, Cambodia and Vietnam are showing signs of vigor and luring foreign investors away from Thailand.
“We are moving backward, and they are running ahead of us,” said Samorn Thurapan, a 51-year-old noodle seller who roams the streets of Bangkok on a motor scooter attached to a food cart.
A popular Thai radio host recently told his listeners that the only way to feel better about the country was to leave it. Take a vacation abroad, said Vera Theerapat, the host.
Mr. Vera said he sought “sage advice” about the country’s straits from the smartest people he knew. “They all shake their heads,” he said.
Nestlé Reports on Abuses in Thailand’s Seafood IndustryNOV. 23, 2015
With King in Declining Health, Future of Monarchy in Thailand Is UncertainSEPT. 20, 2015
Running Afoul of the Thai MonarchySEPT. 20, 2015
“I am not sure if I can take it any more,” he said on his program, adding that he was considering emigrating.
A market in the Thonburi area of Bangkok. Many fruit and vegetable vendors say their customers are not in the mood to spend anymore. CreditGiulio Di Sturco for The New York Times
By no means is Thailand lifeless. The wealthy parts of Bangkok, including the main shopping and business districts, are still jammed, with Thais and tourists. The well-heeled and well-entrenched elites are insulated from the downturn and on some nights still fill restaurants with laughter and cheer. But gone is the notion of a Teflon Thailand, the country that could continue to prosper despite political dysfunction.
The deputy prime minister, a marketing specialist appointed by the junta in August as part of an effort to revive the economy, acknowledges the country’s sour mood.
“People feel dismal,” the minister, Somkid Jatusripitak, said at a conference this month. He compared the country to “a sick person standing in a cold wind.”
Thailand’s malaise set in after nearly a decade of political turmoil. In late 2013, a protest movement led by the country’s elites took to the streets to demand the suspension of electoral democracy. The military obliged, taking power from an elected government in May 2014.
Immediately after the coup, Thais of various political persuasions said they felt a sense of relief that months of protests and street violence were over.
But military rule now seems indefinite and the army seems mostly preoccupied by its critics, detaining professors, politicians, journalists and students and subjecting them to what the junta calls “attitude adjustment,” which often entails signing an agreement that allows the military to seize assets if the detainee criticizes the junta.
The leader of the junta, Gen. Prayuth Chan-ocha, stunned many Thais when he said in a nationally televised address in October that he might be forced to “close the country.” He retracted the comment after an outcry by Thais and puzzlement by foreign businesses.
T-shirts promoting "Bike for Dad," a cycling trip in December to mark the 88th birthday of King Bhumibol Adulyadej. CreditGiulio Di Sturco for The New York Times
Around the same time, the Thai news media reported that the government had approved plans to route all Internet traffic in and out of the country through a “single gateway,” effectively giving the military government control over the flow. After another outcry, the junta played down the plan, but it has not rescinded it.
On social media, Thais lament that the country feels directionless. But privately they also report being fearful. At least three people arrested on the criminal charge of insulting the monarchy have died in custody since the junta came to power. The government has given only oblique accounts of these deaths, saying the men died from suicide or illness. In each case, the body was cremated before an inquest could take place.
Some of those who died had connections to Crown Prince Vajiralongkorn, who is much less popular than his father, the ailing king. The mysterious deaths have only added to apprehensions about the looming succession.
Thais are also increasingly fearful of crime. Military rule has somewhat paradoxically coincided with a surge in thefts, burglaries and robberies. The national police recorded more than 75,557 thefts and other property crimes in the fiscal year that ended in September, 63 percent higher than the previous year.
Violent crime was up 17 percent during the same period.
Samorn Thurapan, the noodle seller, says the bad economy has made people more hot-tempered. “People are quick to start fights,” he said. “Buddhist teachings are not restraining them anymore. The bad economy has turned everything upside down.”
The economy more than perhaps anything else is a daily preoccupation, especially among the traders and unregistered workers, a group that economists call the “informal” sector and that makes up two-thirds of the work force. At the fruit and vegetable market, vendors say their customers are not in the mood to spend anymore.
Around the Klong San area of Bangkok, many businesses can no longer afford rent and have closed. CreditGiulio Di Sturco for The New York Times
“This is the topic we discuss every morning — how things are so bad,” said Rasami Sidamat, 49, who sells green papaya salad and grilled chicken. “It’s terrible, terrible, terrible.”
Loan sharks charging interest rates of 20 percent a month walk through the market each morning to collect debts.
Yet even the loan sharks are complaining. One, who gave his name as K. Singh, said the poor economy meant people borrow and cannot pay back.
“They close their shops and say bye-bye,” he said. “And we are never able to find them.”
In a wholesale clothing district of Bangkok, many shops are for sale or going out of business, says Thongyoy Phaesuwan, 29, the owner of a clothing business. Her buyers have become cautious and frugal.
“It’s as if people are swarming to eat the tiny bits of meat left on a fish bone,” she said. “It used to be a big fish, but today there are only scraps left.”
The military has been focused on bringing order to a famously disordered society. But Ms. Thongyoy faults the junta for its management of the economy.
“I am not dreaming about an ideal government,” she said. “We just want to survive.”
