ในสังคมที่ยังมีเจ้าชีวิต พวกเราเหล่านักเรียนพึงสำเนียกไว้เถอะว่า ชีวิตเรา ไม่ใช่ของเรา แม้แต่อาหารที่จะนำเข้าปากเรา ยังถูกกำหนดโดยผู้อื่น... ชีวิตเรา ปากเรา เงินเรา....เสือกทำไม ?!?

กรี๊งงงงง . . .

เสียงกริ่งดังต้อนรับมื้ออาหารสุดแสนอร่อยในรั้วโรงเรียน

ผู้คนมากโขแห่เบียดเสียดยัดเยียดกระโจนเข้าต่อคิวซื้ออาหารแน่นราวเหมือนมีของแจกฟรี และยืนทนโท่ต่อแถวยาวเป็นหางว่าวเพื่อจะให้ได้มาซึ่งข้าวหนึ่งจานในการประทังชีวิต

นักเรียนกลุ่มหนึ่งจึงหันมาใช้บริการออนไลน์ในการสั่งอาหารผ่านมือถือของพวกเขาแทน เพื่อให้ได้มาซึ่งอาหารที่แสนอร่อย และไม่ต้องเสียเวลาในการยืนต่อแถวอันยาวเหยียดอีกต่อไป

แต่...เมื่อโลกาวิวัฒน์ พัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น ก็ย่อมต้องมีผู้ที่ขวาง ขวางเทคโนโลยี ขวางโลก ขวางความเจริญ ขวางความสะดวกสบายในการใช้ชีวิต ขวางมันทุกสิ่งอย่าง แม้กระทั่งวิธีการอันจะได้มาซึ่งอาหารอันโอชะ

มันอาจจะดูเป็นเรื่องตลก แต่บุคคลเหล่านั้นมีอยู่จริง พวกเขาจะแฝงตัวอยู่ในรูปแบบของ"เจ้าชีวิตคุณ" เมื่อเขาเริ่มเห็นคุณเกิดการพัฒนา วิวัฒน์ไปตามโลกา เขาก็จะเข้ามาขัดขวางคุณ
บังคับให้คุณกลับไปใช้ก้อนหินทุบหัวสัตว์เพื่อนำมาประกอบอาหาร ตามที่พวกเจ้าชีวิตคุ้นเคย แต่ในที่นี้อาจดีหน่อย คือให้คุณกลับไปเป็นซอมบี้แย่งชิงเนื้อมนุษย์ในโรงอาหารอันคับแคบให้ทันก่อนเสียงกริ่งจะดังขึ้นอีกครั้ง

แล้วทำไม แค่การสั่งอาหารมากิน ซึ่งเป็นปัจจัยหนึ่งในการดำรงชีวิต ถึงไปเดือดร้อนเจ้าชีวิตพวกนั้น คำตอบคือ การเป็นเดือดเป็นร้อนแทนชีวิตคนอื่น...คืออาชีพของเขา

เหตุเพราะในสังคมยังมีเจ้าชีวิตพวกนี้อยู่ สังคมจึงไม่เกิดการพัฒนาซักที เริ่มต้นจากในสังคมโรงเรียน เจ้าชีวิตอาจแฝงตัวมาในคราบของคุณครู หรือในสังคมระดับประเทศ เจ้าชีวิตของพวกเราอาจจะมาในรูปแบบของนายกรัฐมนตรี

พวกเราเหล่านักเรียนพึงสำเนียกไว้เถอะว่า ชีวิตเรา ไม่ใช่ของเรา แม้แต่อาหารที่จะนำเข้าปากเรา ยังถูกกำหนดโดยผู้อื่น จนกลายเป็นเรื่องใหญ่โต เพียงแค่เรื่องการกินยังสามารถควบคุมเราได้ถึงเพียงนี้ การจะครอบงำชีวิตและจิตใจเราก็คงจะไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป

ชีวิตเรา ปากเรา เงินเรา....เสือกทำไม

Content Writer : แมวใบ้ & Mynute

กลุ่มการศึกษาเพื่อความเป็นไท

(https://www.facebook.com/EducationforLiberationofSiam2.0/photos/a.480597798724707/2468482729936194/?type=3&theater)