อีกทั้งย้ำว่า “เคยโดนม้าดีดจนตัวปลิวออกมาเกือบโดนม้ากระทืบ แขนหัก ขาหัก หน้าแหก สาหัส แถมล่าสุดก็เป็นโรคซึมเศร้าหนักมากมาเป็นปีแล้ว” เนื่องเพราะ “เรื่องครอบครัว ที่แต่เดิมย่า-ยาย ก็ป่วยหนักอยู่แล้ว พอแม่ป่วยซ้ำเข้าไปอีกเลยยิ่งเครียด”
เรื่องความรักกับเพื่อนชาย “ต้องอยู่กันแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ ไม่ให้ใครเห็น เช่น เวลาจะไปพักผ่อนไหนก็ต้องแยกกันไปแล้วค่อยแอบไปเจอกันที่ปลายทาง เป็นใครก็ไม่มีความสุข...ไม่สามารถไปเที่ยว RCA หรือทองหล่อใด ๆ แบบสมัยก่อน”
แล้วที่หลังๆ นางไว้ผมทรงสั้นข้างขาวเนี่ยเป็นด้วย “โดนพ่อสั่งไปร่วมกิจการทหารซึ่งนางไม่เคยอินกับอะไรพวกนี้” ยิ่งตอน “ไปฝึกหลักสูตรการรบต่าง ๆ” ยิ่งเครียดหนัก โดยเฉพาะตอนโดดร่ม “อันนั้นนางเครียดหน้าซีดทั้งวัน หลายคนนึกว่าจะขิตตั้งแต่ตอนนั้นแล้วด้วยซ้ำ”
เค้าว่า ระยะหลังนี่ “เป็นไมเกรน ปวดหัวไม่สบาย มือสั่น อาการพวกนี้เป็นมาซักพักแล้ว แต่เริ่มเป็นหนักเมื่อปีที่แล้วนี่แหละที่เริ่มเทคยาจริงจัง ๒-๓ ปีสุดท้ายของชีวิตนางเป็นช่วงเวลาที่นางไม่มีความสุขเลยแม้แต่วินาทีเดียว”
เม้นต์หนึ่งบอกว่า “ทั้งแม่ป่วย ทั้งพ่อบังคับ ทั้งไร้อิสรภาพ ถ้าเป็นคนธรรมดาคงผูกคอตายนานแล้ว” หลายต่อหลายรายต่างแสดงความเห็นว่า “สงสารนางจับใจ” บ้างวิจารณ์ผู้เขียน “ต้องการแซะไปถึงบุพพการีนกฮูกว่าเป็นครอบครัวที่กดดันลูกเกินไป”
‘นกฮูก’ ชื่อนี้เอามาจากภาพไอค่อนบนหน้าเฟชบุ๊คของนาง ซึ่งประกบชื่อย่อ ‘P.P.M.’ ถึงจะมีคอมเม้นต์ที่เห็นอกเห็นใจกันตรึม รวมทั้ง “เข้าใจด้วยค่ะเพราะเราเองก็โดนพ่อบังคับมาทั้งชีวิตเช่นกัน ไม่รู้อยู่รอดมาได้ไงตั้ง ๓๕ ปี” แต่นี่ ๔๔ ปี
แต่รายนี้ว่า “นั่งเทียนเขียน บางอย่างมันเกินจริง...สงสารตัวเองก่อนเถอะ ภาษีกูไปไหนหมด สงสารแต่ประชาชนที่โดนฆ่าตายมากกว่า คนที่โดนอุ้มสูญหาย น่าสงสารกว่ากันเยอะ” คล้ายคลึงอีกราย “อ่านคอมเม้นท์แล้วถอนใจ...
พวกเธอช่างแสนดี ถูกเขาเอาเปรียบมาสามชั่วอายุคนแล้วยังอุตส่าห์มีแก่ใจจะสงสารเขา ช่างน่าร้ากกก นุ่มนิ่มปกครองง่าย คนไทยไม่ได้โชคดีที่มีในหลวงหรอก ในหลวงแหละโชคดีที่มีคนไทยให้ปกครอง” อ่าว
(https://www.facebook.com/QueenCherprangII/posts/AJM6pFZX84hl)
