โดย จักรภพ เพ็ญแข
ชัดเจน สง่างาม กล้าหาญ สำหรับการแสดงออกทางการเมืองของคนรุ่นใหม่ ไม่มีอะไรในระบบการเมืองจะยิ่งใหญ่ไปกว่าอุดมการณ์ที่ทำเพื่อคนส่วนมากในสังคม อะไรที่ทำเพื่อคน ๆ เดียว หรือเพื่อคนกลุ่มเดียว โดยอ้างว่าเป็นตัวแทนของคนส่วนใหญ่แต่ไม่ยอมผ่านการพิสูจน์ใด ๆ เลยนั้น ต่อให้มีกองทัพโจร ศาลโจร พรรคโจร มหาวิทยาลัยโจร บริษัทโจร สื่อโจร หรือมูลนิธิโจร ฯลฯ เพราะจัดตั้งมานาน และทำลายคู่แข่งที่เป็นประชาธิปไตยมานาน ก็ช่วยอะไรไม่ได้เมื่อเวลาที่แท้จริงมาถึง อนิจจังต้องเกิด เราเห็นกันมามากแล้วในประวัติศาสตร์ ใครที่พร่ำพูดว่าเมืองไทยไม่เหมือนใคร มั่นใจว่าจุดจบของปัญหาบางอย่างในเมืองไทยจะแตกต่างจากสังคมอื่น ๆ สังเกตได้ว่าคนที่พูดนั้นกำลังพูดแบบปากกล้าขาสั่น
ชื่นชมแล้วก็ขอร่วมคิดแบบสั้น ๆ ครับ:
1. นักสู้เพื่อเสรีภาพ (freedom fighters) โปรดหนีให้ห่างที่สุดจากระบบยึดตัวบุคคล อย่าให้หลักการและอุดมการณ์ในการต่อสู้เล็กกว่าตัวบุคคลที่กำลังนำ หรือตาม หรือช่วยเราต่อสู้อยู่ เรารักผู้นำของเราได้ครับ แต่กรุณาอย่าหลง และอย่ายกย่องจนเขาทั้งหลายลืมความเป็นคน ก็ความหลงลืมว่าเป็นคน นึกว่าตัวเป็นหิ้งพระนี่มิใช่หรือ ที่ทำให้สังคมไทยของเราเข้าสู่วิกฤติกันจนถึงทุกวันนี้
2. อย่าโกรธกันเลยครับว่าผู้ประท้วงรุ่นไหนมาก่อนรุ่นไหน ผมร่วมก่อตั้งขบวนการเสื้อแดงมากับพวกเรามวลชน ในใจก็ยังระลึกถึง เจ้าตาก ระลึกถึง หมอเหล็ง ศรีจันทร์ แห่งขบวนประชาธิปไตย ร.ศ. 130 ระลึกถึง คณะราษฎร นึกถึงทหารเรือแมนฮัตตัน ระลึกถึง ครูครอง จันดาวงศ์และคณะพรรค ระลึกถึง ครูบาศรีวิชัย ผู้นำมวลชน ระลึกถึง ส.ส. เตียง ศิริขันธ์ ระลึกถึง คนเดือนตุลาทุก ๆ ตุลา ระลึกถึง พฤษภาทมิฬ ระลึกถึงสมาชิกพระราชวงศ์กลุ่มหนึ่งที่มีสติพอจะเขียนจดหมายถึงรัชกาลที่ 5 ให้พิจารณาการมีส่วนร่วมของประชาชน ก่อนที่จะสายเกินแก้ คนเหล่านี้เป็นครูการเมืองของพวกเราทั้งนั้น ความรู้ในชีวิตไม่ได้อยู่ที่ครูสอนอย่างเดียว แต่อยู่ในสิ่งที่ครูทำ ถ้าคิดแบบนี้ได้ ความผิดพลาดของครูก็ย่อมเป็นครูของเราได้ด้วย
3. ผมจะป้องกันขบวนการประชาชนอย่างเต็มที่ ขอให้นักสู้เพื่อเสรีภาพเดินหน้ากันต่อไปอย่างสมัครสมานกันเถิด คำพูดประโยคนี้ผมไม่ได้พูดเพื่อปลุกใจ สนุกปาก หรือคุยโม้โอ้อวด ขอตราเอาไว้ตรงนี้ครับ
โปรดดูสถานการณ์กันให้ดี ตีความให้แตก อย่าเตะหมูเข้าปากหมา อย่าทะเลาะกันรุนแรงเกินไป มีอะไรก็เตือนกันแบบเบาะ ๆ ให้มองหน้ากันได้ต่อไป นี่เพิ่งจะช่วงหัวค่ำเท่านั้นเอง.
ขอแสดงความคารวะต่อมวลชนผู้เคารพในความเป็นมนุษย์ที่แท้ของตนเอง
จักรภพ เพ็ญแข
21 กรกฎาคม พ.ศ. 2563
