วันศุกร์, พฤษภาคม 22, 2563

"วัฒน์ วรรลยางกูร" เขียนให้น้องชาย "อุ๊ ไฟเย็น" ในวาระสุดท้าย




อุ๊ ไฟเย็น

เป็นคนทั้งทีต้องมีเกียรติ
ใช่กบเขียดหมูหมาหรือกาไก่
เป็นคนไม่ใช่หิน มีหัวใจ
โดยมิต้องยิ่งใหญ่กว่าใครเป็น
เป็นเสรีชนคนธรรมดา
มีคุณค่าจับต้องให้มองเห็น
ถูกผิดชั่วดีรู้ประเด็น
นี่แหละ "อุ๊ ไฟเย็น" หนึ่งนักรบ
นักรบวัฒนธรรมท้อไม่ถอย
เจ็บป่วยบ่อยกัดฟันสู้มิรู้จบ
เล่นดนตรี ร้องเพลง แต่งเพลงครบ
ไม่นอบนบศักดินาสวามิภักดิ์
เพลง "รถติดขบวน" ร้องครวญคร่ำ
เพลง "รอใส่เสื้อดำ" เล่นแรงหนัก
อยู่ไม่ได้โดนคดีมีชนัก
หลบภัยนอกราชอาณาจักรอย่างคนจร
เป็นคนจรหมอนหมิ่นต่างถิ่นแดน
ย่อมยากจนค่นแค้นคอยหลบซ่อน
ต้องปิดห้องย้ายหนีเปลี่ยนที่นอน
โจรไล่ล่าหลอกหลอนต้องหลบลี้
จึงกายใจชำรุดป่วยสุดตรม
แก่และเจ็บเจียนล้มลงกับที่
เก๊าต์เบาหวานความดันโรคไตมี
ต่อมลูกหมากริดสีดวงทวาร
โรคไตเป็นไปตามพันธุกรรม
พ่อตายนำล่วงหน้าหลายปีผ่าน
จึงโรคไตมรณาคร่าวิญญาณ
อุ๊ ถึงวารวาระอสัญกรรม
เป็นคนทั้งทีต้องมีเกียรติ
อย่าตึงเครียดกลัวผวาพาตกต่ำ
คนใจถึงพึ่งได้ให้คนจำ
เสี่ยงก็ฝืนกลืนกล้ำยามลำเค็ญ
ส่งวิญญาณนักรบวัฒนธรรม
ผลงานล้ำลึกกมลคนมองเห็น
"อุ๊" ตำนานฝังใจคนไฟเย็น
ดับยุคเข็ญสร้างยุคไพร่ใฝ่เสรี

วัฒน์ วรรลยางกูร
20 พ.ค. 2020

หมายเหตุ เขียนให้น้องชายในวาระสุดท้าย



ที่มา FB
วัฒน์ ท่าเสา