.jpg)
.jpeg)
ภาพจาก #จดหมายนักโทษการเมือง #ขนุนสิรภพ
อ่าน จดหมายด้านล่าง
.....
Khemthong Tonsakulrungruang
14 hours ago
·
เมืองไทยไม่มีรากทางวัฒนธรรมที่พร้อมจะรับ Rule of Law เข้ามาลงหลักปักฐานอย่างมั่นคง พูดอีกอย่างคือไม่มีวัฒนธรรมที่ legalistic มากๆ ซึ่งแสดงออกผ่าน หนึ่ง การยึดถือกฎหมายเป็นใหญ่กว่าบุคคล และสอง การเฟื่องฟูของวิชาชีพกฎหมาย พระธรรมศาสตร์ที่ว่าเป็นกฎหมายศักดิ์สิทธิ เอาเข้าจริง พระธรรมศาสตร์ของสยามเป็นแต่เพียงในนาม และอารัมภบท ในขณะที่เนื้อในนั้นถูกดัดแปลงแก้ไขตามแต่ผู้มีอำนาจเห็นสมควร ส่วนวิชาชีพทนายนั้น ไม่ปรากฏจนกว่าจะมีแนวคิดกฎหมายตะวันตกเดินทางมาถึง เมื่อเทียบกับวัฒนธรรมการใช้พระธรรมศาสตร์ในพม่าแล้ว ต่างกันลิบลับ
ooooo
Panusaya Sithijirawattanakul
11 hours ago
·
“ถึงจะมีกำแพงสูงมาขวางกั้น แต่มันไม่สามารถหยุดความฝันที่วาดหวังของผมได้”
08.07.2024
#จดหมายนักโทษการเมือง #ขนุนสิรภพ
วันนี้ระหว่างเดินออกกำลังกาย ทุกครั้งผมมักมองไปยังท้องฟ้าพรางคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ถ้าพูดเป็นมาตั้งแต่แดน 2 > 6 > 4 รวมถึงสายกลางระหว่างไปเยี่ยมญาติ ท้องฟ้าสำหรับใครหลายๆ คนคือสิ่งธรรมดาที่เห็นได้ทุกวัน ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ไม่ได้ให้ความสำคัญอะไร แต่ในยามที่ผมเข้ามาอยู่ในนี้ ท้องฟ้ากลับเป็นหนึ่งในสิ่งที่ปลอบและโอบอุ้มจิตใจของผม ทุกครั้งที่มองผมมักเห็นความสดใสอันกว้างใหญ่ ทั้งยังให้รู้สึกถึงอิสรภาพเวลามองก้อนเมฆเหล่านั้น ถึงจะมีกำแพงสูงมาขวางกั้น แต่มันไม่สามารถหยุดความฝันที่วาดหวังของผมได้
พอมานึกก็รู้สึกไม่ยุติธรรม จากประเด็นที่ต้องเสียโอกาสและเวลาในการศึกษาต่อระดับปริญญาโทรวมไปถึงโอกาสในการพัฒนาทักษะด้านภาษาอังกฤษที่ผมสมัครไว้ ทุกแผนที่ผมวางเอาไว้ต้องพังทลายลง ผมไม่ใช่คนที่เก่ง แต่ทุกครั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่ทันหรือยังขาดองค์ความรู้ ผมมักจะเพียรพยายามเสริมเติมความรู้ที่ขาดหายเพื่อตามให้ทัน ยังไงก็ตามในเวลานี้ผมเหมือนถูกแช่แข็ง ผมเชื่อว่าหากออกไปผมคงตามหลังทุกคนไปมาก รู้สึกเสียดายโอกาสที่สูญเสียไป อย่างที่บอกอย่างทุกครั้ง อิสรภาพคงเป็นสิ่งเดียวที่ผมรอคอย
ครอบครัวและแฟนก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่สำคัญมากๆ แต่ก็เช่นเดิมทุกอย่าง ทั้งความห่างไกลและอิสรภาพที่ถูกพรากไป ทำให้ผมรู้สึกโหยหาและคิดถึง ถึงแม้ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมค่อนข้างห่างเหินกับที่บ้าน แต่ในเวลานี้หากผมได้ออกไป ผมอยากใช้ทุกเวลาทุกวินาทีต่อจากนี้เพื่อคนที่สำคัญในชีวิตผม
ที่สุดแล้วท้องฟ้าที่ผมมอง ถึงแม้ไม่กี่นาที แต่สิ่งที่เข้ามาช่างมากมายเหลือเกิน ไม่ว่ายังไงหวังว่าผมจะได้ออกไป
ผมพูดในฐานะเด็กจบใหม่ที่ตามล่าความฝัน ผมอยากให้ผู้ใหญ่หลายท่านได้อ่าน
ผมมีความบริสุทธิ์ใจที่จะบอกว่า ทุกสิ่งที่ผมทำ ผมคำนึงถึงอนาคตของชาติ โปรดอย่าปิดกั้นอีกเลย
ในวันนี้ ผมอายุ 23 ปี มีความฝันอยากเป็นอาจารย์ อยากใช้องค์ความรู้เพื่อพัฒนาประเทศ เพื่ออนาคตของชาติ
*ตั้งใจวาดมาก อยากถ่ายทอดความรู้สึกที่มีออกไปให้มากที่สุด
ด้วยความเคารพจิตวิญญาณราษฎร
อ่าน จดหมายด้านล่าง
.....
Khemthong Tonsakulrungruang
14 hours ago
·
เมืองไทยไม่มีรากทางวัฒนธรรมที่พร้อมจะรับ Rule of Law เข้ามาลงหลักปักฐานอย่างมั่นคง พูดอีกอย่างคือไม่มีวัฒนธรรมที่ legalistic มากๆ ซึ่งแสดงออกผ่าน หนึ่ง การยึดถือกฎหมายเป็นใหญ่กว่าบุคคล และสอง การเฟื่องฟูของวิชาชีพกฎหมาย พระธรรมศาสตร์ที่ว่าเป็นกฎหมายศักดิ์สิทธิ เอาเข้าจริง พระธรรมศาสตร์ของสยามเป็นแต่เพียงในนาม และอารัมภบท ในขณะที่เนื้อในนั้นถูกดัดแปลงแก้ไขตามแต่ผู้มีอำนาจเห็นสมควร ส่วนวิชาชีพทนายนั้น ไม่ปรากฏจนกว่าจะมีแนวคิดกฎหมายตะวันตกเดินทางมาถึง เมื่อเทียบกับวัฒนธรรมการใช้พระธรรมศาสตร์ในพม่าแล้ว ต่างกันลิบลับ
ooooo
Panusaya Sithijirawattanakul
11 hours ago
·
“ถึงจะมีกำแพงสูงมาขวางกั้น แต่มันไม่สามารถหยุดความฝันที่วาดหวังของผมได้”
08.07.2024
#จดหมายนักโทษการเมือง #ขนุนสิรภพ
วันนี้ระหว่างเดินออกกำลังกาย ทุกครั้งผมมักมองไปยังท้องฟ้าพรางคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ถ้าพูดเป็นมาตั้งแต่แดน 2 > 6 > 4 รวมถึงสายกลางระหว่างไปเยี่ยมญาติ ท้องฟ้าสำหรับใครหลายๆ คนคือสิ่งธรรมดาที่เห็นได้ทุกวัน ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ไม่ได้ให้ความสำคัญอะไร แต่ในยามที่ผมเข้ามาอยู่ในนี้ ท้องฟ้ากลับเป็นหนึ่งในสิ่งที่ปลอบและโอบอุ้มจิตใจของผม ทุกครั้งที่มองผมมักเห็นความสดใสอันกว้างใหญ่ ทั้งยังให้รู้สึกถึงอิสรภาพเวลามองก้อนเมฆเหล่านั้น ถึงจะมีกำแพงสูงมาขวางกั้น แต่มันไม่สามารถหยุดความฝันที่วาดหวังของผมได้
พอมานึกก็รู้สึกไม่ยุติธรรม จากประเด็นที่ต้องเสียโอกาสและเวลาในการศึกษาต่อระดับปริญญาโทรวมไปถึงโอกาสในการพัฒนาทักษะด้านภาษาอังกฤษที่ผมสมัครไว้ ทุกแผนที่ผมวางเอาไว้ต้องพังทลายลง ผมไม่ใช่คนที่เก่ง แต่ทุกครั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่ทันหรือยังขาดองค์ความรู้ ผมมักจะเพียรพยายามเสริมเติมความรู้ที่ขาดหายเพื่อตามให้ทัน ยังไงก็ตามในเวลานี้ผมเหมือนถูกแช่แข็ง ผมเชื่อว่าหากออกไปผมคงตามหลังทุกคนไปมาก รู้สึกเสียดายโอกาสที่สูญเสียไป อย่างที่บอกอย่างทุกครั้ง อิสรภาพคงเป็นสิ่งเดียวที่ผมรอคอย
ครอบครัวและแฟนก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่สำคัญมากๆ แต่ก็เช่นเดิมทุกอย่าง ทั้งความห่างไกลและอิสรภาพที่ถูกพรากไป ทำให้ผมรู้สึกโหยหาและคิดถึง ถึงแม้ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมค่อนข้างห่างเหินกับที่บ้าน แต่ในเวลานี้หากผมได้ออกไป ผมอยากใช้ทุกเวลาทุกวินาทีต่อจากนี้เพื่อคนที่สำคัญในชีวิตผม
ที่สุดแล้วท้องฟ้าที่ผมมอง ถึงแม้ไม่กี่นาที แต่สิ่งที่เข้ามาช่างมากมายเหลือเกิน ไม่ว่ายังไงหวังว่าผมจะได้ออกไป
ผมพูดในฐานะเด็กจบใหม่ที่ตามล่าความฝัน ผมอยากให้ผู้ใหญ่หลายท่านได้อ่าน
ผมมีความบริสุทธิ์ใจที่จะบอกว่า ทุกสิ่งที่ผมทำ ผมคำนึงถึงอนาคตของชาติ โปรดอย่าปิดกั้นอีกเลย
ในวันนี้ ผมอายุ 23 ปี มีความฝันอยากเป็นอาจารย์ อยากใช้องค์ความรู้เพื่อพัฒนาประเทศ เพื่ออนาคตของชาติ
*ตั้งใจวาดมาก อยากถ่ายทอดความรู้สึกที่มีออกไปให้มากที่สุด
ด้วยความเคารพจิตวิญญาณราษฎร
สิรภพ พุ่มพึ่งพุทธ
