“สื่อมวลชนต้องระมัดระวังและช่วยตัวเองด้วย เพราะยากที่จะควบคุม” นั่นเป็นคำอ้างช่างบัดซบเสียจริง ในเมื่อหลักการ ‘ควบคุม’ ฝูงชนมีอยู่ทั้งในกฎหมายไทยและทางสากล การกระทำอย่างจงใจของตำรวจ คฝ.บางคน เป็นเรื่องที่ต้องเอาผิด ลงโทษ
ไม่ใช่ออกมากล่าวหาผู้เสียหายไม่ระวังตัวเอง หรือแม้แต่อาจจะเป็นความผิดพลาดในส่วนของผู้ปฏิบัติการ ด้วยความตื่นตระหนก เมื่อ “เห็นผู้ชุมนุมกรูกันเข้ามา มีไม้มีอะไร กลัวว่าจะทำร้ายเจ้าหน้าที่ ก็อาจจะใช้ปืนยิงกระสุนยางใส่ขา ยิงลงพื้น” ไม่ใช่ยิงใส่หน้า
ดัง สุนัย ผาสุก แห่ง ‘ฮิวแมนไร้ท์ว้อทช์’ ให้สัมภาษณ์ วีรนันท์ กัณหา ว้อยซ์ทีวี ที่ว่าตำรวจอ้างปฏิบัติการตามยุทธวิธี แต่ยุทธวิธีดังกล่าว “ทำจากเบาไปหาหนัก (หรือเปล่า) ทำสมกับเหตุหรือเกินกว่าเหตุ (ไหม)” ว่ากันในหลักเกณฑ์
“ตรงนี้ไม่ใช่พื้นที่ควบคุม และการสลายชุมนุม โดยอ้าง พรบ.ชุมนุมนั้นต้องมีคำสั่งศาลมาก่อน...หรือจะอ้างเป็นเหตุเฉพาะหน้า มีการเผชิญหน้ากัน มีการปะทะกัน มีการยกระดับ เจ้าหน้าที่ต้องควบคุมเหตุ” แต่ได้มีตำรวจทำเกินกว่าเหตุ
มิหนำซ้ำ บางคนทั้ง ‘ยั่วยุ’ และ ‘ท้าทาย’ ดังเช่นมี คฝ.นายหนึ่งยืนอยู่หลังรถ ยกมือชี้หน้าผู้ชุมนุม แล้วทำสัญญานมือกวักเรียกเสียด้วย หรือตำรวจบางคนกระชากลากตัวผู้สื่อข่าวเดอะอีสานเร็คคอร์ด กับเดอะแม้ทเตอร์ลงไปกลิ้งกับพื้น
แล้วรุมกันเตะเข้าลำตัว เตะใส่หัว แม้มีตำรวจอีกรายพยายามจะห้ามก็เอาไว้ไม่อยู่ แสดงอาการว่าตำรวจนายนั้นควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ทางการตำรวจควรที่จะแสดงตัวตำรวจคนดังกล่าวและแถลงมาตรการลงโทษ ไม่ใช่กล่าวหาสื่อว่ามีมากเกินไปคุมยาก
ข้ออ้างของพวกปกป้องสถาบันเหล่านี้ หาว่า ผู้ว่าฯ ชัชชาติ สิทธิพันธุ์ “ปล่อยให้มีการชุมนุมป่วนการประชุมเอเป็ค” ทั้งที่ตำรวจตั้งตู้คอนเทนเนอร์และกองกำลัง ตีผู้ชุมนุมจนเลือดตกยางออก อยู่แค่ถนนดินสอ ไปไม่ถึงศูนย์สิริกิติ์ด้วยซ้ำ
(https://www.matichon.co.th/politics/news_3683570, https://www.youtube.com/watch?v=3imM-6hqeKY และ https://thematter.co/brief/191072/191072)
