แม่ลิ้ม ตามหา ไปทุกแห่ง ถ้าหากสมมติเขามาบอกว่าพบเห็นที่ไหน จะไปทันที
แม่ลิ้ม ไม่รู้ว่าเขาเสียแล้ว
แม่ลิ้ม 20 ปีแล้วถึงจะรู้
แม่ลิ้ม ไม่คิดนะลูก ใครมาบอกว่าเสียก็จะไม่ฟัง
พรไทย แม่ลิ้มมาเชื่อสนิทใจว่าลูกเสียแล้วเพราะอะไร
แม่ลิ้ม เพราะเพื่อนลูกเกี๊ยะที่เดี๋ยวนี้อยู่ชุมพร จำชื่อไม่ได้ และอีกคนหนึ่งที่ชื่อว่าลูก รุณ มาบอกว่าลูกเกี๊ยะเสียแน่นอนแล้ว
ครูจินดา เพื่อนๆ ทุกคนเขาเห็นชัดเจน เพื่อนเขาอยู่ในเหตุการณ์
แม่ลิ้ม ถึงได้เชื่อ แต่มันก็เสียใจ มันแน่นไปหมด หลังจากนั้นก็ได้ไปร่วมงานเป็นครั้งแรก และเขาก็ให้ขึ้นพูดในหอประชุมของลูกเกี๊ยะ ก็ร้องไห้กันทั้งหมด
พรไทย แม่ลิ้มพูดอะไรบ้างครับ
แม่ลิ้ม “นี่แหละแม่ของจารุพงษ์ มันเจ็บ มันปวดเหลือเกินที่เขาทำได้ ฆ่าคนได้ เหมือนบ้านเมืองไม่มีขื่อไม่มีแป ห้ามแล้วไม่ใช่ไม่ห้าม ลูกนั้นก็พูดแหละว่าแม่ไม่ต้องกลัว แต่มหาวิทยาลัยก็คุ้มครองไม่ได้ แต่หากเขาจะทำ ก็ทำได้ทั้งนั้น บอกแล้วว่าปืนก็อยู่กับเขา กฎหมายก็เขาครอง เก้าอี้เขานั่ง รถถังก็อยู่ที่เขา แล้วเขาก็พูดได้ทั้งนั้น เรามือเปล่า เด็กๆ มี่แต่ปากกาไม่ใช่มีอะไรนี่ลูก เขาทำอะไรเราก็ได้ คนที่เสียหายก็คือ แม่นี่แหละ ลูกๆ ทั้งหลายอย่าเอาตัวอย่างให้มีคุณธรรมบ้าง เราเป็นแม่ที่ให้ความเป็นธรรมนักหนากับลูก เลี้ยงมาตั้งแต่ตัวแดงๆ อยู่ในเบาะ ยุงก็ไม่เคยให้กัด เจ็บไข้ไม่สบายก็รักษาอย่างดี ทำอย่างดีไม่เคยยุยงให้ลูกทำในสิ่งที่เสียหาย ของกินก็ไม่เคยโกงมาให้ลูกกิน ไม่มีเลยไม่เคยทำ ”
หมายเหตุ
แม่ลิ้มเสียชีวิตในปี 2545 คุณครูจินดาเสียชีวิตในปี 2559
อ่านบทสัมภาษณ์เต็มได้ที่
https://doct6.com/archives/10262
