เป็นกำลังใจให้ผู้ปกครองทุกคน
ที่ถูกเชิญเข้าห้องปกครองของโรงเรียน
เพียงเพราะลูกไปเถียงว่าครูสอนผิด
แล้วครูงี่เง่ารับไม่ได้
.
เสียดายถ้าเป็นแค่ระดับโรงเรียน
คงย้ายโรงเรียนหนีครูเฮงซวยพรรค์นั้น
แล้วฟ้องเขตพื้นที่ให้พัฒนาครูคนนั้น
.
แต่พอเป็นกระบวนการยุติธรรมไทยๆ
ที่เอาแม่มาลำบากเพื่อกลั่นแกล้ง
ทรมานความรู้สึกของลูก
.
มันเป็นวังวนที่น่าเศร้าและไร้ความหวัง
เพราะเราไม่รู้จะไปรายงานใครเพื่อ
ยุติการกลั่นแกล้ง
.
เมื่อผู้ปฏิบัติการกับผู้กำหนดนโยบาย
อยู่ในระบบโครงสร้างที่เอื้อประโยชน์กัน
ความหวังจึงเปลี่ยนทิศและลดขนาด
.
จากต้องการความยุติธรรม
จึงเหลือแค่ทำอย่างไรไม่ให้
ครอบครัวเราเดือดร้อน
.
และนั่นคือวิธีที่เขาใช้ควบคุม
สามัญชน/ประชาชน
...
เมื่อกี้ตอนสามทุ่มรู้สึกวูบดิ่ง
ทางอารมณ์มากๆจากหลายสาเหตุ
ส่วนหนึ่งมาจากข่าวการเมือง
ที่จะเรียกแม่ธนาธรมาสอบสวน
.
พอคิดว่าถ้าพ่อแม่ตัวเองโดนบ้าง
เขาคงจะบอกให้เราหยุดมั้ยนะ
เขาจะแก้ต่างให้คสช.มั้ยนะ
(ถึงทุกวันนี้ผมไม่ได้ทำอะไรก็เหอะ)
.
คิดแค่นั้นก็จมดิ่งเลย
ผมมักอยู่ในสถานะที่บรรดาน้องๆ
นักกิจกรรมมาปรับทุกข์
(ช่วยอย่างอื่นไม่ได้นอกจากฟัง)
........................,..........
.
เมื่อคุณตัดสินใจ
แสดงออกทางการเมือง
จนเป็นข่าวในสื่อสาธารณะ
แล้วสิ่งที่ทุกคนเผชิญPhase1
คือ พ่อแม่ของแต่ละคนแรกๆก็จะ
ไม่ได้ห้ามอะไรแค่ห่วงความปลอดภัย
...........................................
.
ต่อมาเมื่อมีปฏิบัติการข้อมูลข่าวสาร
สร้างความเกลียดชังให้กับน้องๆ
ให้กลายเป็นปีศาจทาสทักษิณ
ซ้ายดัดจริต คิดล้มเจ้า
.
บรรดาพ่อแม่จะเข้าสู่Phase2
คือ เกิดการเหน็บแนม ดูถูก
จากเพื่อนบ้าน ญาติมิตรรอบข้าง
แล้วเริ่มมาบ่นว่าอับอายในตัวลูก
................................................
.
ต่อมาก็เริ่มมีเจ้าหน้าที่ตัวเป็นๆ
บุกไปถึงบ้านที่ต่างจังหวัดทุกหลัง
ไปที่โรงเรียนไปที่ทำงานแบบไม่สน
ว่าใครจะมีธุระต้องทำอะไรในวันนั้น
แล้วฝากครูอาจารย์ พ่อแม่ หัวหน้างาน
บอกให้หยุดเคลื่อนไหวซะ
.
บรรดาพ่อแม่จะเข้าสู่ Phase3
คือ หวาดกลัว ว่าจะตนและลูก
จะถูกดักทำร้าย ช็อตนี้มักเป็น
ช่วงที่หลอนที่สุดเวลาเห็นใคร
ก็ตามมาจอดรถหน้าบ้านหรือ
มีใครขับรถประกบข้าง
..............................................
.
หากยังไม่หยุดเคลื่อนไหวก็จะ
เริ่มมีคดีความ ฟ้องร้องซึ่งสำหรับ
คนที่ยังไม่ได้จดทะเบียนสมรส
โดยเฉพาะนักศึกษาที่ถูกฝากขังเนี่ย
พ่อแม่ต้องเป็นคนมายื่นเรื่องประกันตัว
.
เมื่อถึงจุดๆนี้คือ Phase4
เริ่มเกี่ยวข้องกับทรัพย์สินครอบครัว
เริ่มมีคำถามว่าออกมาทำแบบนี้
ได้ตังเหรอ มีใครจ้างมั้ย ได้อะไร
................................................
.
หากยังไม่หยุดเคลื่อนไหวบางราย
ก็ถูกอุ้มขึ้นรถตู้ไปซ้อมทรมาน
ล็อกคอ ดักทำร้าย เผา/กรีด/ขโมยรถ
ในที่สาธารณะแต่เอาผิดใครไม่ได้
.
เมื่อถึงจุดนี้คือพ่อแม่ Phase5
ที่ทนมาเรื่อยๆมาถึงระยะนี้ได้
มักจะมีสัญชาตญานพ่อแม่ที่จะ
ปกป้องลูกอย่างแรงกล้าและ
กลายเป็นแนวร่วมกับลูกในที่สุด
.
ถ้าไม่เช่นนั้นก็มักจะตัดพ่อตัดลูก
กันในphase5 และคนตัดมักเป็น
ฝั่งพ่อมากกว่าฝั่งแม่
...........................................
.
หากยังไม่หยุดเคลื่อนไหวก็จะเริ่ม
ทำร้ายคนที่เรารัก เช่น ขับรถ
ตามแฟนเราไปที่ทำงานทุกวัน
ฟ้องแม่ จับแม่หรือจับลูก เข้าคุก
.
เมื่อถึงจุดนี้เข้า Phase6
เป็นช่วงที่มองตาก็รู้ใจ
ใครร้องไห้ก็ร้องตาม
............................................
.
หากผ่านปฏิบัติการทั้ง 6
แล้วยังไม่ยอมหยุดก็มักสิ้นสุด
ที่การฆาตกรรม หรือบังคับสูญหาย
.
เมื่อถึงจุดนี้เข้า Phase7
พ่อแม่ก็เป็นนักสู้ตลอดชีวิต
แบบไม่มีวันถอยกลับ
บ้างก็ใช้ชีวิตที่เหลือกับการ
รอคอยให้คนรักกลับมา
...........................................
.
พอเรียบเรียงความคิดแบบนี้
ยังไม่นับเพื่อนๆที่ต้องลี้ภัย
ก็มีเนื้อเพลงปรากฎมาในหัว
ก็เศร้าหนักกว่าเดิม
ร้องไห้ไปยกนึง
.
แล้วก็วีดิโอคอลหาลูก
ผลัดกันร้องเพลง ก็ดีขึ้น
.........................................
.
แต่ตอนนี้ก็กลับมาจมอีก
ผมคิดว่าผ่านช่วงประชามติมา
มันคงไม่มีอะไรเซอร์ไพรส์อีกแล้ว
.
ภัยคุกคามเป็นส่วนหนึ่ง
ของความคุ้นชินที่ห้ามชินชา
เป็นความจำยอมที่ห้ามยอมรับ
.............................................
.
ถึงเราจะอ้างใช้ความเศร้าเป็น
ตั๋วโกงแลกการtake careของเพื่อน
ให้ตัวเองอบอุ่นไปอีกกี่วันก็ตาม
.
แต่เราทุกคนยังมีหลายสิ่งที่ต้อง
เข้าไปรับผิดชอบจัดการอยู่
ไม่ว่าจะการงานหรือการเรียน
หรือหน้าที่ที่สัญญากับขบวน/กลุ่ม
...........................................
.
ผมเคยใช้ความเจ็บปวดจากการ
ทำกิจกรรมหรือจากบาดแผลส่วนตัว
มาหยุดการรับผิดชอบจัดการกับ
หน้าที่ที่อยู่ตรงหน้า
.
ซึ่งมันยิ่งทับถมตัวเองให้หมดพลัง
.
เผด็จการไม่สามารถทำให้เราหมดพลัง
ได้เท่ากับเราที่หนีความรับผิดชอบ
แล้วหมดศรัทธาในตัวเอง
Chuveath Dethdittharak
