มันเริ่มมาจาก ‘คำผกา’ จับประเด็นที่ ‘ช่อ’ พรรณิการ์ วานิช เล่าประสบการณ์หลังรัฐประหารขณะนั้นเธอทำงานอยู่ว้อยซ์ทีวี ลักขณา ปันวิชัย แซะว่า “เรื่องช่ออ่านข่าวท่ามกลางทหารเอากระสุนจ่อไม่มีนะคะ ในฐานะคนอยู่ว้อยซ์มา ๑๓ ปี”
แต่แขกก็ไม่ได้อยู่ว้อยซ์หลายเดือนในช่วงรัฐประหารนะ จำได้จากการติดตามข่าวในช่วงนั้นทราบว่า คำผกาเบรคการวิพากษ์วิจารณ์การเมืองของเธอทันทีเมื่อมีรัฐประหาร แล้วก็เดินทางไปญี่ปุ่น นัยว่าจะกลับไปเรียนต่อทำปริญญาโทให้จบ
แขกกลับบอกว่า “ทหารเหล่านั้นล้วนดูเป็นทหารชั้นผู้น้อย ดูเซื่องซึม อารมณ์เป็นทวารบาล เราไม่เคยได้ยินเสียง คำพูดของพวกเขาด้วยซ้ำ ถ้าจะเล่า ก็ควรเล่าว่ามันไม่ได้ดู heroic อะไรขนาดนั้น” แต่มีเม้นต์จาก Atukkit Sawangsuk เรื่องนี้ว่า
“ผู้บริหาร Voice (ที่ตอนนี้ก็ยังอยู่) เล่าว่าทหารยศพลเอกขู่ ผมจะเผาสถานีคุณเมื่อไหร่ก็ได้ อย่าไปลดทอนความเลวร้ายของรัฐประหารเพียงเพราะตอนนี้เพื่อไทยข้ามขั้ว” มันสอดคล้องกับที่ Nattharavut Kunishe Muangsuk หนึ่งในนักข่าวรุ่นนั้นแถม
ปล่อยให้สัญลักษณ์ความกล้าหาญของคนทำงานวอยซ์ทีวีที่ผ่านรัฐประหารมาอย่างเจ็บปวดทุกครั้ง แต่จุดหมายปลายทางกลายเป็นกระบอกเสียงแก้ต่างให้คณะรัฐประหาร...เว้นไว้สักจุดยืนได้ไหม ที่ทำให้พอหายใจร่วมกันได้” เขาขอ
นั่นละ มันคือความเสื่อมของว้อยซ์ ที่ต้องข้ามขั้วไปตาม ‘เถ้าแก่’ ซึ่งใช้ ‘E-bag’ เป็นวัสดุอวดโฉมหน้าตา
(https://www.facebook.com/nattharavutm/posts/TsVg4GX, https://www.facebook.com/photo?fbid=7012933225455113&set=pcb.7012943058787463 และ https://twitter.com/AmaratJeab/status/1733359669958353058)
