แต่พวกห้อยพวกโหนก็เอาไปเป็นประเด็น ตั้งแต่ระดับภูมิปัญญา อย่าง อัษฎางค์ ยมนาค นักประวัติศาสตร์ปฏิกิริยา กับ อานนท์ ศักดิ์วรวิชญ์ ผู้ช่วย ศจ.ชอบลุยข้างคู คนแรกพยายามด้อยค่าโน๊ตด้วยประวัติส่วนตัว ว่าเป็นนักเขียนการ์ตูนไส้แห้ง
อีกคนก็ยกตนข่มท่าน ว่าเขาตื้นเขินทางสติปัญญา หาว่า “พูดแขวะล้อเลียนเสียดสี เสี้ยมแซะ ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง โดยอวิชชาและอคติของคนที่รู้ไม่จริง” ซึ่งความจริงการอ้างเป็นปะรัชชะญานั้นอ้างกันมาอย่างลอยๆ ไม่มีเกณฑ์วิชาการหนุน
เพราะในสัจจธรรมของการดำรงชีวิตในประเทศไทยทุกวันนี้ “ตั้งหน้าตั้งตาทำทั้งงานหลักงานเสริม มันก็เพื่อความสบาย อยากพาตัวเองไปจุดที่สูงขึ้น ไม่มากก็น้อยแหละ” ดังที่ @BAIFERN0616 รำพันไว้ “คนมีอยู่แล้วก็พูดได้ให้พอเพียง”
แต่ที่รุนแรงและน่ากลัวยิ่ง เป็นการอิงแอบ เกาะ ตะกาย ของนักกายกรรมปัญหาสังคม อย่างคนที่ใช้ชื่อว่า วสัน ทองมณโฑ ผู้อ้างผลงานว่า #หยุมหัวตะวัน มาแล้ว คราวนี้ขู่อาฆาตมาดร้าย ‘ไอโน๊ต’ ว่า “เดินไปไหนมาไหนก็ต้องระวังด้วยนะ...
ระวังคนอย่างแบบผมที่จะไปสอนคุณ เรื่องเศรษฐกิจพอเพียง” การโพสต์ข้อความคุกคามในที่สาธารณะเช่นนี้ ขื่อแปของบ้านเมืองยังทำนิ่งเฉย ไม่รู้ร้อน ทำให้คนทั่วไปที่คิดว่า ‘ความพอเพียง’ ที่ว่าเป็นวาทกรรมอันตราย ทำให้เจ็บตัวได้ ถ้าไม่ดัดจริตไปตามนั้น
ความเสียหายแท้จริงเรื่องนี้อยู่ตรงไหน ไม่เพียงทางการบ้านเมืองเอาแต่จับกุมลงทัณฑ์ผู้ที่วิพากษ์วิจารณ์ทางโครงสร้าง แต่กับเมินหน้าไม่รับรู้กับการที่มีคนกลุ่มหนึ่งเหลิงกับอำนาจที่คิดว่าเป็นของตน เที่ยวรังควาญผู้เห็นต่าง
ปล่อยไว้ต่อๆ ไป ท้ายที่สุด ความโกรธ ความเจ็บแค้น จะไปลงที่สารตั้งต้นแห่งสภาวการณ์ อันผิดไปจากอุดมคติของการเป็น ‘ไทยๆ’ อย่างหน้ามือเป็นโหนกบาทา
