แนะธุรกิจไทยหาตลาดใหม่ เยียวยาส่งออกร่วง
http://news.voicetv.co.th/business/184560.html
by ศิริชัย ลีเลิศยุทธ์
Thailand’s Teflon economy finally seems to be cracking
WRITTEN BY Joshua Kurlantzick
For nearly 15 years in the 2000s and early 2010s, Thailand’s economy, once one of the fastest-growing in the world, survived the effects of near-constant political turmoil, natural disasters, and worries about the country’s future in the wake of a looming royal succession. Even after the massive floods in the monsoon season of 2011 that destroyed much of the industrial estates north of Bangkok—home to auto part, disk drive, and other key manufacturing plants—Thailand’s economy rebounded strongly.
Even after street protests in Bangkok in May 2010 led to a brutal military crackdown in which much of the downtown wound up looking like a war zone, several major commercial buildings were torched, and at least 90 people were killed, Thailand’s economy rebounded. Tourists continued to come to the kingdom—more than 22 million in 2012, the year after the flooding—and in 2012 Thailand’s GDP grew by over 6%.
Many observers of the kingdom believed that, after the May 2014 coup, the so-called “Teflon economy” would display its usual resilience. In fact, a large majority of the CEOs of the largest Thai businesses in Bangkok allegedly supported the military putsch, publicly or privately, according to multiple businesspeople and industry journalists. In part, they may have supported the coup because they believed that, at its heart, the Puea Thai Party and its leaders either were republicans or could not be trusted to be in power at a time of royal succession. (There is little evidence that Puea Thai leaders actually have republican sentiments.) But business leaders also may have supported the coup since they believed the generals could bring a modicum of stability, and since Thailand’s economy had performed strongly in the 1980s during a long period of de facto military-technocratic rule.
But the era in which Thailand’s economy could withstand any political turbulence, and continue to attract tourists and foreign investors, appears to be over. Fifteen years of political chaos has distracted Thai policymakers from making important investments in infrastructure or the country’s education system, which has never been upgraded to prepare people for a middle-income economy. In particular, Thailand’s English and information-technology classes lag badly behind those of Thailand’s regional competitors.
A recent article in Singapore’s Today notes that “Thailand ranks 55th out of 60 countries on the English Proficiency Index, the world’s major ranking of English-language skills. That is the lowest among Southeast Asian countries.” This despite the fact that several other countries in Southeast Asia are far poorer than Thailand, and have much less resources than Bangkok to help promote English education. As the Association of Southeast Asian Nations moves toward a single market in goods and services, English skills will be even more important for businesses that want to attract regional investment, and for workers in a range of industries looking for opportunities throughout ASEAN.
The country’s seemingly endless turmoil also finally seems to have deterred investors, who for years continued to pour money into the kingdom because of its natural attractiveness and history of liberal investment policies. At the same time as Thailand stalls, other countries in the region, like the Philippines, Myanmar, Vietnam, and even Indonesia, have promoted policies that have made them more attractive to foreign investment.
The Japanese government continues to court Bangkok, even after the coup, as a means of stalling the Thai generals approach to China. Japan’s desire to blunt China’s influence is likely the major reason whyTokyo is proposing its own plan for funding a rail line in Thailand. (The Chinese government has proposed its own, competing rail project in the kingdom.) Yet unlike the Japanese government, private sector Japanese investors are not so bullish on Thailand. Japanese investors, the biggest group of foreign investors in the kingdom, have begun to shift new investments to Vietnam and other countries in the region. Other foreign investors have become increasingly cautious in approving new projects in Thailand.
A recent Bloomberg analysis of the growth rates of major Southeast Asian economies showed that, since 2010, Thailand’s GDP growth rate has been about half that of neighboring Malaysia, Indonesia, and the Philippines. And in 2015, the World Bank projects that Thailand’s growth rate will again be the lowest in the region. Thailand’s central bank last week cut its own forecast for Thailand’s 2015 growth rate. Expect it to cut that forecast further as the year progresses.
This post originally appeared at Asia Unbound, a Council on Foreign Relations blog. You can follow Joshua on Twitter at @JoshKurlantzick. We welcome your comments at ideas@qz.com.
http://news.voicetv.co.th/business/184560.html
by ศิริชัย ลีเลิศยุทธ์
26 มีนาคม 2558 เวลา
ที่มา Voice TV
หอการค้าไทย ยอมรับการส่งออกที่ติดลบ เกิดจากอัตราแลกเปลี่ยนประเทศคู่ค้าที่ผันผวนหนัก แนะผู้ส่งออกมองหาตลาดใหม่ๆ รวมถึงตลาดในประเทศ
นายอิสระ ว่องกุศลกิจ ประธานกรรมการหอการค้าไทย ระบุ สาเหตุที่การส่งออกติดลบหนักสุดในรอบ 6 เดือน เกิดจากค่าเงินประเทศคู่ค้าแข็งค่าขึ้น โดยเฉพาะตลาดยุโรป ทำให้การขายสินค้าทำได้ยากขึ้น เพราะราคาสินค้าส่งออกมีมูลค่าลดลง รวมถึงได้รับผลกระทบจากการถูกตัดสิทธิพิเศษทางภาษีศุลกากร หรือ จีเอสพี อย่างไรก็ตาม คาดว่าปีนี้ การส่งออก น่าจะเติบโตได้ร้อยละ 3 และไม่ควรกังวลมากนัก เพราะปริมาณสินค้าที่ส่งออกอยู่ในระดับเดิม แต่ราคาลดลงจากปัจจัยค่าเงิน
ทั้งนี้ ผู้ประกอบการควรเร่งหาช่องทางขยายฐานลูกค้า มองหาตลาดส่งออกใหม่ๆ เช่น จีนและอาเซียน ที่ยังเติบโตได้ รวมทั้งสร้างตลาดในประเทศให้เติบโต เช่น กลุ่มซื้อขายสินค้าเกษตรในแต่ละจังหวัด อำเภอ และตำบล
นายอิสระ ยังได้เสนอรัฐบาลในการประชุมร่วมกับพลเอกประวิตร วงษ์สุวรรณ รองนายกรัฐมนตรี เรื่องการเยียวยาสถานการณ์ส่งออก โดยกระตุ้นการท่องเที่ยว ซึ่งเป็นแหล่งรายได้หลักของประเทศ รวมทั้งการสร้างความเชื่อมั่นแก่ภาคธุรกิจ นอกจากนี้ ยังแนะให้รัฐบาล ลดการพูดเรื่องการเก็บภาษีเพิ่มขึ้นก่อนเวลาอันควร เพราะอาจกระทบต่อบรรยากาศทางการค้า
สำหรับการประชุมใหญ่หอการค้าไทย มีมติให้นายอิสระ ว่องกุศลกิจ ดำรงตำแหน่งประธานกรรมการหอการค้าไทยอีกวาระ
หอการค้าไทย ยอมรับการส่งออกที่ติดลบ เกิดจากอัตราแลกเปลี่ยนประเทศคู่ค้าที่ผันผวนหนัก แนะผู้ส่งออกมองหาตลาดใหม่ๆ รวมถึงตลาดในประเทศ
นายอิสระ ว่องกุศลกิจ ประธานกรรมการหอการค้าไทย ระบุ สาเหตุที่การส่งออกติดลบหนักสุดในรอบ 6 เดือน เกิดจากค่าเงินประเทศคู่ค้าแข็งค่าขึ้น โดยเฉพาะตลาดยุโรป ทำให้การขายสินค้าทำได้ยากขึ้น เพราะราคาสินค้าส่งออกมีมูลค่าลดลง รวมถึงได้รับผลกระทบจากการถูกตัดสิทธิพิเศษทางภาษีศุลกากร หรือ จีเอสพี อย่างไรก็ตาม คาดว่าปีนี้ การส่งออก น่าจะเติบโตได้ร้อยละ 3 และไม่ควรกังวลมากนัก เพราะปริมาณสินค้าที่ส่งออกอยู่ในระดับเดิม แต่ราคาลดลงจากปัจจัยค่าเงิน
ทั้งนี้ ผู้ประกอบการควรเร่งหาช่องทางขยายฐานลูกค้า มองหาตลาดส่งออกใหม่ๆ เช่น จีนและอาเซียน ที่ยังเติบโตได้ รวมทั้งสร้างตลาดในประเทศให้เติบโต เช่น กลุ่มซื้อขายสินค้าเกษตรในแต่ละจังหวัด อำเภอ และตำบล
นายอิสระ ยังได้เสนอรัฐบาลในการประชุมร่วมกับพลเอกประวิตร วงษ์สุวรรณ รองนายกรัฐมนตรี เรื่องการเยียวยาสถานการณ์ส่งออก โดยกระตุ้นการท่องเที่ยว ซึ่งเป็นแหล่งรายได้หลักของประเทศ รวมทั้งการสร้างความเชื่อมั่นแก่ภาคธุรกิจ นอกจากนี้ ยังแนะให้รัฐบาล ลดการพูดเรื่องการเก็บภาษีเพิ่มขึ้นก่อนเวลาอันควร เพราะอาจกระทบต่อบรรยากาศทางการค้า
สำหรับการประชุมใหญ่หอการค้าไทย มีมติให้นายอิสระ ว่องกุศลกิจ ดำรงตำแหน่งประธานกรรมการหอการค้าไทยอีกวาระ
ooo
Thailand’s Teflon economy finally seems to be cracking
WRITTEN BY Joshua Kurlantzick
Senior fellow, Council on Foreign Relations
Source: QZ.com
For nearly 15 years in the 2000s and early 2010s, Thailand’s economy, once one of the fastest-growing in the world, survived the effects of near-constant political turmoil, natural disasters, and worries about the country’s future in the wake of a looming royal succession. Even after the massive floods in the monsoon season of 2011 that destroyed much of the industrial estates north of Bangkok—home to auto part, disk drive, and other key manufacturing plants—Thailand’s economy rebounded strongly.
Even after street protests in Bangkok in May 2010 led to a brutal military crackdown in which much of the downtown wound up looking like a war zone, several major commercial buildings were torched, and at least 90 people were killed, Thailand’s economy rebounded. Tourists continued to come to the kingdom—more than 22 million in 2012, the year after the flooding—and in 2012 Thailand’s GDP grew by over 6%.
Many observers of the kingdom believed that, after the May 2014 coup, the so-called “Teflon economy” would display its usual resilience. In fact, a large majority of the CEOs of the largest Thai businesses in Bangkok allegedly supported the military putsch, publicly or privately, according to multiple businesspeople and industry journalists. In part, they may have supported the coup because they believed that, at its heart, the Puea Thai Party and its leaders either were republicans or could not be trusted to be in power at a time of royal succession. (There is little evidence that Puea Thai leaders actually have republican sentiments.) But business leaders also may have supported the coup since they believed the generals could bring a modicum of stability, and since Thailand’s economy had performed strongly in the 1980s during a long period of de facto military-technocratic rule.
But the era in which Thailand’s economy could withstand any political turbulence, and continue to attract tourists and foreign investors, appears to be over. Fifteen years of political chaos has distracted Thai policymakers from making important investments in infrastructure or the country’s education system, which has never been upgraded to prepare people for a middle-income economy. In particular, Thailand’s English and information-technology classes lag badly behind those of Thailand’s regional competitors.
A recent article in Singapore’s Today notes that “Thailand ranks 55th out of 60 countries on the English Proficiency Index, the world’s major ranking of English-language skills. That is the lowest among Southeast Asian countries.” This despite the fact that several other countries in Southeast Asia are far poorer than Thailand, and have much less resources than Bangkok to help promote English education. As the Association of Southeast Asian Nations moves toward a single market in goods and services, English skills will be even more important for businesses that want to attract regional investment, and for workers in a range of industries looking for opportunities throughout ASEAN.
The country’s seemingly endless turmoil also finally seems to have deterred investors, who for years continued to pour money into the kingdom because of its natural attractiveness and history of liberal investment policies. At the same time as Thailand stalls, other countries in the region, like the Philippines, Myanmar, Vietnam, and even Indonesia, have promoted policies that have made them more attractive to foreign investment.
The Japanese government continues to court Bangkok, even after the coup, as a means of stalling the Thai generals approach to China. Japan’s desire to blunt China’s influence is likely the major reason whyTokyo is proposing its own plan for funding a rail line in Thailand. (The Chinese government has proposed its own, competing rail project in the kingdom.) Yet unlike the Japanese government, private sector Japanese investors are not so bullish on Thailand. Japanese investors, the biggest group of foreign investors in the kingdom, have begun to shift new investments to Vietnam and other countries in the region. Other foreign investors have become increasingly cautious in approving new projects in Thailand.
A recent Bloomberg analysis of the growth rates of major Southeast Asian economies showed that, since 2010, Thailand’s GDP growth rate has been about half that of neighboring Malaysia, Indonesia, and the Philippines. And in 2015, the World Bank projects that Thailand’s growth rate will again be the lowest in the region. Thailand’s central bank last week cut its own forecast for Thailand’s 2015 growth rate. Expect it to cut that forecast further as the year progresses.
This post originally appeared at Asia Unbound, a Council on Foreign Relations blog. You can follow Joshua on Twitter at @JoshKurlantzick. We welcome your comments at ideas@qz.com.
