“การที่ครอบครัวหนึ่งต้องแบกภาระดูแลพ่อแม่แล้วมีลูกเล็ก โดนภาระบีบคั้นเหมือนแซนด์วิช” พนิดา มงคลสวัสดิ์ กล่าวในตอนหนึ่ง “ทุกวันนี้คนทํางานป่วยไม่ได้ เจ็บไม่ได้ เจ็บหนึ่งลําบาก ๔-๕ คน” นั่นละ ถ้าไม่เจ็บ อีกสี่ห้าคนก็ไม่ลำบาก
ดังนั้น ‘ผึ้ง’ แห่งทศวรรษนี้ จึงไม่จำเป็นต้อง “ดิ้นหนีพิษภัยที่ผจญ ต้องทุกข์ต้องทน เพื่อชีพตนและคนร่วมเดิน” อีกแล้ว เธอเล่าว่าตนเกิดกรุงเทพฯ ปากน้ำนี่ละ แต่บิดามารดามาจากอีสาน บรรพบุรุษก็อยู่ที่นั่น เกิดตายกันแถบนั้น
“ในสมุทรปราการจะมีคนแบบผึ้งเยอะ แบบเดียวกันหมดเลย...พอปิดเทอมก็จะกลับไปที กลับไปบ้านก็จะเจอเด็กที่เรียนสมุทรปราการเหมือนกัน เรียนกรุงเทพฯ เหมือนกัน” เธอว่านี่แหละปัญหา “ที่เกิดจากการไม่กระจายอํานาจ ทําให้ความเจริญกระจุกอยู่แค่ที่นี่”
ก่อนจะมาเป็น ส.ส. ผึ้ง พนิดา เล่าว่า “เคยเป็นแอร์ ด้วยจุดมุ่งหมายเดียวเลย...ต้องการเป็นมงคลสวัสดิ์คนสุดท้ายที่จะลําบาก” ไม่ใช่ว่าจะได้แต่งตัวสวย ทำงานบนฟ้า แต่ชีวิตนางบิน ๕ ปี ได้บ้านมาหนึ่งหลัง กับหนี้อีก ๖ ล้านบาท
“ไม่ได้ทําให้ใครสบายเพิ่มขึ้น นอกจากพ่อแม่เปลี่ยนบ้านมาอยู่บ้านหลังใหม่ เพราะคนที่อยู่กับความจนมาตลอด โดนกดทับโดยธรรมชาติอยู่แล้ว ไม่ได้รู้สึกว่าสิ่งนี้เจ็บปวดอะไรเท่าไร” ครั้นได้เห็นเพื่อนบางคนเหมือนคาบช้อนทองออกมาจากท้องแม่
จึงเริ่มรู้สึกเจ็บปวดกับสิ่งที่เคยได้เผชิญ “เราเริ่มเรียนรู้ว่า (ชีวิต) มันดีกว่านี้ได้” เห็นภาพสะท้อน “ว่าไม่ว่าจะทํางานได้เยอะแค่ไหนคุณดูแลไม่ได้ทุกคนแน่นอน แล้วไม่ว่าคุณจะมีจิตใจเมตตาขนาดไหน คุณจะอยากช่วยคนขนาดไหน”
นั่นแลจึงถ่องแท้ว่า “คุณช่วยไม่ได้ทั้งหมดแน่นอน ถ้าคุณไม่มีอํานาจรัฐ” จึงได้เข้าสู่การเมือง เพื่อจะได้ “ใช้อํานาจรัฐในการยกระดับคุณภาพชีวิตทุกคน” และก่อนอื่นใด เธอต้องใช้อำนาจรัฐในฐานะตัวแทนปวงชน สร้าง ‘สวัสดิการถ้วนหน้า’
ด้วยสูตร ๓ พันบาทสำหรับผู้สูงอายุ ๑,๒๐๐ บาทสำหรับเด็กเล็กทุกคน อันจะทำให้ “พ่อแม่สบายขึ้น คนทํางานยิ่งสบายตัวขึ้น ไม่ต้องกดดัน” ดูจะเป็นการก้าวเดินไปข้างหน้า ท่าทางไกล แต่ถึงอย่างไร “ผึ้งก็หวัง แฟนผึ้งยังไม่เมิน ปล่อยผึ้งเดินที่สลัว”
(https://www.matichonweekly.com/column/article_724534RLkU1Q และ https://www.youtube.com/watch?v=BDIyE0LBGsU)
