.jpg)
ผู้ร่วมอภิปรายอีก สี่ท่าน ศ.พิเศษธงทอง จันทรางศุ กีรติ กาญจนรินทร์ รศ.ต่อพงศ์ กิตติยานุพงศ์ รศ.ชูศักดิ์ ศิรินิล และพริษฐ์ วัชรสินธุ ล้วนแต่ได้ให้ข้อคิดที่มีช่องทางทำได้ แต่สถานการณ์จะเปลี่ยนไปอย่างสุดโต่งแล้วต้องเดินตาม ต้องถือเป็น ‘กรรม’ อีกชั่วนาตาปี
ข้อเสนอแรก เปลี่ยนบรรทัดฐานของศาล ให้ “ไม่รับรองประกาศและคำสั่งของคณะรัฐประหาร” ด้วยมาตรฐานทางกฎหมาย เนื่องจาก คำสั่งของคณะรัฐประหาร เมื่อ ๒๒ พฤษภาคม ๒๕๕๗ สิ้นผลบังคับใช้ไปแล้วทั้งนั้น
ศาลสามารถปฏิเสธอำนาจแห่งคำสั่งเหล่านั้นได้ “หากมีคดีความที่เกิดจากการใช้ประกาศหรือคำสั่งของคณะรัฐประหารขึ้นสู่ศาล นอกจากนั้น “ศาลรัฐธรรมนูญก็มีอำนาจตรวจสอบได้ว่า ประกาศหรือคําสั่งของ คสช. ที่มีสถานะทางกฎหมายเทียบเท่าพระราชบัญญัติ
มีเนื้อหาที่ขัดหรือแย้งต่อรัฐธรรมนูญหรือไม่” ด้วย เว้นแต่ศาลรัฐธรรมนวยจะเมินประเด็นข้อกฎหมายนี้ อ้างอย่างเคยว่า คณะรัฐประหารมีอำนาจขณะนั้นในฐานะรัฏฐาธิปัตย์ อะไรที่เกิดจากผลพวงอำนาจในภายหลัง ให้ถือตามต้นแบบเดิม ก็ซวยกันต่อไป
“ส่วนประกาศ คําสั่งของ คสช.ที่มีสถานะเป็นการใช้อํานาจของฝ่ายบริหาร มีลักษณะเป็นกฎหมายลําดับรอง หรือเป็นคําสั่งทางปกครอง” เขาเสนอให้ศาลปกครอง “พิจารณาได้ว่าประกาศหรือคำสั่งดังกล่าวมีเนื้อหาที่ขัดต่อกฎหมายระดับพระราชบัญญัติหรือไม่” ก็ได้นะ
ส่วนที่เหลือพอทำได้ตามข้อเสนอของผู้อภิปราย เป็นวิถีทางรัฐสภา คือ ๑.แก้ไขเพิ่มเติม หรือยกเลิกมาตรา ๒๗๙ ของรัฐธรรมนูญ ๒๕๖๐ ซึ่งรับรองประกาศ คำสั่ง คสช.” และ ๒.ยกเลิกประกาศและคําสั่งคณะรัฐประหารที่ยังมีผลทางกฎหมายด้วยการตราพระราชบัญญัติ
ข้อสามยิ่งหนักใหญ่ “บัญญัติในรัฐธรรมนูญว่าการล้มล้างรัฐธรรมนูญเป็นสิ่งที่ทําไม่ได้ ห้ามผู้นําเหล่าทัพยึดอํานาจ และฝ่ายตุลาการจะต้องไม่รับรองการรัฐประหาร” นอกจากเสียง สว.ดาหน้าต้านแล้ว เสียงจากพรรครัฐบาลที่เห็นๆ กันว่าเรื่องอย่างนี้เขาเลิกเล่นไปแล้ว
เก็บไอเดียสารตั้งต้นเอาไว้ รอวันหน้าฟ้าใหม่ หรือที่เราชอบปลอบใจกันว่า “เมื่อฟ้าสีทองผ่องอำไพ” ค่อยหาทางอีกที ตอนนี้ตั้งท่ารับฝนชุกบ้าง พายุดีเพรสชั่นบ้าง หรือกระทั่งอาจมีอุทกภัยถล่มทลาย ซึ่งไม่ใช่ของใหม่ เคยๆ กันแล้ว เอาตัวรอดไปวันๆ
