ในข้อจำกัดของการพัฒนาชีวิตจิตใจเด็กไทย ไม่เพียงปัญหาการถูกปิดกั้นและกำหนดเพดานความคิด จาก ‘ผู้ใหญ่’ คร่ำครึ ไม่ยอมรับความเปลี่ยนแปลงอย่างก้าวไว ดังกรณีที่ ‘หยก’ ได้รับเท่านั้น
ยังมีอีกไม่น้อยแม้แต่พื้นฐานความเป็นอยู่และการเติบโต ก็ยังต่ำต้อยและด้อยคุณภาพ เฉกเช่นเรื่องราวซึ่ง นพ.ทศพร เสรีรักษ์ รับรู้แล้วยื่นมือเข้าไปช่วยแก้ไขด้วยตนเอง ตามที่คุณหมอเขียนเล่าต่อไปนี้
.........................
ผอม แขนขาลีบบอกให้รู้ว่าไม่ค่อยจะมีอะไรกิน ผิวที่ขาวจนซีดเพราะอยู่แต่ในห้อง ไม่ได้ออกไปไหน
กรุงเทพสร้างมาแล้ว 241
ปี คลองผดุงกรุงเกษม ขุดมาแล้ว 168 ปี ใช้เงินเป็นสิบเป็นร้อยล้าน
ทำให้น้ำใสขึ้น แต่คนใกล้ๆ คลองยังอดอยากยากแค้นเหมือนเดิม
ผมเดินเข้าซอยเล็กๆ ผ่านตึกที่มีอายุกว่า
100 ปี บ้านบานเฟี้ยมประตูไม้สักเก่าเรียงรายต่อกันสวยงาม
ผมเดินเข้าไปในซอกหลังตึก ซอกเล็กขนาด 2 คนเดินสวนกันลำบาก ชายคนหนึ่งเดินผ่านมา
หยุดยืนหันหลังให้ผม รูดซิปแล้วก็ปัสสาวะลงในรางระบายน้ำแคบๆ ที่ไม่มีฝาปิด
ผ่านประตูเหล็กเข้าไป บันไดสูงชัน นำขึ้นไปสู่ชั้นบน ห้องเล็กๆ มีแต่ประตูไม่มีหน้าต่าง ห้องที่แทบจะไม่มีอะไรเลย ไม่มีโต๊ะไม่มีเก้าอี้ หมอนกับผ้าห่มพับกองที่มุมหนึ่ง เสื้อผ้าแขวนอยู่ด้านหนึ่ง หม้อ ถ้วย จาน ช้อน ที่เก่าจนลอกกระเทาะวางอยู่ด้านหนึ่ง แล้วก็พัดลมเก่าเก่าอีกตัวนึง เก่าจนน่ากลัวว่าใบพัดจะหลุดออกมาตอนมันหมุน
ห้องเล็กๆ ห้องนี้อยู่กัน 5
คน พ่อในวัย 50 กว่า เอ พี่ชายคนโตอายุ 20
บี 11 ขวบ ซี ผู้หญิงคนเดียวในบ้าน 10 ขวบ และ ดี 9 ขวบ
วันที่เราไปพบ
คือน้องทรายเอาข้าวไปแจกคนจรจัดที่หัวลำโพง เอ มารับข้าว แล้วขอไปเพิ่มอีก 3
บอกว่ามีน้องอีก 3 คนยังไม่ได้กินข้าว
“เจ้านายให้อยู่ครับ
ก็ให้ผมขับรถไปส่งของนั่นโน่นนี่ให้ ผมขับแท็กซี่ด้วย
หักค่าเช่าค่าแก๊สก็แทบไม่เหลืออะไรเลย”
“มีเมียมา 3 คน ทิ้งผมไปหมด เอ นี่คนละแม่กับน้องๆ นะครับ มันรักน้อง ก็ช่วยดูแลน้องๆ ตอนนี้เรียน
กศน.อยู่ ผมออกไปขับรถมันก็อยู่ดูแลน้องน้องหาข้าวให้น้องกิน”
“อีกสามคนไม่ได้ไปโรงเรียนครับ” ผมอึ้งไปชั่วขณะ เด็ก 3 คนในวัยเรียนไม่ได้ไปโรงเรียน
อยู่แต่ในห้องทั้งวันทั้งคืน ควรจะได้กินอิ่มวันละ 3 มื้อ
ได้ดื่มนม ต้องอดมื้อกินมื้อ เด็กผู้หญิงวัย 10 ขวบอยู่กับพ่อและพี่น้องผู้ชาย
4 คนในห้องเดียว
“เด็กๆ ต้องไปโรงเรียนนะครับ
ไม่งั้นวันนึงถ้าพี่ไม่อยู่แล้วพวกเขาจะอยู่กันยังไง” แววตาที่แข็งกระด้าง
มองผมด้วยท่าทีที่ไม่ไว้ใจเริ่มอ่อนลง
ผมส่งมือให้เขา กับลูกๆ “พี่อย่าพาลูกหนีไปไหนอีกนะ เดี๋ยวผมจัดการให้”
“หนูอยากดูโทรทัศน์” น้องบอกผมก่อนเดินขึ้นบันไดกลับขึ้นไป บันไดมืดๆ แต่ยังพอมีแสงสว่างลอดมาจากช่องเหนือบันได
รักนะครับ
...................
สำหรับท่านที่ต้องการมีส่วนร่วม เชิญที่ชื่อบัญชี
‘มูลนิธิปันบุญ’
1. ธนาคารกรุงเทพ เลขที่บัญชี 682
015939 7
2.ธนาคารกรุงไทย เลขที่บัญชี 506
1 78936 9
สำหรับของบริจาค แพมเพอร์ส ของกินของใช้
เตียง วีลแชร์ ฯลฯ กรุณาส่งไปที่คุณอ้น เบอร์โทร 0812525775
596/2 ถนนประชาอุทิศ ติดโรงเรียนบางกอกทวิวิทย์
ตรงข้ามสวนอาหารนาทอง แขวงสามเสนนอก เขตห้วยขวาง กรุงเทพ 10310