ตะแบงตีความเอากฎหมายมาใช้ตามธงเท่านั้นพอ อย่างเรื่องป้ายหาเสียงไวนิลของชัชชาติ ที่เขาโฆษณาว่าใช้เสร็จแล้วเก็บมาแปลงรูปเป็นของใช้ เช่น กระเป๋าและผ้ากันเปื้อน ต่อไปได้ ไม่เสียของ ก็หาว่าเป็นการจูงใจผู้ลงคะแนนให้เลือกตน
ข้ออ้างของ ‘ศรี’ บอกว่า “การจัดทำแพตเทิร์น (Pattern) เป็นลายบางๆ ไว้ให้นำไปตัดเย็บตามรอยปะไว้เสร็จสรรพ” หมายถึงเจตนา “จัดทำให้ เสนอให้ สัญญาว่าจะให้” ตามข้อห้ามกฎหมายเลือกตั้งผู้ว่าฯ นั้นก็ตีความเกินเลยข้อเท็จจริงไปมาก
สำนักสื่อกำหมาย ‘ไอลอว์’ ให้ความเห็นประเด็นนี้ว่า “ลำพังแค่การออกแบบป้ายหาเสียงให้สามารถนำกลับไปใช้ใหม่ได้ ไม่เพียงพอต่อการ...” กล่าวหาว่าเป็นการจูงใจให้ลงคะแนน ผู้สมัครเองแจ้งไว้ตั้งแต่เมื่อ ๘ เมษาว่า “ไม่อยากให้กลายเป็นขยะ”
ส่วนกรณี “จะไว้ใช้ต่อไปกันเองในทีม” ที่ศรีสุวรรณแย้งว่าป้ายมี ๓๘๐ อัน ทีมงานหาเสียงมีถึง ๓๘๐ คนเชียวหรือ นั่นก็เป็นการเถียงแบบพวกรู้มากถากถาง เพราะผู้ร่วมงานอาจจะมากกว่า ๓๘๐ ก็ได้ ถ้านับรวมครอบครัวและพวกอาสาสมัคร
ยิ่งในส่วนที่ว่าเมื่อเสร็จการเลือกตั้งแล้วให้ผู้สนับสนุนชัชชาติเก็บไปเป็นที่ระลึก โดยเอาไปดัดแปลงเป็นกระเป๋าและผ้ากันเปื้อนดังกล่าว ก็เข้าข่ายตามเจตนารมณ์ไม่ต้องการให้เหลือตกค้างเป็นขยะ ข้อนี้ ธีรภัทร เจริญสุข ฝ่ายกฎหมายของชัชชาติแจงว่า
“หาเสียงดังกล่าวยังสอดคล้องกับนโยบายรักษาสิ่งแวดล้อม ซึ่งก็เป็นยุทธศาสตร์ของกกต. และสอดคล้องกับพันธกิจของสมาคมต่อต้านสภาวะโลกร้อน ซึ่งนายศรีสุวรรณดำรงตำแหน่งนายกสมาคมอีกด้วย” อย่างนี้ศรีต้องรีบสวมหน้ากากยักษ์ปิดรอยหน้าแตก
นอกจากนี้การตีความตัวบทเกี่ยวกับการที่จะมีชาวบ้านไปเก็บป้ายหาเสียงของชัชชาติ เอาไปปรับใช้ประโยชน์ นั่นก้ไม่ได้เข้าข่ายองค์ประกอบความผิดฐาน “จัดทำ ให้ เสนอให้ สัญญาว่าจะให้” แต่อย่างใดเลย การเก็บเอาป้ายไม่ได้เกิดจากการกระทำของผู้สมัคร
การนี้ ‘ประชาไท’ ให้ความรู้เรื่อง ‘Recycle’ ซึ่งศรีสุวรรณใช้อ้างในคำร้อง ว่าต่างกับ ‘Reuse’ ในจุดมุ่งหมายของป้ายหาเสียงชัชชาติ คือ ไม่ใช่การแปรสภาพจากขยะมาเป็นวัสดุใหม่ แต่เป็นนำสิ่งของใช้แล้วมาใช้อีก โดยปรับสภาพ ตรงกับคำ ‘ใช้ซ้ำ’ นั่นเอง
(https://prachatai.com/journal/2022/05/98658, https://www.facebook.com/RatsadonNews/posts/395182495908806 และ https://www.facebook.com/CatDumbNews/posts/pfbid0SUT9)
