Chutiphong Pipoppinyo
14h ·
หลังเสร็จภารกิจเรื่องอภิปรายไม่ไว้วางใจ ความรู้สึกหนึ่งที่ติดค้างภายในตลอดมา คือเรื่องการที่พี่ๆ ส.ส.บางคนที่ผมรู้จักดีพอสมควร มากลายเป็นงูเห่า ยกมือไว้วางใจให้รัฐมนตรี ในขณะที่พวกเราทีมหลังบ้านทำข้อมูลกันมา รับรู้อยู่เต็มอกว่า คนพวกนี้เลวร้าย ไม่มีความสามารถ และไม่ทำงานเพื่อประชาชน
พวกพี่ทำยังงี้ได้ยังไง
พี่ๆเหล่านี้ บางคนเคยร่วมงานด้วยกัน บางคนแม้แต่เคยเล่นเกมROVด้วยกัน ผมไม่เคยคิดว่าพวกพี่จะทำแบบนี้
เหตุผลอะไรก็ไม่พอกับการหันหลังให้กับอุดมการณ์ พวกพี่ทำผมเจ็บมากๆ เจ็บจนพูดไม่ออก
พวกพี่มีคนตัวเล็กๆแบบพวกผมที่ทำงานช่วยพรรคอยู่เบื้องหลัง รวมไปถึงอาสาสมัครอีกกี่ร้อยพันคนทั่วประเทศ ที่ช่วยกันทำงาน สร้างเครือข่าย รับประสานงานให้พวกพี่ในนามพรรคก้าวไกลที่พวกเรายึดถือร่วมกัน โดยเราแทบไม่ได้อะไรเลย
ขณะที่พวกพี่มีเกียรติ มีฐานะ มีรายได้มากขนาดนั้น พวกพี่ยังกล้าทรยศพวกเรา
ไม่ต้องพูดว่าพวกผมไม่เข้าใจ พวกผมอยู่ในพรรค อยู่กับงานที่ซัพพอร์ตพวกพี่มาตลอด ไม่เคยมีใครได้รับการต้อนรับและเลี้ยงดูเหมือนพวกพี่ เงินเดือนพวกผมน้อยกว่าพวกพี่สิบเท่า พวกผมไม่เคยปริปากถ้ามันสร้างสังคมที่ดีขึ้นได้ พวกผมพร้อมทำ
ถ้าพวกพี่ไม่ต้องการทำงานกับพรรคก้าวไกล พี่ก็ไปกันเถอะ ไปที่พรรคที่พี่ชอบ มันคงผิดเองที่พวกเราตั้งใจกันมากไป แม้บางเสี้ยวความรู้สึกดีในฐานะคนรู้จักผมจะเก็บไว้ให้พวกพี่ได้
แต่ในทางการเมือง เราขาดกัน
ปล.ไม่นับทนายคารม คนนั้น แม้แต่ไหว้สักครั้งผมยังเสียดายมือ โคตรดีที่ไม่เคยต้องรู้จักกัน
ปล.2 เรื่องชนชั้นในพรรค บอกพรรคไม่ให้ความสำคัญที่บ่นๆคืออะไร คนอย่างผมที่มาเป็นอาสาสมัคร ค่อยๆก้มหน้าก้มตาทำงาน จนกระทั่งมาถึงตรงนี้ ทุกวันนี้ไปประชุมพรรคไม่เคยเจอหน้าพวกพี่ มาบอกพรรคไม่ให้ความสำคัญ พวกพี่เคยให้ความสำคัญกับพรรคไหม?
ปล.3 ผมไม่อยากจะบ่นหรอก แต่ผมเสียใจจริงๆ
