ลักษณะบ้านเรือนของราษฎร บ้านแม่เกิบ ภาพจาก มูลนิธิวิจัยและพัฒนาเพื่อคุณภาพชีวิต
Puangthong Pawakapan
17h ·
ตอนเด็กๆ เวลาพ่อแม่ พี่ๆ ทะเลาะกัน เราจะทั้งเครียดทั้งกลัว คิดอยู่ในใจว่าอย่าทะเลาะกันได้มั้ย ถึงจนก็มีความสุขได้ขอเพียงแต่อย่าทะเลาะกัน แต่พอโตขึ้นก็รู้ว่าความจนนั่นแหละที่ทำให้พวกเขาทะเลาะกัน ความไม่มั่นคงเรื่องการเงินส่งผลต่อความไม่มั่นคงทางอารมณ์ตรงๆ แล้วอารมณ์ก็มักจะมาลงที่เด็กๆ
ครอบครัวอบอุ่นขนาดนรก ไม่มีใครอยากอยู่บ้าน
เราสงสัยว่าพวกที่บอกให้คนจนขยันประหยัดนี่ เคยจนจริงๆ แค่ไหนนะ แม่เราทำงานทุกอย่างตั้งแต่เล็กจนแก่ ตั้งแต่รับจ้างซักผ้า เย็บกระเป๋าเดินทาง ทำขนมขาย ขายอาหาร ฯลฯ เรากับพี่ๆ ทำงานตั้งแต่เด็ก พี่ชายคนโตสองคนได้เรียนแค่ ป.4 ก็ต้องออกมาทำงาน
แต่ตลอดชีวิตพ่อกับแม่ก็ไม่สามารถมีบ้านของตัวเองได้ แม้ว่าช่วงท้าย พ่อจะมีเงินเดือนสูงมากเมื่อเขาได้เลื่อนฐานะเป็นซินแสในโรงงิ้ว แต่ชีวิตคนจนมักอยู่ใกล้อุบัติเหตุมากกว่าคนรวย มันไม่ใช่บุญกรรม แต่ชีวิตคนจนเสี่ยงที่จะเจอกับอุบัติเหตุมากกว่าเสมอ
เงินเก็บที่มีหมดไปในทันที เมื่อพี่ชายคนโตต้องออกจากงานเพราะเชื่อหมอที่แนะนำให้ผ่าตัด จากแค่หูอักเสบกลายเป็นหนวกสนิท ไม่ได้ยินอะไรเลย แม่ต้องใช้เงินทั้งหมดเปิดร้านให้เขาทำธุรกิจเล็กๆ (ปัจจุบันเขาร่ำรวยแล้ว หลายปีก่อนเขากลับมาได้ยินอีกครั้งนึง เพราะเทคโนโลยี่การแพทย์ที่ก้าวหน้า และมีเงินจ่ายค่าผ่าตัด 1 ล้านบาท แต่ก็คุ้มกับการทำงานหนักมาตลอดชีวิตของเขา)
ไม่กี่ปีหลังจากนั้น พี่สาวเราประสบเหตุรถชน กระดูกทับเส้นประสาทสันหลัง อยู่ใน รพ.สองเดือน ทำกายภาพบำบัดอีกเกือบปี ครั้งละ 500 บาท ไปกลับด้วยแท็กซี่ เงินเก็บทั้งหมดของแม่หายไปทันที
แม้เมื่อลูกๆ โตขึ้น มีฐานะมากขึ้น เลี้ยงดูเขาได้ ให้แม่หยุดทำงานได้ก่อนอายุ 60 มีเงินเดือนให้เขาใช้ทุกเดือน แต่เขาก็ยังไม่กล้าใช้ ยังใช้เงินเหมือนเดิม เพราะความจนมันกัดกินเข้าไปในตัวตนของเขาแล้ว
#ฉันคือฉัน
#ไปบอกนายทุนผูกขาดให้พอเพียงเถอะ
...
พอเพียงคือคำลวงโลก พอเพียงแต่ไม่เพียงพอจะแดก
พอเพียงคือ คำที่่ไร้ความรับผิดชอบ ทำอะไร ให้ ปชช ไม่ได้ก็ บอก ให้พอเพียง
...
เป็นข้อเชียนที่่โคตรจริงเลยครับ อาจารย์
ความเห็นในโพสต์
