Somchai Makmee
21h ·
“คนจนที่นี่มีเจ้าของ”
มันก็ลำบากยากเย็นแบบนี้แหละ “พิมรี่พาย“ เอาจริง ๆ น้องแม่งก็ไม่รู้ห่ารู้เหวไรในเรื่องการเมืองหรอก คือเผอิญไม่ได้คิดหนะ อยากทำกูทำเลย กูเคยขาด กูลำบากมาก่อน กูก็ทำ..ถ้าเป็นเรื่องในโลกปกติ เผลอ ๆ แม่งจะเกิดมูลนิธิ พิมรี่พาย เอาด้วยนะ เรื่องแบบนี้ชาวโลกแม่งเห็นใจ สะเทือนใจเสมอในความรู้สึก
งานแบบนี้ คนจิตใจสูงมองรู้ เหมือน ไมเคิล แจ๊คสัน แม่งออกมาชวนเพื่อนศิลปิน ร้องเพลง วีอาร์ เดอะ เวริล ให้กับน้อง ๆ ผู้หิวโหย ในเอธิโอเปีย
แต่ โลกแต่ละใบ พื้นที่แต่ละโซน ความรู้สึกนึกคิดไม่เหมือนกัน คนจนมีเจ้าของ ไว้ให้เขาเอาไปเล่น ลูบหัว บางทีก็ตบ บางทีก็นะ แม่งมีอยู่ไม่กี่ประเทศหรอก
ไม่รู้ใครทัน การรักษาพยาบาล รุ่น รอประชาสงเคราะห์บ้าง (มา 08.30 น.) นึกไม่ออกว่า มันเป็นงัยน้า เปิดดู ละคร กรงกรรม ตอน มีคนเล่นเป็นกะหรี่คนหนึ่ง ยืนด่าอีย้อย เศรษฐีเงินกู้ ทำนาบนหลังคน แห่งตลาดปากน้ำโพ นครสวรรค์ ที่ชีวิตบ้านแตกสาแหรกขาด เนื่องจาก ไม่รู้หนังสือที่ต้องเอาบ้านไปจำนอง จนหลุด และโดนไล่ชนิดเก็บผ้าแทบไม่ทันนั้น มาจาก กู้เงินไปรักษาแม่ตัวเอง จนตัวเองหมดหนทาง ต้องไปขายสมบัติชิ้นสุดท้ายที่ซ่อง ตาคลี นั่นแหละ
พลอตละคร แม่งก็มาจาก ชีวิตจริง ๆ นั่นแหละ หลายพัน หลายหมื่นชีวิต ที่ไม่ได้มายืนด่าอีย้อย อย่างในละคร แต่มันก็สะท้อนความเป็นจริงออกมา แบบขำไม่ออก
เพลงประเทศกูมี หนะ ไม่ได้มามีตอนปีนี้นะครับ เพลงประเทศกูมี เคยมีแพทย์หญิงคนนึง แต่งแล้วร้องไว้ด้วยความขมขื่นตามเนื้อเพลงว่า “คนจนไม่มีสิทธิ” เนื้อเพลงพรรณนาไว้ถึงคนจนว่า ถ้ารู้ว่าจะจนอย่าเกิด ถ้ารู้ว่า จนแล้ว อย่าเจ็บ ให้ตายไปเลยจะดีกว่า แบบว่าตอนนั้นไม่มี 116 ถ้ามี หมอแม่งโดนเรียกไปแล้วหละ (ฮา) แต่ท่านได้เสียชีวิตไปแล้วนะครับ ใครคิดไม่ออก ลองเสริช ยูทูป สะกดชื่อเพลง คนจน ๆ ไม่มีสิทธิเจ็บป่วย ดู
นับเป็น “เพลงประเทศกูมี” ฉบับ ออริจินัล แห่งวงการสาธารณสุข เลยทีเดียว
การทำอะไรให้คนจน โดนเหล่ครับ ทำประกันสุขภาพ สามสิบบาท โดนตะเพิดไปอยู่ที่อื่น
ทำจำนำข้าวทุกเมล็ด ต้องเอามันติดคุก ให้ได้ จึงเป็นเรื่องที่โคตรน่าขำ ในประเทศเมืองพุทธนี้ เมืองที่หมาโดนรถชนตายตัวนึงน้ำตาไหลพรากกันเป็นล้าน ราวกับพระบิดามึงวายชนม์ (ขอประทานโทษคนรักหมาทั้งหลายนะไม่ได้เหน็บ เพราะกูเองก็รักหมา แค่ยกตัวอย่างให้ชัด) แต่กับคนจน คนป่วย คนจนยาก ชาวนา ความเมตตา ปราณี อย่าได้หาจากพวกพี่เขาเชียวนะมึง งบประมาณ ต้องใช้อย่างคุ้มค่า (ฮา สัด ๆ )
ตาเขียวปั้ด เสียงเขียวปี๋ ตัว ซี้ ตัวสั่น กันเลยทีเดียว
เงินจำนำข้าว ต้องมาจากการขายข้าว เว้ย อีดอกตัวนึงเคยตระโกนปาว ๆ ไว้
แต่งบประมาณประเทศ ใช้กันฉิบหายวายวอด มือเติบในการจัดหาอาวุธ มาจากการกู้ มิได้มาจากรายได้ (ในการทำมาหากิน) อีดอกตัวนั้นจะไม่ยุ่ง
พิมรี่พาย ก็แค่ ทำเกินหน้าเหล่าคนดี แค่นั้นแหละครับ กูบอกแล้วงัยคนจนมีเจ้าของ พอคลิปหลุด แกก้ออกประกาศ งด ทันที มันไม่ใช่หน้าที่ ธุระกงการอะไรของสูเว้ยเห้ย
งบประมาณก็ตั้งกันไว้ทุกปี มีหกหล่นเบี้ยใบ้รายทาง 100 นึงกว่าจะถึงดอย จะได้ซัก 5 บาทหรือเปล่า กูก็ยังไม่ทราบ
ขนาด ในเมือง ยังแดกหนมจีนน้ำปลามาแล้ว (เด็กไม่กินเผ็ด) แล้วบนดอยอะมันไกลนะมึง
คนจนที่นี่มีเจ้าของไม่ใช่ เรื่องล้อเล่น ต้องมีคนจนไว้สร้างอะไรซักอย่าง หากมันมีการศึกษาขึ้น หากินได้ดีขึ้น คนจนก็จะหายไปแล้วกูจะเอาอะไรมาเล่นจริงปะ
เอาจริง ๆ ชาวนาญี่ปุ่น สมัยก่อน แม่งดักดานพอ กับชาวนาไทย
เอาลูกไปขายเป็นเกอิชาเพราะจน ของไทย ก้เข้าซ่องเหมือนกัน(จนคือกัน)
ญี่ปุ่นโดนระเบิดไปสองลูก ถึงแม้นจะเป็นมหาอำนาจมาก่อน ก็จัดได้ว่า มันเสียหายมาก เกินจะเยียวยา เพราะสภาพจิตใจบอบช้ำ กายภาพ เดี้ยง ส่วนไทย ดริ๊ฟเก่งนาทีสุดท้าย จากเป็นฝ่ายอักษะ เป็นกลับมาเป็นพันธมิตรได้หน้าตาเฉย
ชาวนาญี่ปุ่น อยู่แบบพอเพียงได้ครับ เปิดโรงรถมา มีรกเก๋งคันเล็ก ๆ จอยอยู่ แต่ขอประทานโทษไอ้สัส จอดอยู่สามคัน มีรถไถเล็ก มีระบบชลประทาน มีการควบคุมราคาที่มีผลต่อต้นทุนการผลิต และดูแลราคาขาย ชาวนาญี่ปุ่นเสียงดัง รัฐบาลแม่ง ซับซิไดซ์ ให้แทบทุกอย่าง
หันมาดูไอ้ไทย ไอ้สลัดผักเอ้ย อย่าให้เหลา ดีนะมีโครงการสามสิบบาทรักษาทุกโรคแล้ว ไม่งั้นเคสด่าอีย้อย คอนหวัน เนี่ย ก็ไม่รู้ว่ามันจะมีอีกเท่าไหร่ ?
ไปนอนบ้านชาวนา ญี่ปุ่น คุลพ่อ จีบพวกกูใหญ่ เอารูปลูกสาวคนกลางมาให้ดู (เย็นมา หลังจากไปเดินดูนา ช่วยแม่เก็บผัก แม่จะทำกับข้าว พ่อจะเลี้ยงเบียร์พวกเรา แล้วแกชอบเอารูปมาให้ดู) ประมาณว่าอายุมาก ยังไม่แต่งงาน ยังไม่แต่งงานขาย หรือเปล่าวะ ? กูก็พยายามดู เออจริง คิดแล้วอย่าแต่งเลย ทำไมตาหยี ๆ ฟันยื่น ๆ นักก็ไม่รู้ ไม่ไปเกาหลีวะครับ ไปเหลาให้สวยเสียก่อน สวยแบบ มิยาบิ หละก็ คุลพ่อ ผมจะยื่นใบสมัคร แต่มันฮาไม่ออกตอนดูรูปลูกชายคนโตแก แกว่าลูกแกอยู่เมืองไทย นาน ๆ มาเยี่ยมที ผมถามทำอะไรคุณแม่บอก ลูกแกมีโรงงานอยู่ในนิคมโรจนะ เป็นงัยลูกชาวนาญี่ปุ่น
เราเริ่มต้นพร้อมเขา เรากับเขาลำบาก เลือดตาแทบกระเด็นมาจากจุดเริ่มต้นพอกัน
หันมาอีกที เขาไปแล้วพู้นนนนน.......
ของเรา ยังดักดานอยู่เลย เราไม่ได้หยุดพัฒนานะ เราพัฒนาแหละ แต่ระยะเวลา เท่ากัน ชาติอื่นเขาวิ่งไปขึ้นจักรยานปั่นไปนั่งรถไฟฟ้า แต่ของเราคลานมาตลอด แม่งก็เลย ถ่างออก ถ่างออก อย่างที่พวกมึงเห็นนี่แหละ และดูแล้วจะคลานต่อไปอีก ยี่สิบปี แม่งก็เลยเป็นแบบนี้แหละอยู่กันแบบนี้ต่อไป
