.jpg)
ภาพจาก BBC
Translation of post by Chanoknan Ruamsap, who like Pai Daodin was just charged 112 for sharing the BBC news article
By ANN NORMAN·SUNDAY, JANUARY 28, 2018
Source: Ann Norman's FB
บ่ายวันที่ 16 มกราคม 2561 เราตื่นบ่ายสองเหมือนทุกวัน ตื่นมาเจอแฟนทำกับข้าวให้กินเหมือนทุกวัน ลงมาเจอพ่อกับแม่เหมือนทุกวัน เพียงแต่วันนั้นมีใบให้ไปรับของที่ไปรษณีย์ เราก็คิดว่าเป็นหมายนัดศาลทหารคดีราชภักดิ์ เพราะมีนัดขึ้นศาลทหารวันที่ 26 ม.ค. แล้วปกติจะมีหมายนัดมาบ้านเป็นใบให้ไปรับที่ไปรษณีย์แบบนี้
On the afternoon of January 16, 2018, I woke up at 2pm like every day, woke up and meet my boyfriend making food like each day. I come down and see my father and mother like every day, but this day there is a note to give me saying to go pick up something at the post office. And so I thought, it is an summons to military court, a lawsuit. Because I have a summons to go to military court on the 26 of January already and usually there will be a summons coming to my house saying to go receive something at the post office.
เราก็ขับรถไปไปรษณีย์ พอรับจดหมายมาแล้วก็เปิดอ่าน ปรากฎว่าไม่ใช่หมายนัดศาลทหาร แต่เป็นหมายเรียกผู้ต้องหาจากสน.คันนายาว ตอนแรกเรายังไม่ได้อ่านดีๆ ก็ตกใจ นึกว่าขับรถแย่ โดนใบสั่งอีกแล้ว แต่พออ่านข้อกล่าวหาดีๆ เราก็อึ้งไปสักพัก งง ว่าเราโดน 112 จากอะไร ทำอะไรไม่ถูก ระหว่างขับรถกลับบ้านก็ยังพูดอะไรไม่ออก เหมือนตอนนั้นเรามีทางเลือกแค่ไม่กี่ทางทางคือ สู้คดี ติดคุก ลี้ภัย
And so I drove to the post office. As soon as I get the letter, I open and read. It says that its not a summons to military court but it’s a summons for a charge from Kanna Yao Police Station. At first I didn’t read it well, and then I am shocked. I think [it’s for?] driving badly. But when I read the charge correctly, I go completely silent. I am confused: where I could have gotten a 112 [lese majesty] charge from? What had I done wrong? As I drive home, I am still unable to speak. It’s like right then I can still choose a path, but not many paths are open, just: fight the case, go to jail, or flee the country.
เรากลับมาถึงบ้านแล้วได้คุยกับหลายๆคน ปรากฎว่าที่เราโดน 112 จากการแชร์ข่าว BBC ในเดือนธ.ค. ปี 59 ตอนที่เราอยู่บราซิล แล้วทหารที่ชื่อสมบัติ ด่างทา ได้ไปแจ้งความที่สน.คันนายาวตั้งแต่ ธ.ค. 59 แล้ว (จริงๆเราต้องโดนพร้อมไผ่) แต่สน.มีปัญหาภายใน เลยชะลอการออกหมาย พอทุกอย่างเข้ารูปเข้ารอยเมื่อปลายปีที่แล้ว ก็เอาคดีเก่าๆกลับมาออกหมายใหม่ ทำให้เราได้หมายในวันนั้น
I get home and am able to talk with many people. It appears that I have been charged with lese majesty for sharing the BBC news article from December 2016 (the truth is I must have been charged along with Pai) but there is an internal problem, which slows down the issuance of the summons, but as soon as everything is put back on track at the end of last year, the old case returns and a new summons comes out, resulting in me receiving the summons today.
พอรู้แบบนี้แทบจะทุกคนบอกให้ออก แต่สุดท้ายเราเองที่เป็นคนตัดสินใจอยู่ดี เวลาในการตัดสินใจตอนนั้นมันสั้นมาก กระชั้นชิดมาก เรามีเวลาไม่ถึง 30 นาทีในการตัดสินใจว่าจะอยู่หรือจะไป มันยากตรงที่ไปครั้งนี้เราคงไม่ได้กลับมาแล้ว เราตัดสินใจลงไปบอกพ่อกับแม่ ทุกคนช็อค แต่ก็เห็นด้วย ไม่มีใครอยากให้เราติดคุก 5 ปี จากการโพสต์แชร์ข่าว BBC
As soon as [we] know this, almost every person tells me to get out. But in the end, I myself am the person who suddenly decided. The time it took to decide is very short. Very short. In less than 30 minutes, I decide whether to stay or go. It’s difficult in that if I go this time, I won’t be able to come back. I decide to go tell my mother and father. Everyone is shocked. But they see it that way too. No one wants me to be stuck in jail 5 years for sharing a BBC news article.
จำได้ว่าแม่ถามว่าไปครั้งนี้คือไม่ได้กลับแล้วใช่มั้ย เราตอบว่า ใช่ แล้วก็ร้องไห้ แม่ก็เหมือนจะร้องไห้ไปด้วย แม่ไม่ค่อยแสดงออกว่าเป็นห่วงเวลาเดินทางไปต่างประเทศนานๆ คงเพราะรู้ว่าซักวันลูกก็ต้องกลับบ้าน แต่ครั้งนี้มันแปลก มันฟังดูห่างไกล มันฟังดูเหงามากๆ ไม่รู้จะอธิบายยังไง
I remember my mother asking, “If you go this time, you can’t return, right?” I answered “Yes” and then I cried. And my mother cried along with me. My mother never showed that she was worried whenever I would go outside the country for a long time. Probably because she knew that one day her child would return home. But this time is very strange, like I’m listening and watching from afar, listening and watching all alone and lonely. I don’t know how to explain.
ส่วนพ่อ... พ่อรักเรามากที่สุดในโลก แล้วเราก็รักพ่อมากที่สุดในโลกเหมือนกัน พ่อรู้แล้วก็เศร้ามาก เครียดมาก เรารู้เพราะพ่อไม่ค่อยแสดงความรู้สึก แต่วันนั้นมันแสดงออกมาทางสีหน้าชัดเจน พ่อสูบบุหรี่มวนต่อมวน แล้วกินเบียร์ไปเยอะมากภายในไม่กี่ชม.ที่รู้เรื่องจนถึงเวลาที่เราออกมา หลักๆคือเป็นห่วงว่าเราจะไปอยู่มุมไหนของโลก จะอยู่ยังไง จะใช้ชีวิตยังไง
As for my father . . . my father loves me the most in the world. And I love my father the most in the world also. When my father knows, he is very sad. Very stressed. I know because my father never shows his feelings. But that day he shows his feelings clearly in his expression. My father smokes many cigarettes and drinks a lot of beer within just a few hours from when he first learns the story until when I leave. Basically it’s because he is worried about what corner of the world I will be going to, how I will live, and how I will spend my life.
เรามีเวลาไม่กี่ชั่วโมงเหมือนกันในการบอกลาเพื่อนสนิทไม่กี่คน ทุกคนมีอาการเดียวกันคือ ช็อค อึ้ง พูดไม่ออก ...เราก็เหมือนกัน
I have not many hours for saying goodbye to close friends, not that that many people. Every person has the same expression: it’s shock to the point of not being able to speak . . . And me too.
มาถึงที่นี่วันแรก เราเอาแต่ร้องไห้ เพราะหนทางมันมืดแปดด้าน ทุกอย่างดูสับสน กระชั้นชิด งง ไม่รู้จะจัดการยังไง เอาแต่ตั้งคำถามว่าเราคิดถูกแล้วใช่มั้ยที่เลือกจะลี้ภัย หรือเรากลับไปติดคุกแล้วออกมาเจอบ้าน เจอครอบครัว เจอเพื่อนเหมือนเดิม แต่ได้คำตอบว่ามันถอยไม่ได้แล้ว ถึงแม้เราจะลำบากมาๆ เราเชื่อว่าผู้ลี้ภัยหลายๆคนก็ลำบากแบบนี้เหมือนกัน มันไม่ได้สวยหรู ไม่ได้สบาย อย่างน้อยในตอนแรกเราก็พูดได้ว่ามันแย่มาก
Arriving here on the first day, I only cry. Because the way is dark on all sides. Everything looks confusing. Closed in and confusing. I don’t know how I will manage. I ask, “I’m stuck in jail already, right?---in that I have to choose whether to flee, or whether I should return, go to jail, then get out, and once again see my home, my family, and my friends as before?” But I get the answer that at this point there is no turning back even though it is so difficult to come. I believe that many other refugees are also in the same sort of difficulty, just like me. It’s not great. It’s not easy. At least for the beginning, I can say that it’s horrible.
ตั้งแต่ตอนนั้นเวลามีคนถามว่าเรารู้สึกยังไง เราก็ตอบไม่ถูก ความรู้สึกมันหลากหลายมาก เราทั้งหงุดหงิด ทั้งโกรธ เราโมโห เสียใจ คับแค้นใจ อึดอัด ผิดหวัง ผิดหวังมากๆกับหลายคน หลายอย่างที่ผ่านมา แต่ก็ยังมีหวังก็สิ่งใหม่ๆที่เข้ามาในชีวิตเหมือนกัน
Since that time, when people ask, “How are you feeling?” I can’t answer correctly. The feelings are so varied. I am all moody. I feel angry, mad, upset, resentful, confined, and disappointed---disappointed with so many, many people who have come and gone. But I still have hope and new things are coming into my life as well.
จนถึงตอนนี้ ในเวลาไม่กี่วัน หลายๆอย่างเริ่มเข้าที่แล้ว สภาพจิตใจเราดีขึ้นเมื่อได้เจอคนที่เรารัก ได้คุยกับพ่อแม่ ได้คุยกับเพื่อน ได้กำลังใจจากคนที่เข้าใจเราจริงๆ ทุกอย่างมันค่อยๆดีขึ้น เรากำลังจะโตขึ้น สิ่งใหม่ๆในชีวิตกำลังจะเข้ามาให้เราเรียนรู้มากขึ้นเหมือนกัน
Up to now, over not very many days, different kinds of things have begun. My mental state improves when I can meet with my loved ones, chat with my mother and father, chat with my friends, and receive moral support from people who truly understand me. Everything gradually improves. I am maturing. The new things coming into my life also have me learning so much more.
[NOTE: This translation was published 7 hours after the original post, today, Sunday January 28, 2018 EST. Here is the original post]
