Get Surariddhidhamrong
1d
·
จดหมายลงวันที่ 18 มีนาคม 2567 (เนื้อหาขาดหายไปเนื่องจากเจ้าหน้าที่ได้ลบบางข้อความไป)
“ ทำไมแม่ไม่ถือแค่รูปเก็ท คนอื่นก็ไม่ใช่ลูกแม่ ไปโชว์รูปเค้าทำไม?”
“ เพราะฉันมีความเป็นมนุษย์ ลูกฉันเป็นมนุษย์ ลูกคนอื่นเค้าก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน”
นี่เป็นบทสนทนาระหว่าง แม่( Petch Surariddhidhamrong )กับคนที่เดินผ่านไปมา ในช่วงยืนอยู่ขัง ถึงแม้จะดูลกๆลนๆ ตื่นเต้นกับหลายสิ่ง จนขาดสติไปเล็กน้อย บางทีก็ทำตัวเป็นมนุษย์ป้าข้างบ้านขี้เม้าท์ พูดเกินจริงไปบ้าง แต่เราก็ก็ยังรู้สึกขอบคุณแม่เสมอ ที่มาเยี่ยม ส่งของ ส่งข้าว และหาทางสู้เพื่อคืนความยุติธรรมให้กับเราและประชาชน
นอกจากแม่เรายังมีพ่อที่คอยสนับสนุนอยู่ข้างๆ เสมอ มีคุณ มีเพื่อน มีประชาชน จำนวนมากที่สู้เคียงบ่าเคียงไหล่กันมา เวลาออกศาล เราพยายามทักทายพูดคุยกับทุกคนที่มาให้กำลังใจ น่าเสียดายที่เวลาเจอกันนั้นจำกัด รถคุมขัง คนในรถเห็นคนข้างนอก แต่คนข้างนอกน่าจะมองไม่เห็น ขอให้รู้ว่าเวลาเจอกัน เรายังโบกมือ ชูสามนิ้ว ทักทายทุกคนเสมอ ขอบคุณ…(เนื้อหาขาดหาย)… ที่ทำให้กันด้วยนะ เป็นกำลังใจให้มากๆ …(เนื้อหาขาดหาย)… ขอบคุณที่ยังยืนเด่นโดยท้าทายรักษาศักดิ์ศรีและคุณค่าความเป็นคนไว้ ขอบคุณทุกคนจริงๆ
เราสันนิษฐานว่า ความรัก ความห่วงใย ไปจนถึงความรู้สึกต่อคนอื่น ที่บุคคลใดมีให้กันมีที่มาจาก “ จุดร่วม” ที่แตกต่างกัน การที่ผู้คนปกป้อง ช่วยเหลือกัน ทั้งที่ถิ่นที่มาก็คนละทิศคงเป็นเพราะ “ จุดร่วม” คนมารวมตัวกันเรียกร้องความยุติธรรม ก็เพราะเขาประสบความอยุติธรรม คนออกมาแสดงความเท่าเทียมก็เพราะเค้าเผชิญกับความเหลื่อมล้ำ คนมาสู้เพื่อประชาธิปไตย ก็เพราะเรามองเห็นว่าอำนาจอธิปไตยเป็นของประชาชนอย่างแท้จริง
การที่เรารัก เราห่วงใย เราปกป้อง เราสู้ไปด้วยกัน ไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก เรามีจุดร่วมที่คอยยึดโยงกันอยู่
รักและคิดถึงทุกคนเสมอ
—————————————
24 มีนาคม 2567
เก็ทอยู่ในเรือนจำมา 215 วัน #LetsGetRights #Freeget #นิรโทษกรรมประชาชน
