ภาพจากไทยรัฐ
พวกคุณไม่รู้จักคนหาเช้ากินค่ำหรอก
อยากกินอะไรก็ไม่ได้กิน ได้กินอิ่มไม่อิ่มแค่ไหนก็ได้แค่นั้น เจ็บไข้ก็ได้แต่ซมซุกหลบมุมเหมือนแมวหมา ที่หลับนอนก็ซอมซ่อคับแคบกลางดงคนขายยาในสลัม มีร้อยบาทก็อาจถูกจี้แย่งเอาไปได้ อยากได้เสื้อผ้าสวยๆ แบบในป้ายโฆษณาก็มีปัญญาแค่เก่าขาดเขาทิ้งที่ขายตลาดนัดตัวละยี่สิบบาท
ผ่านเห็นตึกงามๆ ก็ไม่กล้าเข้าไปเดินดูทั้งที่ปลูกสร้างมากับมือ เจียมตัวเจียมใจไปทุกอย่าง จะรักคนยังเลือกรักคนดีๆ ไม่ได้ ต้องเลือกเอาที่จนๆ เหมือนๆ กัน เลือกใคร่ก็ได้แค่ราคาหลักสิบเสี่ยงติดโรค ตอนเด็กโดนพ่อข่มขืนตอนโตโดนผัวกระทืบ ตอนไหนก็ไม่มีเงินจะหนี ให้คนรู้จักทำร้ายยังดีกว่านอนข้างถนนให้ใครไม่รู้ลากไปข่มขืนฆ่าทิ้งพงหญ้า
พวกคุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีชีวิตแบบนี้อยู่ในโลก กล้าดียังไงถึงมาหลับหูหลับตาดูถูกทุกข์ยากของเขา กล้าดียังไงมาตัดสินว่าใครสู้ไม่สู้ ใครคิดสั้น สร้างกระแส กะอีแค่อาหารราคาถูกสามมื้อกินเพื่อตื่นมีชีวิตบัดซบที่ไม่มีอะไรดีสักอย่างอยู่ต่อ...ยังไม่มีปัญญา คุณไม่รู้หรอกมันสุดทน มันดูถูกทุเรศตนเองแค่ไหน เป็นพวกคุณให้มีชีวิตแบบเขาหรือ เอาแค่ครึ่งวันก็ฆ่าตัวตายเป็นร้อยครั้งไปแล้ว
#ขยะแขยงสะอิดสะเอียนน่ารังเกียจ
#คุณธรรมความสู้ชีวิตเป็นเรื่องของคนมีข้าวกิน
Veeraporn Nitiprapha
https://www.facebook.com/veeraporn.nitiprapha/posts/3884063924968111
...
...
...
...
