ตามคำของ อนุทิน ชาญวีรกูล “ขอให้มองไปข้างหน้า อย่ามองไปข้างหลัง...ถ้าเราไปโกรธ เราไปเคียดแค้น คิดถึงแต่อดีต ก็มีแต่ก่อให้เกิดการถดถอย แต่ถ้าให้อภัย นึกถึงอนาคต จำบทเรียนในอดีต อย่าให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีกเป็นอันขาด”
แล้วจะทำอย่างไรไม่ให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้นอีกได้ ถ้าไม่มีการชำระสะสางให้กระจ่างแจ้ง ว่าผู้กระทำผิดต้องได้รับโทษ มิใช่ลอยนวลพ้นผิดกันเป็นประจำ เพราะเป็นเจ้าหน้าที่รัฐ เป็นคนดีย์ มีความรักชาติ ศาสน์ กษัตริย์ กระนั้นหรือ
“คนที่หลบหนีมาโดยตลอดและต้องหลบอยู่ต่อไป แม้จะพ้นอายุความแล้วก็คงจะไม่สามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติ คนที่หลบหนีคดีอย่างไรก็ไม่มีความสุข” มันจะไม่เป็นจริงเช่นที่ว่านี้ ตราบเท่าที่พวกเขาเชื่อมั่นตลอดเวลาว่าทำอย่างไรก็ไม่ผิด
ดังที่ ศาสดา @IamSasdha ชี้ถึงความเป็นจริงในคดีตากใบ “ความทุเรศทุรังคือ เวลาจะพูดเรื่องให้อภัย มันต้องพูดจากฝั่งผู้สูญเสียบาดเจ็บ ไม่ใช่ฝ่ายรัฐที่กระทำผิดและลอยนวลมาตลอด...อันนี้เค้าเรียกว่าอุบาทว์”
(https://x.com/IamSasdha/status/1849071725042081975 และ https://thestandard.co/anutin-charnvirakul-23102024-2/)
