จดหมายอานนท์ นำภา ฉบับลงวันที่ 9 ต.ค. 2567 "การพยายามทำให้สังคมลืมพ่อ ลืมสิ่งที่พ่อและเพื่อนๆได้ต่อสู้ไว้ ยังคงดำเนินต่อไป ใครจะลืมพ่อหรือไม่ ไม่สำคัญ พ่อยังจดจำทุกเรื่องราวได้และต่อให้โลกลืมการต่อสู้ของพวกเรา ขอเพียงพวกเธอทั้งสองยังคงจดจำ เท่านั้นก็เพียงพอ"

.....
จดหมายฉบับลงวันที่ 9 ต.ค. 2567
วันนี้ตื่นเช้าเพื่อเตรียมตัวไปศาลธัญบุรี ตัวรุมๆ เจ็บคอนิดน่อยน่าจะเพราะเมื่อวานต้องนั่งตากแอร์ในห้องพิจารณาที่ศาลอาญาทั้งวัน วันนี้ก็ต้องไปเจออากาศแบบนั้นอีก เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ยังไงก็ต้องไป ไปทำหน้าที่ ไปพิสูจน์ความจริง
.
9 ตุลาคม 2567 ถึงปราณและขาล ลูกรักทั้งสอง
.
ดีใจและเป็นสุขใจที่ได้เจอปราณและขาลที่ศาลวานนี้ เป็นความสุขของคนเป็นพ่อที่คนเป็นพ่อเท่านั้นที่อาจเข้าใจ เจ้าขาลยังคงซุกซนเหมือนเดิมจนบางครั้งแม่ต้องอุ้มเจ้าขาลออกจากห้องพิจารณา ปล่อยให้ปราณได้คุยกับพ่อมากขึ้นระหว่างรอศาล เวลาไม่กี่นาที เรื่องราวร้อยพันมิอาจเล่าได้หมด มีเพียงอ้อมกอดก่อนลาเท่านั้นที่ช่วยเล่าแทน
.
ศาลยังคงมีปัญหากับการทำหน้าที่ทนายความของพ่อ การแต่งตัวในชุดนักโทษดูเหมือนจะเป็นเหตุผลในการไม่ให้ทำหน้าที่เพราะดูแล้วไม่สุภาพ เสมือนวิชาชีพทางกฎหมายถูกสงวนไว้ให้คนที่ดูดี สมบูรณ์เพียบพร้อม ต้องแต่งตัวแบบดูดี ไม่แปลกใจที่หลายองค์กรทางกฎหมายจะกีดกันคนพิการออกไปมิให้เข้าทำหน้าที่ในกระบวนการยุติธรรม แต่คราวนี้นอกจากศาลจะให้เหตุผลเรื่องการแต่งการแล้ว ศาลยังเชิญตัวแทนจากสภาทนายความให้มาไต่สวนถึงอำนาจหรือสิทธิในการทำหน้าที่ทนายความของพ่อในเดือนหน้าด้วย หลังจากที่สภาทนายความ เคยทำหนังสือยืนยันมาแล้ว 2 ครั้งว่า พ่อสามารถทำหน้าที่ได้
.
การจำกัดพื้นที่ของพ่อ การพยายามทำให้สังคมลืมพ่อ ลืมสิ่งที่พ่อและเพื่อนๆได้ต่อสู้ไว้ ยังคงดำเนินต่อไป ใครจะลืมพ่อหรือไม่ ไม่สำคัญ พ่อยังจดจำทุกเรื่องราวได้และต่อให้โลกลืมการต่อสู้ของพวกเรา ขอเพียงพวกเธอทั้งสองยังคงจดจำ เท่านั้นก็เพียงพอ
.
รักและคิดถึงลูกทั้งสอง
อานนท์ นำภา