ภาพจากประชาไท
ภัควดี วีระภาสพงษ์
9 hours ago
·
จดหมายฉบับวันที่ 14 ต.ค.67
.
เขียนตอนตีสี่ของคืนวันที่ 14 ตุลาคม 2567 ช่วงเข้าย่ำรุ่งวันที่ 15 ทุกสรรพเสียงในคุกยังเงียบสนิท มีเพียงเสียงอาบน้ำเบาๆของผู้ต้องขังบางคนที่ตระเตรียทออกศาลหรือไม่ก็เป็นผู้ช่วยงานที่ต้องใช้เวลานี้อาบน้ำก่อนทำหน้าที่หลังเปิดขัง
.
เดือนหน้า 14 พฤศจิกายน จะเป็นวันเกิดครบ 2 ขวบของเจ้าขาล เป็นวันเกิดปีที่ 2 ที่จะไม่มีพ่ออยู่ร่วมเป่าเค้กและอาจเป็นเช่นนี้อย่างน้อย 14 ปี ตราบที่บ้านเมืองยังไม่เปลี่ยนแปลง สิทธิเสรีภาพ ความเสมอภาคเท่าเทียมยังคงเลือนรางสำหรับบ้านเมืองนี้ ผู้คนจากรุ่นสู่รุ่นยังคงต้องต่อสู้ต่อไป พ่ายแพ้นับร้อยครั้ง ขอเพียงสำเร็จ เราจะปาดเหงื่อ เช็ดน้ำตา จิบกาแฟลิ้มรสเสรีภาพด้วยกัน
.
ขณะเขียนจดหมายฉบับนี้ทุกอย่างยังเงียบอยู่ พ่อชอบความเงียบ ชอบจิบกาแฟเงียบๆ อ่านหนังสือเงียบๆ คิดอะไรเงียบๆ แต่ทุกวันที่มันยังไม่เงียบเหตุคงเพราะมีความพยายามให้มันเงียบ ตะโกนให้คนเงียบ กระทั่งล่ามโซ่ตรวนให้คนเงียบ ในความพยายามนั้นพลันทำให้เกิดเสียงดัง
.
การต้องออกมาศาลของพ่อในทุกวันนี้ ทำให้เกิดเสียงดัง น้อยคนจะได้ยินเสียงแต่ย่อมมีคนได้ยิน เสียงร้องที่ก้องกู่ เสียงวิพากษ์วิจารณ์ กระทั่งเสียงโซ่ตรวนที่ล่ามขาเวลาเดิน ทั้งในฐานะนักโทษการเมืองและในฐานะทนายความ มันยังคงดังอยู่เสมอ รบกวนโสตประสาทของคนในสังคมเก่าอยู่เสมอ
.
4 ปี ของการต่อสู้ของคนรุ่นใหม่ระลอกนี้ เปลี่ยนแปลงสังคมไปพอสมควร การเปลี่ยนแปลงนี้ ย่อมมีคนรู้สึก ย่อมมีความตระหนัก เสียงความเงียบยังเงียบ เสียงโซ่ตรวนยังดัง ตราบที่ยังถูกจองจำ ตราบที่มีผู้คนต่อสู้ ตราบที่ไฟฝันยังมี การเปลี่ยนแปลงย่อมมี
.
อานนท์ นำภา
