เพราะคนไม่คิดว่าทำได้
เม็ดเงินมันเยอะเกินไป มันดูอลังเกินจริง
เหมือนแก้ 112 เหมือนให้พระเลือกตั้ง ทุกคนรู้ว่ายังทำไม่ได้ แต่มันคือการยกเพดาน คืออุดมคติ ตั้งเป้าอนาคต ตั้งความใฝ่ฝัน อย่างที่พรรคการเมืองอื่นไม่กล้า
เลือกไหม ผมเลือก แต่ชาวบ้านจะไม่เลือก ผมเลือกอนาคต ผมเลือกความฝัน แต่ชาวบ้านเลือกปัจจุบัน เช่นเลือกคนละครึ่ง
พูดอีกอย่างคือ คุณต้องให้ประชาชนเชื่อมั่นว่า เป็นรัฐบาลแล้วทำได้ทันที หรือเป็นพรรคร่วมรัฐบาลแล้วทำได้บางอย่าง ไม่ใช่ให้ความหวังว่าจะเปลี่ยนประเทศใน 4 หรือ 8 ปีข้างหน้า
นั่นไม่ใช่การเมือง การเมืองต้องมีเรื่องเฉพาะหน้าด้วย
ไม่ใช่แค่อุดมคติ”
ก็มีคน ‘ต่อเพื่อกิ’ Phusaeng P Mark ว่า “ผมเลือกก้าวไกล แต่ความเห็นของพี่ถึกคือกลยุทธ์ที่ก้าวไกลต้องฟัง” แต่ไม่วายมีแฟนพันธุ์แท้มายัน Nut Seree ชี้ ถ้า “ตั้งเป้าให้คนได้เห็นถึงสิ่งที่ควรจะเป็น
ต่อให้คนคิดว่าทำไม่ได้ แต่หากการเมืองไทยยังวนเวียนอยู่อย่างนี้ อย่างน้อยก็เป็นทางเลือกหนึ่งที่คนอีกรุ่นเขาเลือกที่จะผลักดันต่อ
เอาจริง ๆ ตอนนี้ต่อให้เสนอเรื่องเศรษฐกิจปากท้องมาแข่ง ก็คงสู้พรรคที่เขาจัดตั้งมาก่อนไม่ได้อยู่ดี สู้ฉีกไปเล่นแนวที่ตนเองตั้งใจดีกว่า”
อีกคนไม่ลดละ Lat Arizona ว่าบ้าง “ดีไปก็บ่น/แถมสงสัย…พรรคอื่นออก 2-3 นโยบายแต่พอเป็นรัฐบาลก็ไม่เห็นมันทำ พรรคน้อมนำพระพุทธเจ้าพอเข้าไปแล้วก้อไม่ทำสักแอะ, รักผืนป่าทำอะไรบ้าง, พลังประชารัฐทำอะไรบ้าง?”
ค่อนข้างแรง “ก้าวไกลปักธงแล้วก็ต้องทำ แก้ไข 112 แม้จะเสี่ยงแค่ไหนแต่เมื่อมันเป็นปัญหาจริงก็ต้องถือธงเดินหน้า แล้วพรรคไหนกล้าบ้าง? หัวหดอยู่ในกระดองกันหมด”
(https://www.facebook.com/baitongpost/posts/pfbid033v6qKQMD)
