ภาพจาก เดลินิวส์
พิชิต ลิขิตกิจสมบูรณ์
5h ·
ความตื่นตัวทางการเมืองของนร.นศ.ในวันนี้ส่วนหนึ่งก็เป็นผลจากการกระทำของผู้ปกครองเองนั่นแหละ เพราะเหตุการณ์ที่เป็นจุดเปลี่ยนสำคัญในความรับรู้ของเยาวชนก็คือ "กรณีหมุดคณะราษฎรหาย" เมื่อต้นเดือนเม.ย.60
เยาวชนทวิตเตอร์ก่อนนั้นแทบไม่พูดเรื่องการเมือง พากันสงสัยว่า "หมุดคณะราษฎร" คืออะไรเหรอและทำไมหาย? เลยไปสืบค้นดูประวัติ และก็มีเยาวชนจำนวนนึงที่ตามอ่านสมศักดิ์ เจียมอยู่ก่อนแล้วช่วยกันชี้แหล่งค้นคว้าข้อมูลเพิ่มอีกมาก ทำให้ความรู้เรื่องคณะราษฎร การปฏิวัติ 2475 และกรณีสวรรคต ร.8 กระจายในหมู่เยาวชนวงกว้างเป็นครั้งแรก จึงไม่ต้องสงสัยว่า ทำไมพวกเขาจึงรู้ปวศ.2475 ในระดับดีมาก สะท้อนออกเป็นเนื้อหาที่ปราศรัยและป้ายที่เขียนมาโชว์
เหตุการณ์ที่สองคือ เพลงแร็พ "ประเทศกูมี" ในเดือนต.ค.61 ทำให้พวกเขาหันมาสนใจค้นคว้าเหตุการณ์ 6 ตุลา 19 (จากเดิมที่จำกัดอยู่ในรุ่นคนอายุ 60+) พวกเขารู้สึก "อินและช็อกอย่างมาก" กับเรื่องนี้เพราะความรู้สึกร่วมที่เป็นเยาวชนนร.นศ.เหมือนกันและนั่นคือ "รุ่นพี่ รุ่นพ่อแม่" ของพวกเขาเอง คนที่รอดจากเหตุการณ์นั้นก็ยังมีชีวิตเป็นพยานบอกเล่าอยู่
ทั้งสองกรณีทำให้บทบาท สถานะของสถาบันพระมหากษัตริย์และกองทัพในการเมืองไทยเป็นที่เด่นชัดในความรับรู้ของเขา และทำให้พวกเขาโยงการกดขี่ในโรงเรียนไปถึงการเมืองระดับชาติได้
แต่การที่พวกเขาทะลุออกจากโลกทวิตภพ มาชุมนุมในสถานศึกษาแล้วในที่สุดก็มาลงถนนในวันนี้ ตัวจุดระเบิดก็คือ การยุบพรรคอนาคตใหม่
พวกเขาได้แรงบันดาลใจจากแกนนำอนค.ที่โดดเด่นสามารถพูดแทนความรู้สึกของเขาได้ ทำให้พวกเขามีความหวัง แต่สำคัญกว่านั้นคือ การเลือกตั้งมี.ค.62 เป็นการได้ใช้สิทธิ์เลือกตั้งครั้งแรกในชีวิตที่พวกเขารอมานานและภูมิใจอย่างมาก และอีกหลายคนที่ยังไม่มีสิทธิ์ก็หวังจะสิทธิ์นั้นในการเลือกตั้งคร้ังต่อไป การยุบอนาคตใหม่คือการเอาเท้าไปเหยียบแล้วขยี้สิทธิ์นั้นของพวกเขาเสียสิ้น ไปทำลายความหวังของพวกเขาจนหมด พวกเขาจึงโกรธมากก และระเบิดความโกรธออกมาเป็นแฟลชม็อบไปทุกวิทยาเขตและลามลงไปถึงระดับมัธยมทั่วปท.จนถึงวันนี้
เผด็จการนั่นแหละที่สร้างขบวนเยาวชนปลดแอกขึ้นมาเอง
#เยาวชนปลดแอก #ประชาชนปลดแอก #ให้มันจบในรุ่นเรา #วิ่งนะวิ่งแฮมทาโร่
(https://www.facebook.com/pichitlk/posts/3234884313246031)
...
พิชิต ลิขิตกิจสมบูรณ์
August 5 at 8:09 AM ·
ท่าทีของเราที่มีต่อการเรียกร้องของเยาวชนคนรุ่นใหม่เป็นเครื่องวัดที่ชัดเจนว่า ใครยืนอยู่ตรงไหน และมองการเรียกร้องของเยาวชนนร.นศ.อย่างไร
นักต่อสู้รุุ่นเก่าบางคนอาจมีเจตนาดี คอยวิจารณและห้ามเยาวชนไม่ให้มีนัยใด ๆ ทั้งสิ้นที่อาจถูกใส่ร้ายว่าเกี่ยวโยงถึงประเด็นอ่อนไหวเช่น สถาบันพระมหากษัตริย์ แต่ผู้วิจารณ์เองก็ไม่ชัดเจนระหว่างสองสิ่งที่ต่างกันคือ การเตือนให้หลีกเลี่ยงความผิดพลาดซ้ำจากอดีต กับการเอาความกลัวของตัวเองในอดีตไปขู่เยาวชนให้กลัวเหมือนตัวเอง
บทเรียนจากอดีตที่ชัดเจนคือ ไม่ว่าคุณจะยกข้อเรียกร้องอะไรขึ้นมาแม้จะเบาบางน้อยนิด แต่ถ้าฝ่ายนั้นเขาเชื่อว่า คุณคือ "ศัตรู" เขาก็จะโหดเหี้ยมกับคุณไม่ต่างกัน ลืมไปแล้วหรือว่า ข้อเรียกร้องของเสื้อแดงปี 53 นั้น "เบามาก" คือแค่ยุบสภา ไม่มีแม้แต่เรื่องแก้รธน.ด้วยซ้ำ และแกนนำนปช.ก็แสดง "ความจงรักภักดี" อย่างล้นเหลือเคร่งครัดเพียงใด?
เยาวชนคนรุ่นใหม่คือเจ้าของการต่อสู้ของเขาเอง ต้องรับทั้งความเจ็บปวดสูญเสียและผลได้จากการต่อสู้นั้นด้วยตัวเขาเอง เราคนรุ่นเก่าไม่ใช่เจ้าของ ไม่ใช่แม้แต่ "คุณพ่อคุณแม่รู้ดี" ทำตัวเป็น "แกนนำข้ามเวลา" มาชี้นำโน่นนี่ สิ่งที่ควรทำคือการให้กำลังใจและสนับสนุน เปลี่ยนความเจ็บปวดในอดีตและความกลัวของตัวเองเป็นความตั้งใจว่า จะไม่ยอมให้ความโหดเหี้ยมที่เกิดกับคนรุ่นเรามาเกิดซ้ำกับเยาวชนเหล่านี้อีกอย่างเด็ดขาด
ทั้งหมดนี้ไม่นับรวมพวกอิจฉาริษยาที่เห็นการต่อสู้ของคนรุ่นใหม่ว่า "แย่งซีน" หรือเพียงแค่เพราะเชื่อว่า เยาวชนเหล่านี้ได้รับแรงบันดาลใจจากพรรคการเมืองคู่แข่งที่ตัวเองเกลียด
