Thasnai Sethaseree
1d·
พี่รันที่ดูแลสวนให้ผมที่ลำพูน มีโทรศัพท์รุ่นที่คนเมืองหลวงน่าจะโยนทิ้ง หน้าจอทั้งแตกทั้งเบลอ ต้องคอยเติมเงิน ช่วงไหนไม่มีตังค์เติมก็ใช้โทรศัพท์ไม่ได้ โทรศัพท์ทั้งเครื่องมีเฉพาะ line ที่ผมสอนให้ใช้เวลาจะติดต่อสื่อสารกัน พี่รันไม่มีบัตร ATM บัญชีธนาคารเคยเปิดไว้นานและไม่เคยใช้จนหาเล่มบัญชีไม่เจอ ผมพาไปเปิดบัญชีใหม่ ทำบัตร ATM และสอนให้ใช้ เวลาจะใช้บัตร ATM ต้องขี่มอเตอร์ไซด์ไป 6-7 กิโล
ชาวบ้านอีกคนหนึ่ง นั่งดูโทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือตลอดเวลา จนวันหนึ่งผมคิดว่าเธอแอบถ่ายรูปหรือถ่ายคลิปวิดีโอตัวผม เลยขอดูโทรศัพท์ ปรากฏว่าที่เธอนั่งเฝ้าดูอยู่ทั้งวันคือรูปตัวเธอเองตอนเป็นสาว มือถือทั้งเครื่องมีรูปถ่ายใบนั้นอยู่รูปเดียว โทรเข้าโทรออกไม่ได้ ไม่ได้เติมเงินมานานแล้ว
เซเว่น อีเลฟเว่นที่อยู่ใกล้ชุมชนนั้นห่างไปเป็นสิบกิโล หมู่บ้านที่ห่างออกไปอีกก็ยิ่งไกลออกไป ในอีกหลายพื้นที่ห่างไกลบางที่มีสัญญาณโทรศัพท์เพราะพวกเราคนเมืองรู้ว่าจะต้องใช้มันและรู้ว่ามีสัญญาณหรือไม่มี แต่ไม่มีหรอกไอ้เซเว่น อีเลฟเว่น
แต่ใครเคยลองดูโทรศัพท์ของชาวบ้านเหล่านั้นไหมครับ ว่าใช้ทำอะไรได้บ้าง?
ผมและเพื่อนร่วมงานเคยเจอคุณลุงคนหนึ่งที่ศาลปกครอง เจ้าหน้าที่ศาลให้ลุงส่งเอกสารคดีที่แกนำมาร้องเรียนผ่านระบบศาลอิเลคโทรนิค (e-Court) ผมเห็นคุณลุงคนนี้ออกไปนั่งตากแดดอยู่นอกอาคารศาล นั่งมองโทรศัพท์ที่ใช้อะไรไม่ได้ของแกอยู่อย่างนั้นเป็นชั่วโมง จนพวกเราต้องเข้าไปช่วย
ผมยกเรื่องเหล่านั้นมาเล่าให้ฟัง เพื่อจะบอกว่าชาวบ้านเขารู้เรื่องดิจิตอลวอลเล็ต เขาพูดคุยกันเรื่องการเมือง เขารู้ว่าอะไรเป็นอะไร
แต่เชื่อผมเถอะ จำนวนมากของชาวบ้านที่ผมเจอมา พวกเขาไม่รู้หรอกว่าจะใช้ไอ้เงินห่าแบบนั้นยังไง
