จริงอยู่การกลับไป ‘ชิมลองของเดิม’ ไทยๆ ของคุณ วิวัชรเรศร วิวัชรวงศ์ แม้นเขาจะพร่ำบอกว่าที่ผ่านมาตนดำรงชีวิตอย่างสามัญชน ทั้งๆ ที่การต้อนรับจากน้องพี่และ ‘เจ้าหน้าที่’ มีความพิเศษอยู่มากนักแล้วก็ตาม ทว่าการติงนั้นเกิน ‘จงรักภักดี’ ไปเยอะ
น่าจะเป็นสอนสั่งอย่างผู้ใหญ่ แต่รูปลักษณ์ที่ออกมากลับเป็นบังอาจลุกล้ำ อย่างด้อยวุฒิภาวะ ประโยค “ท่านต้องรักษาเกียรติของคนเป็นราชวงศ์ด้วย” หนอย สูเป็นใคร ที่จะมาสั่งสอนเขา ทั้งๆ ตนเองบอกว่าเขาเป็น ‘ราชวงศ์’ แล้วไฉนปฏิบัติต่อเขาเหมือนลูกไล่
ถึงจะเขียนขึ้นเพื่อล่วงเกินให้ร้ายต่อ สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล ก็ตาม แต่มันกระทบถึงคู่กรณีในการสนทนาบนสื่อสังคมแน่นอน คำว่ากราบเรียนมิได้หมายถึงยอมสยบหรือผู้ต่ำต้อยพูดกับคนสูงส่ง หากคิดอย่างนั้นการวิจารณ์ก็มิบังควรเช่นกัน
ในเมื่อแม้แต่คนธรรมดาก็สามารถอ้างเป็นเหตุให้ฟ้องร้องเอาผิด โทษฐานดูหมิ่นดูแคลนต่อสติปัญญาก็ได้ ยิ่งเมื่อเทียบเคียงกับประเด็นที่ ‘ปวิน’ บอกว่า speech คุณอ้นก่อนเดินทางกลับนิวยอร์ค เป็น “ความพยายามสร้างสมดุล
ระหว่างความเป็นอนุรักษ์นิยมกับความเป็นคนหัวก้าวหน้า” เอาสองขั้วมาคู่กัน คืออนุรักษ์ด้วยการแสดงความซาบซึ้งต่อแผ่นดินเกิด ขณะก้าวหน้าโดยพูดถึงความเสมอภาคและความยุติธรรมในสังคมนั้น อาจเป็นการจับคู่ที่ยากจะลงตัวก็ได้
เช่นเดียวกับที่กลุ่มไทยรักษาเชิดชู ท่านอ้น เป็นเจ้าสูงส่ง แต่ก็ตำหนิติติงและสอนสั่ง มันขัดแย้งกันอยู่ในตัว ยากต่อการหาจุดร่วมตรงกลางได้
(https://www.facebook.com/pavinchachavalpongpun/posts/09TLZpZK)
