ดูเหมือนว่า Weerachai Phutdhawong รายนี้เปิดฉากเรื่อง “มีอาจารย์จากมหาวิทยาลัยเชียงใหม่คนหนึ่ง ไปตีพิมพ์ในเรื่องของวัสดุนาโนเป็นชื่อที่หนึ่งโดยจ่ายค่าตีพิมพ์ไป ๓๐,๐๐๐ บาท โดยที่สายงานอยู่เทคนิคการแพทย์ ไม่ใช่วัสดุศาสตร์
แล้วนำบทความที่ตีพิมพ์นั้นมาเบิกกับมหาวิทยาลัยจำนวน ๑๒๐,๐๐๐ บาท นี้มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ต้องสืบสวนสอบสวนครับ เพราะตอนนี้มีเว็บไซต์ที่ขายการเอาชื่อไปแปะในวารสารวิชาการ กำลังเป็นประเด็นอยู่” #CHES ศูนย์ประสานงานบุคคลากรอุดมศึกษาไล่คุ้ย
Pinkaew Laungaramsri อาจารย์ มช.ช่วยแฉ “ถ้าเข้าไปเสิร์ชชื่ออาจารย์ มช.ที่กำลังเป็นที่พูดถึงอยู่ในขณะนี้ ดูประวัติการตีพิมพ์บทความภาษาอังกฤษใน academia edu และ loop.frontiersin.org เราจะพบเรื่องที่น่าประหลาดใจยิ่งขึ้นไปอีก” เพราะ
“ไม่ได้มีแค่บทความข้ามศาสตร์เกี่ยวกับวิศวกรรม ที่ไม่ใช่ field ของเขาเท่านั้น แต่ยังมีบทความเกี่ยวกับเกษตร crypto-currency เศรษฐศาสตร์การเงิน...บางบทความก็เป็นการวิจัยในรัสเซีย ในอินโดนีเซีย ในโลกมุสลิม ฯลฯ นี่แสดงว่าทำมานานแล้ว”
@manopsi อธิบายเพิ่ม “เรื่องการซื้อ authorship ไม่ได้มีประโยชน์แค่การนำไปใช้ขอตำแหน่งวิชาการ แต่มีการนำไปหาประโยชน์เป็นตัวเงินได้ด้วย ตัวอย่างรายนี้คือรางวัลตีพิมพ์กำไรเห็น ๆ บางแห่งมีรางวัล citation ด้วย
สาเหตุส่วนหนึ่งตามที่ อจ.เจษฎาว่า “มาจากการที่แต่ละสถาบันการศึกษา เอาแต่บ้า ranking นับจำนวนผลงานตีพิมพ์แข่งกันอยู่ได้ เลยไปเกิดแรงกดดันมาที่คณาจารย์ ให้ต้องทำอะไรร้ายๆ ไปด้วย หึๆๆ” แต่รายที่จับโป๊ะกันได้ทำอย่างเป็นล่ำเป็นสัน
“มีผลงานตีพิมพ์เกินครึ่งร้อยภายในไม่กี่ปี ลองคูณด้วยแสนต่อชิ้น ก็จะรู้ว่าร่ำรวยกันขนาดไหน” อจ.ปิ่นแก้วแฉต่อ “คำอธิบายหนึ่งคือระบบนี้ออกแบบมาเพื่อควบคุมคุณภาพของราชภัฏ” อจ.พวงทอง เสริม “แต่ที่แน่ๆ คือมหาลัยดังๆ นี่แหละที่เละตุ้มเป๊ะ”
ด้าน Pavin Chachavalpongpun ก็มา “ย้ำอีกที มหาลัยไทยเน้นที่เปลือก ไม่เน้นเนื้อใน เน้นพิธีกรรม ไม่เน้นการพัฒนาการศึกษาและองค์กร มหาลัยจะเป็นจะตายเมื่อเด็กนักศึกษาเลิกหมอบกราบรูปปั้นผู้ก่อตั้งมหาลัย” แต่เฉยกับการผิดจริยธรรม
(https://www.facebook.com/phutdhawong/posts/2Z2auyeVPl และ https://twitter.com/manopsi/status/1611961412301230080)
