ภาพจาก FB
สวนทางกับตัวเลขและคำแถลงที่พยายามสร้างความมั่นใจให้คนทั่วไปว่า”เอาอยู่”
แต่มาตรการควบคุมการใช้ชีวิตของประชาชน”เข้มข้นขึ้น”ทุกวัน
ตอนนี้จะทำอะไรนิดหน่อยต้อง”ขออนุญาต”หมด
อำนาจจับกุมคุมขังก็กว้างขวางกว่าเก่า(ไม่งั้นจะมีคนถูกจับเคอร์ฟิว-ทั้งที่จำนวนไม่น้อย มีความจำเป็นในการทำงานหลังเวลากำหนด-เป็นหมื่นหรือ)
...
นี่คืออาการ”เสพติดอำนาจ” ตั้งแต่บนลงล่าง หัวยันหาง
ข้างบนก็เพลินกับพรก.ฉุกเฉิน(ทั้งที่จริงๆ ไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากขยายอำนาจเจ้าหน้าที่)
ข้างล่างก็รับลูก ด้วยการทำให้ชีวิตชาวบ้านที่ลำบากอยู่แล้วยากเข็ญยิ่งขึ้น
มากไปด้วยกฎระเบียบหยุมหยิม
และข้อบังคับที่ไม่มีเหตุผล(โดยเฉพาะเหตุผลทางสาธารณสุข)รองรับ
แต่คนสั่งและคนปฏิบัติชอบ
เพราะง่ายดี
เพราะทำให้ดูเหมือนทุกอย่างสงบราบคาบ(ทั้งที่ข้างล่างสั่งสมความเครียดจนเกือบเป็นภูเขาไฟระเบิดหรือแผ่นดินไหวอยู่แล้ว)
สั่งๆ เอา
ชาวบ้านทำไม่ได้
ชาวบ้านทุกข์ยากมากขึ้น
ก็เรื่องของชาวบ้าน
...
กลับข้างกัน
เรื่องที่ควรจะต้องทำจริงๆ ทำให้มีประสิทธิภาพ ทำให้ทั่วถึงและเท่าเทียม
ทำให้คนทั้งประเทศตั้งแต่ตัวเล็กยันตัวใหญ่ มั่นใจได้ว่าประเทศและสังคมจะผ่านวิกฤติไปได้โดยบอบช้ำน้อยที่สุด
อย่างการเยียวยาและฟื้นฟู
กลายเป็นเรื่องที่ทำอย่างกระปริบกระปรอยเหมือนปัสสาวะไม่สะเด็ดน้ำ
ทำเป็นขยัก เหมือนเพิ่งคิด เพิ่งเตรียม
ทำเหมือนไม่พร้อมจะทำงาน
เสียงเรียกร้องให้”เริ่มเปิดเมือง”ถึงดังขึ้นทุกวัน
ก็ข้าวไม่มีจะกิน
กิจการจะพังพาบต่อหน้าต่อตา
จะไม่ให้เขามีปฏิกิริยาอะไร
ไม่ให้เขาโวยวาย
มันจะบังคับเขาเกินขีดความเป็นมนุษย์ไปหน่อยไหม
...
เมื่อไหร่จะเริ่มลงมือทำอะไรให้”เป็น”
ถูกเวลา ถูกฝาถูกตัว
สักที(โว้ย)
