 |
| Thai soldiers facing rival groups of antigovernment and pro-government protesters in Bangkok in April 2010.CreditAgnes Dherbeys for The New York Times |
ที่มา FB
Somsak Jeamteerasakul
ผมเพิ่งทราบด้วยความเศร้าว่าคุณทอมัส ฟูลเล่อร์ ผู้สื่อข่าวของนิวยอร์คไทมส์ประจำประเทศไทยและเอเชียอาคเนย์ กำลังย้ายออกจากภูมิภาคนี้ไปรับตำแหน่งหัวหน้าสำนักงานในซานฟรานซิสโก
นี่คือ "บทความอำลา" ประเทศไทยและภูมิภาคนี้ของเขา
http://www.nytimes.com/…/reporting-on-life-death-and-corrup…
คุณทอมัส เริ่มต้นด้วยการเล่าถึงวินาทีที่ "เสธ แดง" ถูกสไนป์เปอร์ยิงสังหารต่อหน้าต่อตาเขาที่กำลังสัมภาษณ์อยู่ "กระสุนที่สังหารเสธ แดง ผ่านผมไปเพียงไม่กี่นิ้ว...เสธ แดงล้มลงที่เท้าของผม"
บทสรุปของ "บทความอำลา" นี้คือ คุณทอมัสพบว่า ภูมิภาคนี้เป็น "ภูมิภาคของประชาชนที่ดี และรัฐบาลที่แย่" (a land of great people and bad governments) และประเด็นหลักที่เขาพบจากการทำงานในภูมิภาคนี้ 10 ปีคือ เรื่อง impunity คือการที่บรรดาชนชั้นนำในภูมิภาคนี้ ไม่ว่าจะทำผิดอย่างไร ก็ไม่เคยต้องรับโทษ
ใครที่อ่านเฟซบุ๊คผมประจำ คงรู้ว่า ผมได้แชร์รายงานที่เขียนโดยคุณทอมัสหลายครั้ง บทความที่คุณทอมัสเขียนเรื่องเมืองไทยแทบทุกชิ้นที่ผมเคยอ่าน เขียนได้ดีมาก การที่คุณทอมัสย้ายออกจากภูมิภาคนี้เป็นความสูญเสียของไทย - แน่นอน ผมยินดีกับการได้งานและตำแหน่งใหม่ (ที่สูงขึ้น) ของคุณทอมัส และอวยพรให้คุณทอมัสประสบความสำเร็จ (ผมมั่นใจว่า ด้วยความสามารถของคุณทอมัส อยู่ที่ไหน ก็คงทำได้ดีแน่)
ผมเคยพบคุณทอมัสครั้งหนึ่งในปี 2554 ตอนที่โดนทหารคุกคาม คุณทอมัสขอสัมภาษณ์ผม ความจริงผมเป็นคนไม่ชอบให้สัมภาษณ์ แต่เห็นว่าคุณทอมัสมาจากนิวยอร์คไทมส์ ผมจึงตกลงให้สัมภาษณ์ คุณทอมัสมาที่ห้องทำงานผม ชั้นแปด คณะศิลปศาสตร์ มธ ท่าพระจันทร์ พร้อมผู้ช่วยชาวไทยผู้น่ารัก เดิมผมก็นึกว่าจะคุยไม่นาน แต่ผมพบว่าการคุยแลกเปลี่ยนกับคุณทอมัสเป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจ คุณทอมัสมีความเข้าใจการเมืองไทยและจับประเด็นได้ดีมาก สุดท้ายเลยคุยกันนานถึง 2-3 ชั่วโมง....
ใครที่ยังไม่เคยอ่านบทความคุณทอมัส ผมแนะนำให้ลองอ่านบทความนี้ ตีพิมพ์เมื่อเดือนกันยายน ปีกลาย ชื่อ "ในขณะทีสุขภาพของในหลวงแย่ลง อนาคตของสถาบันกษัตริย์ไทย เป็นเรื่องไม่แน่นอน" (With King in Declining Health, Future of Monarchy in Thailand Is Uncertain)
http://www.nytimes.com/…/with-king-in-declining-health-futu…
...
ที่มา FB
Reporting on Life, Death and Corruption in Southeast Asia
By THOMAS FULLER
To see wrongdoing here, sometimes all you have to do is knock. Across the Mekong River, in Laos, at the edge of a forest, I found the walled compound of Vixay Keosavang, a Laotian businessman who has been described as the Pablo Escobar of wildlife trafficking.
After I banged on the compound’s heavy metal gate, a security guard rolled it open. Yes, the guard said, there were live tigers, bears and many other endangered species inside. Neighbors said trucks regularly left Mr. Vixay’s compound loaded with lizards and pangolins, an anteater-like animal that is rapidly disappearing because it is eaten for supposed medicinal qualities.
Mr. Vixay had been so nonchalant in his trafficking business that he used commercial courier services to send rhino horns and ivory tusks directly to his company’s office in Laos.
Prompted by my article, the United States State Department offered a reward of $1 million for information leading to the dismantling of Mr. Vixay’s business, the first such reward of its kind.
No one has come forward to claim it. Mr. Vixay has never been charged. The Laotian authorities say they have no evidence against him.
After telling me about the animals inside, the guard called Mr. Vixay on a cellphone and handed it to my interpreter.
“There’s nothing there,” Mr. Vixay said. “Who told you about it?”
Laos, ruled by an authoritarian Communist party, has also constructed a wall of silence over the disappearance of Sombath Somphone, a civic leader who had called for more public participation and decision-making in society. Security cameras showed him being stopped at a police checkpoint and led away in December 2012. Yet the government has repeatedly said it has no information on his whereabouts.
The authorities in Southeast Asia have access to many of the same tools as their counterparts in wealthier countries. What seems to be lacking is not technology but political will to investigate powerfully connected people. Tony Pua, an opposition leader in Malaysia, calls it a culture of “forget it and move on.”
When a boat filled with refugees from Myanmar was abandoned by its crew, adrift in the Andaman Sea without adequate food or fuel last May, I obtained the number of someone on board and asked the phone company to track the phone’s location.
The phone company balked, so I contacted a friendly naval officer, Lt. Cmdr. Veerapong Nakprasit, who persuaded the company to give me the phone’s location on humanitarian grounds. The navy, aware that the refugees could die without help, presumably could have made the request and found the boat on its own.
We rented a speedboat and followed the coordinates until we found the stranded boat. Upon seeing us, several hundred rail-thin refugees, many of them women and children, called out for help. I dictated a story by phone to the newsroom in Hong Kong, and soon readers around the world were aware of the refugees’ plight. We had brought bottles of water, and we tossed them to the grateful passengers.
That evening, out of sight of journalists, the Thai Navy pushed the boat back out into the open sea.
The refugee crisis in Southeast Asia last year spiraled into a regional embarrassment that forced governments to admit that their own officials were complicit in trafficking desperate migrants from Myanmar. Yet in Thailand, amid a supposed crackdown on trafficking by the military junta, the head of the investigation fled to Australia and applied for political asylum, saying he had been threatened by powerful people.
The Thai junta has not set a firm timetable for leaving power, but its members are taking no chances.
Soon after the May 2014 coup, they issued a decree that put them above the law for “all acts,” including the seizure of power and any “punishments” they meted out.
The last words of the Constitution they wrote for themselves call for blanket immunity. The junta members are “entirely discharged” for their acts.
Lawyers representing the victims of the crackdown in 2010 say they see little hope for justice now that the military is in power.
One of the key witnesses in the crackdown, Nattatida Meewangpla, is a paramedic who says she saw six people shot by soldiers.
For the past year, she has been held in detention on the orders of a military court, charged with participating in a social media chat group that opposed the military takeover. Her lawyers say the military is trying to silence her.
“People were chased and killed,” she wrote to me from prison last month. “I am the only witness still breathing.”
My decade here has been a time of intense ambivalence. I was enchanted by people’s warmth, congeniality and politeness. When I interviewed protesters on torrid summer days, they would often fan my face as we spoke. I learned from my Thai friends how to laugh away life’s disappointments and annoyances. I relished the food and marveled at the hospitality.
But I despaired at the venality of the elites and the corruption that engulfed the lives of so many people I interviewed. I came to see Southeast Asia as a land of great people and bad governments, of remarkable graciousness but distressing levels of impunity.
Thomas Fuller was the Southeast Asia correspondent for The International Herald Tribune and The New York Times from 2006 until this month. He has taken a new posting as the San Francisco bureau chief.
Somsak Jeamteerasakul
ผมเพิ่งทราบด้วยความเศร้าว่าคุณทอมัส ฟูลเล่อร์ ผู้สื่อข่าวของนิวยอร์คไทมส์ประจำประเทศไทยและเอเชียอาคเนย์ กำลังย้ายออกจากภูมิภาคนี้ไปรับตำแหน่งหัวหน้าสำนักงานในซานฟรานซิสโก
นี่คือ "บทความอำลา" ประเทศไทยและภูมิภาคนี้ของเขา
http://www.nytimes.com/…/reporting-on-life-death-and-corrup…
คุณทอมัส เริ่มต้นด้วยการเล่าถึงวินาทีที่ "เสธ แดง" ถูกสไนป์เปอร์ยิงสังหารต่อหน้าต่อตาเขาที่กำลังสัมภาษณ์อยู่ "กระสุนที่สังหารเสธ แดง ผ่านผมไปเพียงไม่กี่นิ้ว...เสธ แดงล้มลงที่เท้าของผม"
บทสรุปของ "บทความอำลา" นี้คือ คุณทอมัสพบว่า ภูมิภาคนี้เป็น "ภูมิภาคของประชาชนที่ดี และรัฐบาลที่แย่" (a land of great people and bad governments) และประเด็นหลักที่เขาพบจากการทำงานในภูมิภาคนี้ 10 ปีคือ เรื่อง impunity คือการที่บรรดาชนชั้นนำในภูมิภาคนี้ ไม่ว่าจะทำผิดอย่างไร ก็ไม่เคยต้องรับโทษ
ใครที่อ่านเฟซบุ๊คผมประจำ คงรู้ว่า ผมได้แชร์รายงานที่เขียนโดยคุณทอมัสหลายครั้ง บทความที่คุณทอมัสเขียนเรื่องเมืองไทยแทบทุกชิ้นที่ผมเคยอ่าน เขียนได้ดีมาก การที่คุณทอมัสย้ายออกจากภูมิภาคนี้เป็นความสูญเสียของไทย - แน่นอน ผมยินดีกับการได้งานและตำแหน่งใหม่ (ที่สูงขึ้น) ของคุณทอมัส และอวยพรให้คุณทอมัสประสบความสำเร็จ (ผมมั่นใจว่า ด้วยความสามารถของคุณทอมัส อยู่ที่ไหน ก็คงทำได้ดีแน่)
ผมเคยพบคุณทอมัสครั้งหนึ่งในปี 2554 ตอนที่โดนทหารคุกคาม คุณทอมัสขอสัมภาษณ์ผม ความจริงผมเป็นคนไม่ชอบให้สัมภาษณ์ แต่เห็นว่าคุณทอมัสมาจากนิวยอร์คไทมส์ ผมจึงตกลงให้สัมภาษณ์ คุณทอมัสมาที่ห้องทำงานผม ชั้นแปด คณะศิลปศาสตร์ มธ ท่าพระจันทร์ พร้อมผู้ช่วยชาวไทยผู้น่ารัก เดิมผมก็นึกว่าจะคุยไม่นาน แต่ผมพบว่าการคุยแลกเปลี่ยนกับคุณทอมัสเป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจ คุณทอมัสมีความเข้าใจการเมืองไทยและจับประเด็นได้ดีมาก สุดท้ายเลยคุยกันนานถึง 2-3 ชั่วโมง....
ใครที่ยังไม่เคยอ่านบทความคุณทอมัส ผมแนะนำให้ลองอ่านบทความนี้ ตีพิมพ์เมื่อเดือนกันยายน ปีกลาย ชื่อ "ในขณะทีสุขภาพของในหลวงแย่ลง อนาคตของสถาบันกษัตริย์ไทย เป็นเรื่องไม่แน่นอน" (With King in Declining Health, Future of Monarchy in Thailand Is Uncertain)
http://www.nytimes.com/…/with-king-in-declining-health-futu…
...
ที่มา FB
Pipob Udomittipong
เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่ได้เห็น “เป็นดินแดนของผู้คนที่ยิ่งใหญ่และรัฐบาลเลวร้าย” ดินแดนที่เต็มไปด้วยความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และคนร้ายลอยนวลพันผิดเป็นส่วนใหญ่ Thomas Fuller เขียนในรายงานส่งท้ายก่อนย้ายไปตำแหน่งใหญ่ในซานฟรานซิสโก เขาให้เกียรติเมืองไทยมาก ยกตัวอย่างว่าบ้านเรา แม้มีพลเรือนตายไปถึง 58 คน ภายหลังการใช้กำลังทหารสลายการชุมนุมเมื่อปี 53 แต่นายพลทหารที่นำทัพสังหารประชาชน ตอนนี้กลับดำรงตำแหน่งเป็นนายกรัฐมนตรี ฟูลเลอร์เป็นนักข่าวประจำภูมิภาคนี้ให้ New York Times ตั้งแต่ปี 2549 กระสุนที่ยิงสังหารเสธแดง วิ่งเฉียดหัวเขาไปไม่กี่นิ้ว เขายังจำวันเวลาที่คนเสื้อแดงพัดวีคลายร้อนให้เขา ระหว่างสัมภาษณ์ในม็อบ
ฟูลเลอร์ตั้งคำถามที่ไม่ค่อยมีสื่อไทยกล้าถาม พลเอกประยุทธ์ จันทร์โอชา ทหารอาชีพซึ่งมีรายได้ 40,000 เหรียญต่อปี ครอบครัวไม่ได้ร่ำรวย แต่ทำไมมีแจ้งต่อปปช.ว่ามีทรัพย์สินมากถึง 4 ล้านเหรียญ ทำไมพยานปากเอกที่นำไปสู่คำสั่งศาลที่ว่าทหารยิงผู้ชุมนุม คุณณัฏฐธิดา มีวังปลา “แหวน” พยาบาลอาสา ตอนนี้กลับตกเป็นจำเลยเสียเองในข้อหาใช้ social media ต่อต้านระบอบทหาร ฟูลเลอร์บอกว่า คุณปลาที่ถูกขังในเรือนจำเขียนจดหมายถึงเขาเมื่อเดือนก่อน บอกว่า “ที่ผ่านมาคนถูกไล่ล่าและสังหาร” “ดิฉันเป็นพยานคนเดียวที่ยังมีลมหายใจอยู่”
ทำไมหัวหน้าคณะสอบสวนกรณีค้ามนุษย์โรฮิงญาต้องลี้ภัยไปอยู่ออสเตรเลีย ฟูลเลอน์ถาม และทำไม...
Reporting on Life, Death and Corruption in Southeast Asia http://nyti.ms/20ODrem
....
ที่มา FB
Atukkit Sawangsuk
สิ่งที่เผด็จการทหารและชนชั้นนำจารีตไม่เคยควบคุมได้คือ สื่อต่างประเทศ จึงได้แต่ก่นด่าว่าทักษิณซื้อไปหมดแล้ว ทั้งที่สื่อฝรั่งก็เหมือนกับผู้รักประชาธิปไตย คือก่อนปี 49 ก็วิพากษ์ทักษิณมาทั้งนั้น รัฐประหาร 49 สื่อฝรั่งก็ยังไม่แสดงปฏิกิริยาเท่าครั้งนี้ จนเกิดความอยุติธรรมและการใช้กำลังกับประชาชนนี่แหละ เขาจึงเปลี่ยนท่าทีชัดเจน...
เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่ได้เห็น “เป็นดินแดนของผู้คนที่ยิ่งใหญ่และรัฐบาลเลวร้าย” ดินแดนที่เต็มไปด้วยความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และคนร้ายลอยนวลพันผิดเป็นส่วนใหญ่ Thomas Fuller เขียนในรายงานส่งท้ายก่อนย้ายไปตำแหน่งใหญ่ในซานฟรานซิสโก เขาให้เกียรติเมืองไทยมาก ยกตัวอย่างว่าบ้านเรา แม้มีพลเรือนตายไปถึง 58 คน ภายหลังการใช้กำลังทหารสลายการชุมนุมเมื่อปี 53 แต่นายพลทหารที่นำทัพสังหารประชาชน ตอนนี้กลับดำรงตำแหน่งเป็นนายกรัฐมนตรี ฟูลเลอร์เป็นนักข่าวประจำภูมิภาคนี้ให้ New York Times ตั้งแต่ปี 2549 กระสุนที่ยิงสังหารเสธแดง วิ่งเฉียดหัวเขาไปไม่กี่นิ้ว เขายังจำวันเวลาที่คนเสื้อแดงพัดวีคลายร้อนให้เขา ระหว่างสัมภาษณ์ในม็อบ
ฟูลเลอร์ตั้งคำถามที่ไม่ค่อยมีสื่อไทยกล้าถาม พลเอกประยุทธ์ จันทร์โอชา ทหารอาชีพซึ่งมีรายได้ 40,000 เหรียญต่อปี ครอบครัวไม่ได้ร่ำรวย แต่ทำไมมีแจ้งต่อปปช.ว่ามีทรัพย์สินมากถึง 4 ล้านเหรียญ ทำไมพยานปากเอกที่นำไปสู่คำสั่งศาลที่ว่าทหารยิงผู้ชุมนุม คุณณัฏฐธิดา มีวังปลา “แหวน” พยาบาลอาสา ตอนนี้กลับตกเป็นจำเลยเสียเองในข้อหาใช้ social media ต่อต้านระบอบทหาร ฟูลเลอร์บอกว่า คุณปลาที่ถูกขังในเรือนจำเขียนจดหมายถึงเขาเมื่อเดือนก่อน บอกว่า “ที่ผ่านมาคนถูกไล่ล่าและสังหาร” “ดิฉันเป็นพยานคนเดียวที่ยังมีลมหายใจอยู่”
ทำไมหัวหน้าคณะสอบสวนกรณีค้ามนุษย์โรฮิงญาต้องลี้ภัยไปอยู่ออสเตรเลีย ฟูลเลอน์ถาม และทำไม...
Reporting on Life, Death and Corruption in Southeast Asia http://nyti.ms/20ODrem
....
ที่มา FB
Atukkit Sawangsuk
สิ่งที่เผด็จการทหารและชนชั้นนำจารีตไม่เคยควบคุมได้คือ สื่อต่างประเทศ จึงได้แต่ก่นด่าว่าทักษิณซื้อไปหมดแล้ว ทั้งที่สื่อฝรั่งก็เหมือนกับผู้รักประชาธิปไตย คือก่อนปี 49 ก็วิพากษ์ทักษิณมาทั้งนั้น รัฐประหาร 49 สื่อฝรั่งก็ยังไม่แสดงปฏิกิริยาเท่าครั้งนี้ จนเกิดความอยุติธรรมและการใช้กำลังกับประชาชนนี่แหละ เขาจึงเปลี่ยนท่าทีชัดเจน...
ooo
 |
| Maj. Gen. Khattiya Sawatdiphol was carried to an ambulance after being shot in the head in Bangkok on May 13, 2010. CreditSteve Pace/Reuters |
FEB. 21, 2016
The NY Times
BANGKOK — The protesters built what looked like medieval ramparts topped with sharpened wooden stakes in the heart of Bangkok. The military was preparing to sweep them out.
As the sun was setting, I spotted Maj. Gen. Khattiya Sawatdiphol, a renegade who had defected to the protesters, and asked him what he would do next.
His “people’s army” would not back down, he said. “The military cannot get in here.”
Then came a loud crack, the sound of a sniper’s bullet breaking the sound barrier. General Khattiya collapsed at my feet.
One blink earlier he was answering my questions. Now he was slumped on the ground, his vacant eyes still open, as blood spilled onto his camouflage uniform. The world around me went into slow motion as I watched the general being dragged away by his supporters.
I have covered life and death in Southeast Asia for the past decade, a job that has entailed puzzling over a missing Malaysian plane one day (two years later, it’s still missing) and interviewing former C.I.A. mercenaries who were being hunted by the government in the jungles of Laos another. I seemed to spend almost as much time dodging the authorities as interviewing them.
The bullet that felled General Khattiya in 2010 missed my head by inches.
It is hard to speak collectively about a region of so many different languages, ethnicities, religions and political traditions. But as I start a new assignment in a part of the world that may as well be a different cosmos — Northern California — I have been trying to make sense of what I have seen in Southeast Asia.
I come back to one theme again and again: impunity.
In the killing of General Khattiya, who never regained consciousness and died several days later, a report by an independent body concluded that the assassin had probably fired from a building controlled by the military.
Yet no one has ever been charged. The general who helped lead the deadly military crackdown that ensued, killing 58 civilians, is now Thailand’s prime minister.
“Unfortunately, some people died,” said the prime minister at the time, Abhisit Vejjajiva. A murder case against him was dismissed.
BANGKOK — The protesters built what looked like medieval ramparts topped with sharpened wooden stakes in the heart of Bangkok. The military was preparing to sweep them out.
As the sun was setting, I spotted Maj. Gen. Khattiya Sawatdiphol, a renegade who had defected to the protesters, and asked him what he would do next.
His “people’s army” would not back down, he said. “The military cannot get in here.”
Then came a loud crack, the sound of a sniper’s bullet breaking the sound barrier. General Khattiya collapsed at my feet.
One blink earlier he was answering my questions. Now he was slumped on the ground, his vacant eyes still open, as blood spilled onto his camouflage uniform. The world around me went into slow motion as I watched the general being dragged away by his supporters.
I have covered life and death in Southeast Asia for the past decade, a job that has entailed puzzling over a missing Malaysian plane one day (two years later, it’s still missing) and interviewing former C.I.A. mercenaries who were being hunted by the government in the jungles of Laos another. I seemed to spend almost as much time dodging the authorities as interviewing them.
The bullet that felled General Khattiya in 2010 missed my head by inches.
It is hard to speak collectively about a region of so many different languages, ethnicities, religions and political traditions. But as I start a new assignment in a part of the world that may as well be a different cosmos — Northern California — I have been trying to make sense of what I have seen in Southeast Asia.
I come back to one theme again and again: impunity.
In the killing of General Khattiya, who never regained consciousness and died several days later, a report by an independent body concluded that the assassin had probably fired from a building controlled by the military.
Yet no one has ever been charged. The general who helped lead the deadly military crackdown that ensued, killing 58 civilians, is now Thailand’s prime minister.
“Unfortunately, some people died,” said the prime minister at the time, Abhisit Vejjajiva. A murder case against him was dismissed.
 |
| A Thai antigovernment protester taking cover in Bangkok in 2010. The general who helped lead the crackdown is now the prime minister.CreditAgnes Dherbeys for The New York Times |
It is often no secret who is committing abuses in Southeast Asia, whether they are illegally cutting down forests, trafficking drugs, skimming a percentage from government transactions or shooting protesters.
Unusual wealth, the euphemism for suspected graft, is everywhere.
The general now running Thailand, Prayuth Chan-ocha, is a career soldier from a modest background. Yet he declared a net worth of $4 million, nearly half of it in cash, soon after seizing power in a coup two years ago. (In an odd remnant of the country’s democratic past, the members of the junta were required to declare their assets.)
He has never explained how he amassed this tidy sum on his annual army salary of $40,000. “Do not judge people based on your perceptions,” he said in a television address after he and other top-ranking army officers and police officers revealed their fortunes.
Even in countries with tight controls on the news media, like Vietnam or Malaysia, there are brave journalists and armies of bloggers and Facebook commenters who try to expose wrongdoing. But the problem in Southeast Asia seems not so much exposing the truth as doing anything about it.
Watching the rise of Asia during my time here, I have wondered whether there can be continued prosperity without justice. Can societies so thoroughly riddled with corruption carry through with the remarkable economic advances made over recent decades?
Unusual wealth, the euphemism for suspected graft, is everywhere.
The general now running Thailand, Prayuth Chan-ocha, is a career soldier from a modest background. Yet he declared a net worth of $4 million, nearly half of it in cash, soon after seizing power in a coup two years ago. (In an odd remnant of the country’s democratic past, the members of the junta were required to declare their assets.)
He has never explained how he amassed this tidy sum on his annual army salary of $40,000. “Do not judge people based on your perceptions,” he said in a television address after he and other top-ranking army officers and police officers revealed their fortunes.
Even in countries with tight controls on the news media, like Vietnam or Malaysia, there are brave journalists and armies of bloggers and Facebook commenters who try to expose wrongdoing. But the problem in Southeast Asia seems not so much exposing the truth as doing anything about it.
Watching the rise of Asia during my time here, I have wondered whether there can be continued prosperity without justice. Can societies so thoroughly riddled with corruption carry through with the remarkable economic advances made over recent decades?
 |
| General Khattiya, a renegade officer who had allied himself with protesters, was shot minutes after he was photographed talking with supporters in Bangkok.CreditThomas Fuller/The New York Times |
After I banged on the compound’s heavy metal gate, a security guard rolled it open. Yes, the guard said, there were live tigers, bears and many other endangered species inside. Neighbors said trucks regularly left Mr. Vixay’s compound loaded with lizards and pangolins, an anteater-like animal that is rapidly disappearing because it is eaten for supposed medicinal qualities.
Mr. Vixay had been so nonchalant in his trafficking business that he used commercial courier services to send rhino horns and ivory tusks directly to his company’s office in Laos.
Prompted by my article, the United States State Department offered a reward of $1 million for information leading to the dismantling of Mr. Vixay’s business, the first such reward of its kind.
No one has come forward to claim it. Mr. Vixay has never been charged. The Laotian authorities say they have no evidence against him.
After telling me about the animals inside, the guard called Mr. Vixay on a cellphone and handed it to my interpreter.
 |
| Rohingya migrants passing food supplies dropped by a Thai Army helicopter to others on a boat drifting in Thai waters last May off the southern island of Koh Lipe in the Andaman Sea.CreditChristophe Archambault/Agence France-Presse — Getty Images |
Laos, ruled by an authoritarian Communist party, has also constructed a wall of silence over the disappearance of Sombath Somphone, a civic leader who had called for more public participation and decision-making in society. Security cameras showed him being stopped at a police checkpoint and led away in December 2012. Yet the government has repeatedly said it has no information on his whereabouts.
The authorities in Southeast Asia have access to many of the same tools as their counterparts in wealthier countries. What seems to be lacking is not technology but political will to investigate powerfully connected people. Tony Pua, an opposition leader in Malaysia, calls it a culture of “forget it and move on.”
When a boat filled with refugees from Myanmar was abandoned by its crew, adrift in the Andaman Sea without adequate food or fuel last May, I obtained the number of someone on board and asked the phone company to track the phone’s location.
The phone company balked, so I contacted a friendly naval officer, Lt. Cmdr. Veerapong Nakprasit, who persuaded the company to give me the phone’s location on humanitarian grounds. The navy, aware that the refugees could die without help, presumably could have made the request and found the boat on its own.
We rented a speedboat and followed the coordinates until we found the stranded boat. Upon seeing us, several hundred rail-thin refugees, many of them women and children, called out for help. I dictated a story by phone to the newsroom in Hong Kong, and soon readers around the world were aware of the refugees’ plight. We had brought bottles of water, and we tossed them to the grateful passengers.
That evening, out of sight of journalists, the Thai Navy pushed the boat back out into the open sea.
The refugee crisis in Southeast Asia last year spiraled into a regional embarrassment that forced governments to admit that their own officials were complicit in trafficking desperate migrants from Myanmar. Yet in Thailand, amid a supposed crackdown on trafficking by the military junta, the head of the investigation fled to Australia and applied for political asylum, saying he had been threatened by powerful people.
The Thai junta has not set a firm timetable for leaving power, but its members are taking no chances.
Soon after the May 2014 coup, they issued a decree that put them above the law for “all acts,” including the seizure of power and any “punishments” they meted out.
The last words of the Constitution they wrote for themselves call for blanket immunity. The junta members are “entirely discharged” for their acts.
Lawyers representing the victims of the crackdown in 2010 say they see little hope for justice now that the military is in power.
One of the key witnesses in the crackdown, Nattatida Meewangpla, is a paramedic who says she saw six people shot by soldiers.
For the past year, she has been held in detention on the orders of a military court, charged with participating in a social media chat group that opposed the military takeover. Her lawyers say the military is trying to silence her.
“People were chased and killed,” she wrote to me from prison last month. “I am the only witness still breathing.”
My decade here has been a time of intense ambivalence. I was enchanted by people’s warmth, congeniality and politeness. When I interviewed protesters on torrid summer days, they would often fan my face as we spoke. I learned from my Thai friends how to laugh away life’s disappointments and annoyances. I relished the food and marveled at the hospitality.
But I despaired at the venality of the elites and the corruption that engulfed the lives of so many people I interviewed. I came to see Southeast Asia as a land of great people and bad governments, of remarkable graciousness but distressing levels of impunity.
Thomas Fuller was the Southeast Asia correspondent for The International Herald Tribune and The New York Times from 2006 until this month. He has taken a new posting as the San Francisco bureau chief.
