.jpeg)
วงสามัญชน
13h ·
บทเพลงของสามัญชน ดังอีกครั้งที่ราชดำเนิน
#บทเพลงของสามัญชน
#วงสามัญชน
#ประชาชนปลดแอก
#วงสามัญชนทัวร์ม็อบ
(https://www.facebook.com/CommonerThailand/videos/300754604530499)
...
ธำรงศักดิ์ เพชรเลิศอนันต์
17h ·
บทเพลงของสามัญชน
ข้าพเจ้าได้ยินเพลงนี้ครั้งแรกๆ เมื่อไผ่ ดาวดิน ต้องติดคุกคดี 112 ครั้งนั้น หลายปีมาแล้วมั้ง บทเพลงนี้มันหงอยเหงาเศร้ามาก ยิ่งได้ฟังเพลงนี้ตอนกลางคืน มักทำให้คิดถึงไผ่ที่ติดคุกที่ขอนแก่น มันเป็นการติดคุกที่โสโครกมาก คือ มันไม่ควรติดคุกต่างหาก
ข้าพเจ้าไม่เคยรู้จักไผ่ ดาวดินเลย แต่กรณีเขา กลับทำให้ใจอารมณ์ความคิดของข้าพเจ้าเศร้าหมองต่ออนาคตได้
ผ่านไปกี่ปี! เมื่อไผ่ได้ออกจากคุกยุคสมัยที่แสนโสโครกนั้น ค่ำหนึ่ง ที่อนุสาวรีย์ครูเตียงบนภูพาน หน้าหนาวก่อนสิ้นปี ข้าพเจ้าได้จับมือและโอบกอดเขา บุคคลที่ข้าพเจ้ารู้สึกว่ารู้จักมานานๆ
คืนนั้น ไผ่และพวกสามัญชน ได้เล่นเพลงนี้ให้เราฟังบนเวทีของกิจกรรมนักศึกษา ข้าพเจ้านั่งฟังเพลงนี้ขณะที่มองเขาดีดพิณ แต่ข้าพเจ้าฟังเพลงนี้อย่างไม่มีอารมณ์เศร้าอีกต่อไป ข้าพเจ้าตลึงในการโลดแล่นของชีวิต เขาดีดพิณอย่างมีความฝันแห่งอนาคต เขายิ้ม หัวเราะ กับสิ่งโสโครกที่เกิดกับเขา
ค่ำวันนี้ อาทิตย์ 16 สิงหา วันเอกราชชาติไทย ในถนนราชดำเนิน ข้าพเจ้านั่งบนขอบรั้วรถกระบะที่จอดข้างทางในที่ชุมนุม นั่งมองความเคลื่อนไหวของคนที่ปักหลักนั่งและเดินไปมา จาก 5 โมงเย็น เพียงก่อน 6 โมงเย็น คนหนุ่มสาวปักหลักนั่งกันเต็มถนนจนถึงสี่แยกคอกวัวไปแล้ว เป็นการนั่งที่มองไม่เห็นการแสดงหรือผู้ปราศรัยบนเวที พวกเขาทั้งหลายนั่งฟัง หัวเราะ ปรบมือ ยกมือ ทำเวฟ ตะโกนตาม มือถือต่างไร้เน็ต แต่พวกเขาก็นั่งกันตรงนั้นยาวนาน ไม่ลุกไปไหน
มีชายหญิงสองคนทำข้าวเหนียวไก่ห่อ มายืนแจกแก่คนที่เดินไปมา แจกจนหมด ข้าพเจ้ายกนิ้วให้พวกเขาพร้อมรอยยิ้ม ว่ายอดเยี่ยมมาก ดูทั้งสองอิ่มเอมใจที่ได้แจกอาหารเท่าที่มีกำลังทำได้แก่ผู้มาชุมนุม แล้วทั้งสองสบตาข้าพเจ้าด้วยรอยยิ้มและพยักหน้า เดินจากไป
ท้ายรถกระบะที่ข้าพเจ้าปีนนั่ง มีพี่ๆ คนเสื้อแดงขึ้นมานั่งร่วมกับข้าพเจ้านับสิบคน แล้วคนหนึ่งก็ซื้อไอสครีมแท่งสิบบาทที่กำลังขายตรงนั่นให้ข้าพเจ้าอย่างมีมิตรไมตรี ... เอาละวะ ได้กินไอติมฟรีในม็อบ ของอร่อย ไม่ต้องภาษีประชาชนก็ได้ ใช่มั้ย!
เพลง "หากบังเอิญเจอใครที่ยังฝันอยู่ นั่งฟังเพลงอยู่ตรงนี้" พร้อมด้วยเสียงดนตรีกระหึ่มจากเครื่องเสียงที่ตั้งทอดมาหลายๆ ตัว
ในยามที่มืดมิด ผู้ที่นั่งชุมนุมทั้งในถนนและที่เดินไปมา ที่ยืนอยู่แถวฟุตบาต เอามือถือมาเปิดไฟฉาย กวัดแกว่งไปมา
ข้าพเจ้าอุทานในความคิด "ตายหะ ร้องเพลงนี้ได้ทั้งถนน!"
บทเพลงนี้ที่ข้าพเจ้าเคยคิดว่าแสนเศร้า ฮัมคนเดียวในถนนที่บ้าน แต่วันนี้ คนหลายหมื่นที่เป็นคนหนุ่มสาวและสูงวัยรอบตัวข้าพเจ้า ต่างร่วมร้องเพลงนี้กันได้อย่างดังๆ
มันไม่ใช่บทเพลงของสามัญชนที่แสนเศร้าอีกต่อไป แต่มันเป็นบทเพลง #ขอให้มันจบที่รุ่นเรา #เราจะไม่ทนอีกต่อไป #16สิงหาวันเอกราชประชาธิปไตยไทย
...
ธำรงศักดิ์ เพชรเลิศอนันต์
17h ·
บทเพลงของสามัญชน
ข้าพเจ้าได้ยินเพลงนี้ครั้งแรกๆ เมื่อไผ่ ดาวดิน ต้องติดคุกคดี 112 ครั้งนั้น หลายปีมาแล้วมั้ง บทเพลงนี้มันหงอยเหงาเศร้ามาก ยิ่งได้ฟังเพลงนี้ตอนกลางคืน มักทำให้คิดถึงไผ่ที่ติดคุกที่ขอนแก่น มันเป็นการติดคุกที่โสโครกมาก คือ มันไม่ควรติดคุกต่างหาก
ข้าพเจ้าไม่เคยรู้จักไผ่ ดาวดินเลย แต่กรณีเขา กลับทำให้ใจอารมณ์ความคิดของข้าพเจ้าเศร้าหมองต่ออนาคตได้
ผ่านไปกี่ปี! เมื่อไผ่ได้ออกจากคุกยุคสมัยที่แสนโสโครกนั้น ค่ำหนึ่ง ที่อนุสาวรีย์ครูเตียงบนภูพาน หน้าหนาวก่อนสิ้นปี ข้าพเจ้าได้จับมือและโอบกอดเขา บุคคลที่ข้าพเจ้ารู้สึกว่ารู้จักมานานๆ
คืนนั้น ไผ่และพวกสามัญชน ได้เล่นเพลงนี้ให้เราฟังบนเวทีของกิจกรรมนักศึกษา ข้าพเจ้านั่งฟังเพลงนี้ขณะที่มองเขาดีดพิณ แต่ข้าพเจ้าฟังเพลงนี้อย่างไม่มีอารมณ์เศร้าอีกต่อไป ข้าพเจ้าตลึงในการโลดแล่นของชีวิต เขาดีดพิณอย่างมีความฝันแห่งอนาคต เขายิ้ม หัวเราะ กับสิ่งโสโครกที่เกิดกับเขา
ค่ำวันนี้ อาทิตย์ 16 สิงหา วันเอกราชชาติไทย ในถนนราชดำเนิน ข้าพเจ้านั่งบนขอบรั้วรถกระบะที่จอดข้างทางในที่ชุมนุม นั่งมองความเคลื่อนไหวของคนที่ปักหลักนั่งและเดินไปมา จาก 5 โมงเย็น เพียงก่อน 6 โมงเย็น คนหนุ่มสาวปักหลักนั่งกันเต็มถนนจนถึงสี่แยกคอกวัวไปแล้ว เป็นการนั่งที่มองไม่เห็นการแสดงหรือผู้ปราศรัยบนเวที พวกเขาทั้งหลายนั่งฟัง หัวเราะ ปรบมือ ยกมือ ทำเวฟ ตะโกนตาม มือถือต่างไร้เน็ต แต่พวกเขาก็นั่งกันตรงนั้นยาวนาน ไม่ลุกไปไหน
มีชายหญิงสองคนทำข้าวเหนียวไก่ห่อ มายืนแจกแก่คนที่เดินไปมา แจกจนหมด ข้าพเจ้ายกนิ้วให้พวกเขาพร้อมรอยยิ้ม ว่ายอดเยี่ยมมาก ดูทั้งสองอิ่มเอมใจที่ได้แจกอาหารเท่าที่มีกำลังทำได้แก่ผู้มาชุมนุม แล้วทั้งสองสบตาข้าพเจ้าด้วยรอยยิ้มและพยักหน้า เดินจากไป
ท้ายรถกระบะที่ข้าพเจ้าปีนนั่ง มีพี่ๆ คนเสื้อแดงขึ้นมานั่งร่วมกับข้าพเจ้านับสิบคน แล้วคนหนึ่งก็ซื้อไอสครีมแท่งสิบบาทที่กำลังขายตรงนั่นให้ข้าพเจ้าอย่างมีมิตรไมตรี ... เอาละวะ ได้กินไอติมฟรีในม็อบ ของอร่อย ไม่ต้องภาษีประชาชนก็ได้ ใช่มั้ย!
เพลง "หากบังเอิญเจอใครที่ยังฝันอยู่ นั่งฟังเพลงอยู่ตรงนี้" พร้อมด้วยเสียงดนตรีกระหึ่มจากเครื่องเสียงที่ตั้งทอดมาหลายๆ ตัว
ในยามที่มืดมิด ผู้ที่นั่งชุมนุมทั้งในถนนและที่เดินไปมา ที่ยืนอยู่แถวฟุตบาต เอามือถือมาเปิดไฟฉาย กวัดแกว่งไปมา
ข้าพเจ้าอุทานในความคิด "ตายหะ ร้องเพลงนี้ได้ทั้งถนน!"
บทเพลงนี้ที่ข้าพเจ้าเคยคิดว่าแสนเศร้า ฮัมคนเดียวในถนนที่บ้าน แต่วันนี้ คนหลายหมื่นที่เป็นคนหนุ่มสาวและสูงวัยรอบตัวข้าพเจ้า ต่างร่วมร้องเพลงนี้กันได้อย่างดังๆ
มันไม่ใช่บทเพลงของสามัญชนที่แสนเศร้าอีกต่อไป แต่มันเป็นบทเพลง #ขอให้มันจบที่รุ่นเรา #เราจะไม่ทนอีกต่อไป #16สิงหาวันเอกราชประชาธิปไตยไทย
