(บทกวี) ไม้หนึ่ง ก.กุนที : วีรภาพบนทางเถื่อน
ไม้หนึ่ง ก.กุนที ได้อ่านบทกวีชิ้นนี้ในงานรำลึกพฤษภา ที่โรงแรมรอยั่ล เมื่อวันที่ 15 พฤษภาคม 2552 และอีกครั้งในคืนวันที่ 17 พฤษภาคม 52 ที่อนุเสาวรีย์ประชาธิปไตย และ ส่งตรงมายังประชาไทในปลายเดือนพฤษภาคมเพื่อเผยแพร่ โดยระบุความตั้งใจเพื่อ “ส่งกำลังใจต่อผู้มุ่งมั่นกระทำการเพื่อประชาธิปไตย” ในฐานะเป็นเวทีให้กับทุกฝ่าย ‘ประชาไท’ จึงขออนุญาตเผยแพร่ตามความตั้งใจของผู้ประพันธ์
ที่มา ประชาไท
วีรภาพบนทางเถื่อน
1.ตอกประชาธิปไตยปักกับอก
ของ 6 ตุลา ปี 19
ทิ่มลิ่มไม้แหลมแทงชำเรา
แขวนคอเผาสังเวยนางธรณี
2.เคี่ยวสงครามประชาชนเขตป่าเขา
ปี 23 แทรกซึมเราหยุดกับที่
ฝีระบบบ่มหนอง 12 ปี
แตกทะลักอีกที พฤษภา
3.พุน้ำเลือดพวยพุ่งวันที่ 17
ปืนเด็ดหางนกยูงแดงปี 35
ราษฎรทอดร่างพุทธบูชา
ใช้วันพระวิสาขะ ฆ่าปวงชน
4.จรยุทธ์ สู้ยิบตา อยู่ในเมือง
เช้า 18 ยังหนุนเนื่องแน่นถนน
19 20 หยัดทวงสิทธิ์ความเป็นคน
จลาจลสู้ปืนปล้นอธิปไตย
5.ปี 40 ธรรมนูญของปวงชน
ผลิดอกผลส่งสัญญาณสู่ฟ้าใหม่
แต่องค์กรอิสระของบางใคร
แทรกแซงได้สำหรับผู้รู้แทรกซึม
6.ถึงปากเหวแห่งวิกฤตเศรษฐกิจ
ค่าเงินพิษปกคลุมฟ้ามืดครึ้ม
IMF ครอบอำนาจชาติอึมครึม
พรรคอำมาตย์เก่งกู้ยืมหมดน้ำยา
7.เข้าสู่รัฐบาลสมัยใหม่
ไทยรักไทยพาพ้นยุคไร้เดียงสา
ปลดหนี้สินหนักหน่วงถ่วงดึงมา
เดินก้าวหน้าอย่างที่ไม่เคยมี
8.ข้าวเริ่มแพง กรรมกรค่าแรงขึ้น
รากหญ้าตื่นเติบโตเต็มวิถี
ประชานิยมพุ่งไปพ้นทฤษฎี
มีโอกาสทำกินเต็มกำลัง
9.พลัน ! กันยา ปี 49 ฟ้าพลิกหมอง
ลุงนวมทอง ขับแท็กซี่ชนรถถัง
หลักโครงสร้างก้าวหน้าต้องผุพัง
ความล้าหลังประหารรัฐเสรีชน
10.รุกกวาดล้าง ไล่ล่าเสรีภาพ
1 สิทธิ์เสียงราบคาบโจรรุมปล้น
เมื่อเจ้าทรัพย์ ฮึดสู้ เมษายน
ปี 52 สาดเลือดคน เล่นสงกรานต์
11.ตรึงประชาธิปไตย ตอกกับอก
ศพผู้กล้าถูกหมกใต้รัฐทหาร
อำมาตย์เก่ามันเหยียบย่ำมายาวนาน
เร็ว ! ลุกขึ้นขับมันตกกระดานไป
12.สังหาร เผา วีรชน เป็นฝุ่นควัน
ปณิธาน ความใฝ่ฝัน ไม่มอดไหม้
ค่าของคน สิทธิ์เสรี ความเป็นไท
กระทำการกันต่อไปต้องได้มา
ไม้หนึ่ง ก.กุนที
ooo
In Memoriam - a Tribute to Mainueng
ระลึกถึงและสดุดีไม้หนึ่ง
Written and Researched by Narisara Viwatchara
วันที่ 23 เมษายนจะเป็นวันครบรอบสี่ปีที่ นักกวีเอก ไม้หนึ่ง ก. กุนที นักต่อสู้เพื่อประชาธิปไตย ที่ถูกสังหารชีวิตอย่างป่าเถื่อนเลือดเย็นโดยการบงการจากเผด็จการกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งที่ครองอำนาจอันป่าเถื่อนในประเทศไทยมาเป็นเวลาช้านาน ดิฉันแน่ใจว่าบาปนี้จะต้องมีการชำระสักวันหนึ่งค่ะ และจนถึงบัดนี้ตำรวจก็ยังจับผู้กระทำผิดไม่ได้
ในโอกาสนี้ดิฉันจึงเขียนบทความเป็นภาษาอังกฤษสดุดีและไว้อาลัยด้วยความคารวะอย่างสุดซึ้งต่อการจากไปของนักต่อสู้ ไม้หนึ่ง ก. กุนที มาณโอกาสนี้ค่ะ
My Heartfelt Tribute to Mainueng, A Great Poet
On April 23, 2018, it's the fourth anniversary of the untimely death of Kamol Duangphasuk, widely known among Thailand’s Red Shirt activists as “Mainueng Kor Kunthee.” (ไม้หนึ่ง ก. กุนที)
He was assassinated by an unidentified gunman who approached his car and shot at him five times at close range in a restaurant parking lot in northern Bangkok.
The assassin escaped on a motorcycle. Mainueng, whose pen name (ไม้หนึ่ง) means “Wood One” –to be passed on — was hit twice in the chest and died later in a hospital. His death came one month before the military coup that locked down Thai society, abolished parliamentary democracy and took away from the rural poor a voice in society. In doing so, the coup leaders, headed by Prayuth Chan-ocha, have restored the elites to their accustomed but hardly justified place in Thai Society.
Mainueng strongly opposed the 2006 military coup and the subsequent crackdown on critics of the monarchy. He took part in many rallies of the United Front for Democracy against Dictatorship (UDD). He was also very active in the campaign against Article 112 of the Penal Code, the lèse majesté law, which has been widely used to criminalize free expression and imprison writers, journalists, academics and publishers. His murder is one of a string of violent attacks on activists.
His poems were published in a number of magazines including the prestigious Matichon Weekly in the 1990s. His poetry had a hard political edge, enough to make him a target of a pseudo-vigilante group known as the Rubbish Collection Organization that threatened publicly to hunt down opponents of the monarchy, describing them as trash.
Mainueng was not just a democracy activist, he was bright and visionary. He had been at the forefront of the Red Shirt and civil rights movements. He risked his life on many occasions by speaking of injustices in Thai society in which the elite enjoy privileges they believe to be granted from heaven while the poor have always been at rock bottom. He had received prior requests and warnings from the Royal Thai Army to stop his activities in pursuit of democracy and free speech.
His poetry depicted the causes and effects of the political situation and the plight of the poor under the watchful eyes of Thai dictators. He was popular for his direct poetic style and for articulating strong political messages. His poems call for social justice, the rights of the rural poor and for challenging the forces of oppression.
His style of poetry writing was unique and outstanding, not always conforming to the rules of Thailand’s traditional upper-class poetry. Rather he used his own mind and the free flow of thought in telling of the everyday life story in a simple way. Some of his poems were terse and on target, equivalent to that of Japanese Haiku, which seeks to pack the maximum amount of meaning into the fewest possible words.
Because of Mainueng’s outspoken public speaking and poetry, Thai authorities, particularly from the Rubbish Collection Organization headed by a mean-spirited doctor and army general, Riengthong Nannah, put a price on his head. Although it has never been confirmed, democracy advocates believe this organization declared open war on them at its launch in 2013 and was responsible for Maineung’s brutal death.
The rubbish collection organization, which, reportedly, has received funding from the military and/or the untouchable, has offered rewards to urge people to inform them of any anti-monarchy or anti-lese majeste activities. Those who are not staunch supporters of the royal family and the monarchy are targets. Many of us have gone into exile rather than face prison.
Mainueng came from an ordinary Thai family. He put himself through college like many students from the impoverished Northeast. He earned his bachelor’s degree in Liberal Arts while working part time doing odd jobs. Throughout his college years, he witnessed dictatorial behavior of many of his employers and thus he stated to himself in his various writings that he had to do something about change for a better society. He saw the democracy movement and politics as one of the ways for such a change.
With the fourth anniversary of his assassination, I wish to translate one of his most heartfelt political poems:
"Worship the free spirit and the courageous Red Shirts
Worship ordinary folks who dare to challenge the dictator
Worship the enlightened who escaped from the cult
Never ever worship those who tell you to live like the dust under the feet.*"
----------------------------------
*Dust under the feet (ฝุ่นใต้ตีน)" is a reference to ordinary people with no royal lineage.
Narisara Viwatchara
