หลังจาก #PanamaPapers เผยแพร่เอกสารที่ทำให้เห็นการเชื่อมโยงของบุคคลและองค์กรที่เกี่ยวข้องกับบริษัทเงาที่อาจเกี่ยวกับการอำพรางเส้นทางของเงิน ทางผู้ก่อตั้งสำนักงานกฎหมายมอสแสกฟอนเซกาก็แถลงว่า การเปิดเผยข้อมูลดังกล่าวนั้น "ละเมิดสิทธิในความเป็นส่วนตัว" และสิทธินี้ก็ควรจะเหมือนกันหมด ไม่ว่าคนๆ นั้นจะเป็นผู้มีอำนาจหรือคนธรรมดาทั่วไป [1]
ซึ่งในเรื่องนี้ทาง Privacy International ก็แถลงกลับ โดยบอกว่า ไม่ กรณีนี้มันไม่ละเมิดสิทธิในความเป็นส่วนตัวอย่างที่อ้าง
ไพรเวซีอินเทอร์เนชันแนล ซึ่งเป็นองค์กรสิทธิมนุษยชนที่ทำงานด้านสิทธิในความเป็นส่วนตัวชี้ว่า การเปิดเผยจำนวนมากจากเอกสารปานามาเป็นเรื่องของความโปร่งใสเพื่อประโยชน์สาธารณะ เช่น การโยกย้ายเงินภาษีและกองทุนของรัฐ เพื่อประโยชน์ของคนไม่กี่คน และการทำงานของนักข่าวในกรณีนี้ก็เป็นไปเพื่อประโยชน์สาธารณะที่ว่านี้ (ซึ่งก็ต้องทำด้วยความระมัดระวังอย่างยิ่งด้วย-กรณีการเผยแพร่ข่าวสืบสวนสอบสวนจากเอกสารปานามานี้ก็มีกองบรรณาธิการและที่ปรึกษากฎหมายดูแลอยู่)
ไพรเวซีอินเทอร์เนชันแนลบอกว่าธุรกิจการเงินเป็นกิจการที่ต้องถูกรัฐจับตาอยู่แล้วโดยการออกแบบ เพราะมันเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของสาธารณะ
เวลาเราประชาชนทั่วไปไปเปิดบัญชีธนาคารหรือทำธุรกรรมทางการเงิน เราจำเป็นต้องแสดงบัตรประชาชนหรือการยืนยันตัวตนบางอย่าง ซึ่งทางหน่วยงานต่างๆ ก็จะเก็บข้อมูลนี้ไปวิเคราะห์ เพื่อจะบอกว่าเราเป็นผู้ก่อการร้ายหรือไม่ (ซึ่งทางไพรเวซีฯก็บอกว่า พอจะมีเหตุผลอยู่) แต่ที่สำคัญจริงๆ คือ กลายเป็นว่า ในกรณีที่ถ้าผู้เปิดบัญชีเป็นผู้มีอำนาจ พวกเขากลับสามารถปกปิด ไม่ต้องแสดงตัวตนหรือที่มาที่ไปของเงินได้
ไพรเวซีอินเทอร์เนชันแนลย้ำว่า ความเป็นส่วนตัวและความโปร่งใสอยู่ด้วยกัน และไม่ได้เป็นขั้วตรงข้ามที่ขัดแย้งกัน
เราจะตรวจสอบได้ว่ารัฐกำลังแอบสอดแนมเราอยู่หรือไม่ก็ต้องอาศัยกลไกความโปร่งใสในการสืบเสาะหา เราจะรักษาความเป็นส่วนตัวไว้ได้ ก็โดยอาศัยความโปร่งใสของสถาบันต่างๆ ที่จะเปิดเผยว่าจะเก็บ-ใช้-ส่งต่อข้อมูลของเราอย่างไร เพื่อเราจะได้ทราบและตัดสินใจได้ [2]
ตอนท้ายบทความอ้างถึงที่ สุนิล อัมราฮัม แห่งศูนย์เพื่ออินเทอร์เน็ตและสังคม ในอินเดีย เคยเขียนไว้ว่า ระดับของความเป็นส่วนตัวนั้นควรจะแปรผกผันกับอำนาจ (ยิ่งอำนาจเยอะความเป็นส่วนตัวควรจะน้อย) และความโปร่งใสนั้นควรจะแปรผันตามกับอำนาจ (ยิ่งอำนาจเยอะก็ยิ่งต้องโปร่งใสให้มาก) [3]
ที่มา:
[1] https://www.rte.ie/news/2016/0404/779320-panama-papers/
[2] https://privacyinternational.org/node/824
[3] http://cis-india.org/…/deccan-chronicle-september-9-2013-su…
#privacy #dataprotection #surveillance
ที่มา FB
Date:
Monday, April 4, 2016
Authors:
Claire Lauterbach
We do agree with Ramon Fonseca about one thing: that “Each person has a right to privacy, whether they are a king or a beggar.”
But that’s where our commonality with co-founder of disgraced Panama law firm Mossack Fonseca ends.
Last year, a whistleblower leaked 11.5 million documents about the firm’s business brokering offshore companies, details of which were published yesterday. Reportedly the largest leak in journalistic history, the cache reveals hidden assets by a dozen current and former world leaders, and scores of celebrities and tycoons, some of which are linked to high level corruption scandals.
This scandal isn’t about privacy, though. If anything, it’s about the need for transparency about how the powerful wield their power. We need transparency – and good solid investigation – to understand where and how our right to privacy is eroded.
Privacy and transparency are not opposites. They are two sides of the same coin. As privacy advocates, we use transparency capabilities to investigate surveillance. Meanwhile, privacy as a right requires transparency from the institutions that gather and use our data
Privacy International, like other human rights groups, conducts investigations in the public interest. That allows us to understand, for example, how Colombia built a shadow surveillance system despite evidence of illegal interceptions, or how UK police appear to be collecting private communications data at protests, according to a Vice News investigation.
Many of the Panama Papers’ revelations are in the public interest insofar as they concern the transformation of public assets – like taxpayers’ money and state funds – into private gains, and allow the powerful to avoid scrutiny.
Fonseca called journalism around the leaked files an “international campaign against privacy”.
But what Fonseca is really doing is advocating a status quo of ‘privacy for the kings, and transparency for the beggars’. Or rather, privacy for the business moguls, politicians, corporations and government agencies, and transparency for the citizens, consumers, activists and journalists.
For the public, our financial systems are now surveiled by design. Our transactions are labelled as suspicious and sent for mining by intelligence agencies. We need IDs to open accounts, and our records are profiled by credit agencies who facilitate key decisions about us and our families. Secretive institutions collate this information to decide whether or not we are terrorists. While a certain degree of this is necessary for public order, what’s clear is that we are watched while the ‘kings’ are able to circumvent many of these measures and escape scrutiny. We should never make the mistake of conflating the right to privacy for the individual with the desire to hide shadowy, ethically dubious, borderline-or-actual illegal activity for the immensely wealthy and powerful.
The real issues around privacy include: the spreading of draconian laws, from the UK, to Pakistan, to Kenya, that sanction warrantless surveillance and online monitoring, with insufficient protection for the public. It’s the intrusive biometric registration of some of the most desperate people, like refugees from Dadaab to Calais, desperate for food and medical care. It’s the instrumentalisation of consumer data to draw conclusions about us, with or without our consent. It’s also the parallel trend of rolling back Freedom of Information laws (see: UK and United States). And, as the Panama Papers show, it is allowing transfers of public funds for private gain to be obscured.
That is the real “campaign against privacy” – not public interest journalism.
As our friend and partner Sunil Abraham, Executive Director of the Centre for Internet and Society in India states succinctly, the right to privacy should “be inversely proportionate to power and almost conversely the requirement of transparency to be directly proportionate to power.”
