ครั้งแรกที่เห็นภาพผมตกใจ นี่ทหารหรือนักเลงเข้าไปคุกคามสินธุ์สวัสดิ์ ถ้าจะไปพบปะเจรจาทำไมไม่สวมเครื่องแบบแสดงท่าทีอย่างสุภาพชน
งานศพเสนีย์ เสาวพงศ์ โด่งดังเป็นข่าว ทำไมมันต้องสงสัยว่าเขาจัดงานรำลึกเพื่ออะไร หาข้อมูลเอาก็ได้ เจตนามันไปเพื่อขู่ไว้นั่นแหละ เพราะรู้ว่าห้ามจัดรำลึกคนตายก็น่าเกลียด
เอ้า พวกเรา ช่วยกันไปร่วมงานให้เยอะๆ สมกับที่มันข่มขู่ วันเสาร์เผาศพวัดธาตุทอง วันอาทิตย์ร่วมงานสถาบันปรีดี
มึงปลุกปีศาจ ปีศาจก็จะหลอกหลอนมึง
...
…..เกือบยี่สิบปีมาแล้ว
ที่มา FB Seksun Oonjitti
อำลา อาลัยคุณเสนีย์ เสาวพงศ์ (ศักดิ์ชัย บำรุงพงศ์)
…..เกือบยี่สิบปีมาแล้ว
เช้าวันหนึ่งที่สำนักงานหนังสือพิมพ์มติชน (ข่าวสด)
หลังจากผ่านการแนะนำตัวทั้งฝ่ายเอเจนซี่และลูกค้า
ผมถึงขั้นเป่าปากเฟี๊ยว นัยน์ตาลุกวาว
ก้อชายสูงอายุผมสีดอกเลาที่นั่งตรงข้ามผมวันนั้น คือบุคคลในฝัน
ที่อยากมีโอกาสได้พบตัวจริงมานาน
“พี่เส”
เสนีย์ เสาวพงศ์ หรือ ศักดิ์ชัย บำรุงพงศ์ นั่นเอง
ท่านอมยิ้มมองมาที่ผมอย่างเอ็นดู หลังจากที่พี่ชิน (ทรงศักดิ์ เปรมสุข เอ็มดีแมทช์บอกซ์สมัยนั้น)
แนะนำตัวผมว่า คือครีเอทีฟที่คิดงานโฆษณาข่าวสดและจะนำเสนองานในวันนั้น
………………………..
การพบลูกค้าใหม่ครั้งแรก ว่าไปแล้วร้อยทั้งร้อยจะดูทางการ
แต่ไม่ใช่กับกลุ่มบุคคลที่นั่งตรงข้าม ผู้ใหญ่ที่หนังสือพิมพ์ข่าวสดบวกมติชน คาแรคเตอร์อารมณ์ดี ผ่อนคลาย หัวเราะง่าย โดยเฉพาะพี่เสดูจะหัวเราะง่าย
และเสียงดังกว่าใคร กลุ่มลูกค้าจับตามาที่ผมแวววาว
แน่สิครับ ก้อผมกำลังจะมาเสนอภาพลักษณ์ของหนังสือพิมพ์ข่าวสดของพวกเค้านี่นา ……………………….
(เงียบ…เสียงเข็มตกยังได้ยิน)
ภายหลังจากผมอารัมภบทเป็นพิธี เปิดตัวเข้าชิ้นงาน (ภาพประกอบข้างบน)
(เงียบอีก...ติ๊ก ต่อกๆๆๆ)
เงียบ เหมือนลมผีผ่าน บรรยากาศเขม็งเกร็งเกลียวเสียวสุดกู่ พี่ชินหน้าเริ่มเครียด เออีสาวบีบขาแน่นเธอคงสติใกล้แตก
……………………….
“คุณว่าผมเป็นหมา ฮา ฮา ฮา”
“ไอ้น้องคนนี้มันใจถึงจริงๆ ฮา ฮา ฮา”
พี่เส ทำลายบรรยากาศน่ากลัว หนำกร๊วดในห้องนั้น ด้วยเสียงหัวเราะเอกลักษณ์
“ทำไมคิดงั้น บอกอีกทีซิ” พี่เสเป็นตัวแทนฝ่ายลูกค้าอมยิ้มถาม
“พวกพี่ต้องเป็นหมาครับ เพราะพวกพี่เฝ้าสังคมให้พวกเรา”
ผมนั่งยัน ยืนยันหน้าแป้นแร้น
………………………..
“พวกเราเป็นหมาๆๆๆๆๆๆ ฮา ฮา ฮา”
พี่เสหัวเราะซ้ำ ลุกขึ้นพรวดพราดท่ามกลางความตกตะลึงของฝ่ายเอเจนซี่ (ใจคิดว่าชิหายแล้วไอ้ตุ้ยเมิง...เสือกไปบอกว่าลูกค้าเป็นหมา)
พี่เสลุกออกจากโต๊ะ เดินพลางหัวเราะพลางก้าวไปหยุดตรงประตู พร้อมกับหันมาพูดว่า
“แต่พี่ชอบว่ะ พวกคุณจะว่างัยแล้วแต่ แต่ผมยอมเป็นหมาแล้ว ฮ่ง ฮ่ง ฮ่ง ฮ่ง ฮ่ง ฮ่ง”
พี่เสส่งท้ายเดินจากไป ท่ามกลางบรรยากาศสมานฉันท์มันเดย์อีกครั้ง
………………………..
ผมอาลัยท่านครับ พี่เส เสนีย์ เสาวพงศ์ คนที่เขียนวรรณกรรมคลาสสิคเช่น
“ปีศาจ” “ความรักของวัลยา” "ไม่มีข่าวจากโตเกียว"
คนที่เปลี่ยนหัวคิดให้ผู้คนในสังคมมากมาย คนที่อารมณ์ดีเหลือร้าย!
คนที่มีความกล้า! และหัวใจเปิดกว้างมากๆ!
เฉกเช่น การซื้อไอเดียหมาของผมในเช้าวันนั้น!!!
ขอกราบคารวะครับพี่เส
เสนีย์ เสาวพงศ์ หรือ ศักดิ์ชัย บำรุงพงศ์ นั่นเอง
ท่านอมยิ้มมองมาที่ผมอย่างเอ็นดู หลังจากที่พี่ชิน (ทรงศักดิ์ เปรมสุข เอ็มดีแมทช์บอกซ์สมัยนั้น)
แนะนำตัวผมว่า คือครีเอทีฟที่คิดงานโฆษณาข่าวสดและจะนำเสนองานในวันนั้น
………………………..
การพบลูกค้าใหม่ครั้งแรก ว่าไปแล้วร้อยทั้งร้อยจะดูทางการ
แต่ไม่ใช่กับกลุ่มบุคคลที่นั่งตรงข้าม ผู้ใหญ่ที่หนังสือพิมพ์ข่าวสดบวกมติชน คาแรคเตอร์อารมณ์ดี ผ่อนคลาย หัวเราะง่าย โดยเฉพาะพี่เสดูจะหัวเราะง่าย
และเสียงดังกว่าใคร กลุ่มลูกค้าจับตามาที่ผมแวววาว
แน่สิครับ ก้อผมกำลังจะมาเสนอภาพลักษณ์ของหนังสือพิมพ์ข่าวสดของพวกเค้านี่นา ……………………….
(เงียบ…เสียงเข็มตกยังได้ยิน)
ภายหลังจากผมอารัมภบทเป็นพิธี เปิดตัวเข้าชิ้นงาน (ภาพประกอบข้างบน)
(เงียบอีก...ติ๊ก ต่อกๆๆๆ)
เงียบ เหมือนลมผีผ่าน บรรยากาศเขม็งเกร็งเกลียวเสียวสุดกู่ พี่ชินหน้าเริ่มเครียด เออีสาวบีบขาแน่นเธอคงสติใกล้แตก
……………………….
“คุณว่าผมเป็นหมา ฮา ฮา ฮา”
“ไอ้น้องคนนี้มันใจถึงจริงๆ ฮา ฮา ฮา”
พี่เส ทำลายบรรยากาศน่ากลัว หนำกร๊วดในห้องนั้น ด้วยเสียงหัวเราะเอกลักษณ์
“ทำไมคิดงั้น บอกอีกทีซิ” พี่เสเป็นตัวแทนฝ่ายลูกค้าอมยิ้มถาม
“พวกพี่ต้องเป็นหมาครับ เพราะพวกพี่เฝ้าสังคมให้พวกเรา”
ผมนั่งยัน ยืนยันหน้าแป้นแร้น
………………………..
“พวกเราเป็นหมาๆๆๆๆๆๆ ฮา ฮา ฮา”
พี่เสหัวเราะซ้ำ ลุกขึ้นพรวดพราดท่ามกลางความตกตะลึงของฝ่ายเอเจนซี่ (ใจคิดว่าชิหายแล้วไอ้ตุ้ยเมิง...เสือกไปบอกว่าลูกค้าเป็นหมา)
พี่เสลุกออกจากโต๊ะ เดินพลางหัวเราะพลางก้าวไปหยุดตรงประตู พร้อมกับหันมาพูดว่า
“แต่พี่ชอบว่ะ พวกคุณจะว่างัยแล้วแต่ แต่ผมยอมเป็นหมาแล้ว ฮ่ง ฮ่ง ฮ่ง ฮ่ง ฮ่ง ฮ่ง”
พี่เสส่งท้ายเดินจากไป ท่ามกลางบรรยากาศสมานฉันท์มันเดย์อีกครั้ง
………………………..
ผมอาลัยท่านครับ พี่เส เสนีย์ เสาวพงศ์ คนที่เขียนวรรณกรรมคลาสสิคเช่น
“ปีศาจ” “ความรักของวัลยา” "ไม่มีข่าวจากโตเกียว"
คนที่เปลี่ยนหัวคิดให้ผู้คนในสังคมมากมาย คนที่อารมณ์ดีเหลือร้าย!
คนที่มีความกล้า! และหัวใจเปิดกว้างมากๆ!
เฉกเช่น การซื้อไอเดียหมาของผมในเช้าวันนั้น!!!
ขอกราบคารวะครับพี่เส
