เหตุจาก ๓ ปัจจัยที่ “ดูดเงินออกไปจากระบบ” ได้แก่ e-Commerce ต่างชาติ Platform ต่างชาติรูปแบบต่างๆ และ ธุรกิจใต้ดิน เงินที่คนไทยจับจ่ายใช้สอยกับสามธุรกิจนี้ ออกนอกประเทศและลงไปใต้ดิน” หลุดไปจากการเก็บภาษี
วีระยุทธกล่าวถึงสมุฏฐานของเขา “เมื่อการบริโภคของเรา ≠ การผลิตอีกต่อไป” แล้วยกตัวอย่างจากภาพกร๊าฟของธนาคารแห่งประเทศไทย ที่แสดงว่า “ในระยะหลัง การผลิตและการบริโภคสินค้าของไทย เริ่ม disconnect กันชัดเจน
ถ้าอยากกระตุ้นการผลิต ก็ทำผ่านนโยบายการคลังเพื่อเพิ่มเม็ดเงินในระบบได้ เมื่อการผลิตดีก็นำไปสู่การจ้างงาน การลงทุน ขยับกันไปเป็นลูกโซ่ แต่นับจากปี ๒๕๖๕ เป็นต้นมา การบริโภคกับการผลิตของไทยกลับแยกทางกันเดินเสียแล้ว
แม้มูลค่าการจับจ่ายใช้สอยจะกลับมาหลังโควิด ดังที่เห็นจากข่าว GDP รายไตรมาสที่มักปรับขึ้นเพราะการบริโภค แต่กลายเป็นว่า การผลิตของเรากลับหดตัวลงไปเรื่อยๆ พูดอีกอย่างก็คือ ต่อให้การจับจ่ายใช้สอยของคนไทยจะคึกคักแค่ไหน
ก็ไม่ได้แปลงกลับมาสู่ภาคการผลิต (และการจ้างงาน) เหมือนเดิมแล้ว” ‘อจ.ต้น’ บอกว่าแม้จะยังไม่สามารถชี้ชัดต้นตอของปัญหาได้อย่างเต็มร้อย “แต่ก็พออนุมานได้ว่าสินค้านำเข้าล้นทะลักจากจีน น่าจะมีผลสำคัญไม่น้อย”
นั่นเป็นเหตุหนึ่งให้มีการเสนอร่าง กม.ควบคุมการแข่งขันทางการค้า (กขค.) ฉบับใหม่เข้าสู่สภาโดยพรรคประชาชน และอีกฉบับเสนอโดยพรรครวมไทยสร้างชาติ ซึ่งมีหลักการคล้ายๆ กันที่ต้องการให้ กม.ควบคุมกว้างขวางขึ้น
ความแตกอย่างอยู่ที่ฉบับของ รสทช.คงไว้ซึ่งวิธีการสรรหาคณะกรรมการ ซึ่งให้ปลัดกระทรวงและตัวแทนภาคอุตสาหกรรมเป็นกรรมการสรรหา แต่ของพรรคประชาชนให้ยึดโยงกับสภา แล้วให้ตัวแทนผู้บริโภคเข้าร่วมมีบทบาทด้วย
เป้าหมายของพรรคประชาชนต้องการให้ กขค.ควบคุมในเรื่องของความเป็นธรรม/ความเท่าเทียม ในหมู่ผู้ประกอบการ มากกว่ามุ่งผลักดันอุตสาหกรรมใหญ่ให้แข็งแรง ไปสู้กับต่างประเทศ เช่นที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน
(https://x.com/Ton_Veerayooth/status/1867128998507282480 และ https://www.youtube.com/watch?v=0xHZm6NnkwY)
