นรเศรษฐ์ นาหนองตูม
3h ·
บันทึกขนาดสั้นจากห้องพิจารณาคดี
สมยศ พฤกษาเกษมสุข
แถลงว่า การไม่ให้ประกันตัวเป็นอุปสรรคในการต่อสู้คดี
และไม่เป็นธรรม เพราะท้ายที่สุดแล้วต่อให้ศาลพิพากษายกฟ้อง ระหว่างต่อสู้คดีตนเองก็คงต้องติดคุก
ไปแบบนี้เรื่อย ๆ ขอให้ศาลมอบโทษประหารชีวิตให้เพื่อยุติปัญหา เขาพร้อมพลีชีพสังเวยความไม่ยุติธรรม
ไมค์ฯร้องไห้น้ำตาไหล
เพราะมันคับแค้นจุกแน่นอยู่ในอก
ถึงความไม่ยุติธรรม
ไมค์ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
ชนิดที่แม่ของเขาเองก็ยังแปลกใจ
“มันไม่เป็นธรรมกับเราเลยนะพี่
ไมค์ไม่ได้กลัว จะติดก็ติดไป
แต่อยากได้เพียงความยุติธรรม
แค่สิทธิในการประกันตัวเรายังไม่ได้
เราจะได้ความยุติธรรมจริง ๆ หรอพี่”
พี่รู้ไหม ไมค์ท่องบทกวีแปลของจิตร ภูมิศักดิ์ทุกวัน
“เพื่อลบรอยคราบน้ำตาประชาราษฎร์
สักพันชาติจักสู้ม้วยด้วยหฤหรรษ์
แม้นชีพใหม่มีเหมือนหวังอีกครั้งครัน
จักน้อมพลีชีพนั้นเพื่อมวลชน”
เพนกวินเข้ามาในห้องพิจารณา
ร่างกายซูบผอมลงไปเยอะ อิดโดยเต็มที
ใบหน้าซีดขาว แขนข้างซ้ายของเขามีสายระโรงระรางเต็มไปหมด ใช่ มันคือสายน้ำเกลือ
แขนของเขาถูกเจาะเพื่อใส่น้ำเกลือลงไป
เขาไม่มีเรี่ยวแรงจะพูดจาสื่อสาร
เพราะอดอาหารประท้วงทวงคืนสิทธิขั้นพื้นฐาน
ในการประกันตัวมาแล้วกว่า 14 วัน
รุ้ง ปนัสยา กล่าวแถลงด้วยน้ำตา
สรุปความได้ว่า
หนูเป็นเพียงแค่นักศึกษา อายุแค่ 22 ปี
หนูฝันถึงสังคมและอนาคตที่ดีกว่า
การที่หนูออกมาใช้สิทธิเสรีภาพเคลื่อนไหวให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองหนูผิดอะไร
หนูกับเพื่อนอีกหลายคนไม่ได้ประกันตัว
พวกเราถูกบังคับไม่ให้มีโอกาสนั้น
หนูกลัวค่ะ หนูกลัวว่าเพื่อนหนูจะเป็นอะไรไป
หนูบอกเพนกวินว่า หนูกลัวมันตาย
แต่เพนกวินตอบว่า ถ้าจะตายก็ให้ตายไป
หนูคิดมาตลอดว่า “เราสู้เพื่ออยู่ ไม่ได้สู้เพื่อตาย
แต่ถ้าจะมีใครตาย ก็ขอให้ตายเพื่อคนที่ยังอยู่”
และวันนี้หากไม่ได้รับสิทธิประกันตัวอีก จะขอประกาศอดอาหารด้วย โดยจะเริ่มจากการรับประทานวันละมื้อ และลดลงเหลือรับประทานแค่น้ำ นม และสารอาหาร
“ขอให้การตายของเราเป็นสายธารนำความหวังสู่สังคม”
ผมนั่งเงียบฟังเสียงรุ้งแถลง
ก้มหน้าก้มตาไม่ได้หันมองใคร
น้ำตามันไหลออกมาแบบกลั้นไม่อยู่
นับเป็นครั้งที่สองที่ผมมีน้ำตาในห้องพิจารณา
.....................
แด่ทุก ๆ คนที่ถูกจองจำกักขัง
ผมรู้ว่าน้ำตาที่ไหลในวันนี้
มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความสยบยอม
แต่เป็นน้ำตาแห่งการต่อสู้เย้ยหยัน
ผมขอให้น้ำตาทุกหยดที่หยดลงบนพื้น
มันกัดกร่อนทำลายความอยุติธรรม
ในประเทศนี้ให้สิ้นซากไป
ผมรู้ว่าพวกคุณเจ็บและเหนื่อยมามาก
ผมเข้าใจ ไม่เรียกร้องสิ่งใด ๆ
เพราะสิ่งที่พวกคุณต้องเผชิญมันหนักหนาสาหัสเหลือเกิน
ผมจะเคารพทุก ๆ การตัดสินใจของพวกคุณ
ผมพร้อมที่จะโอบอุ้มทุกสิ่งอย่าง
ผมหวังว่าเราจะได้เจอกัน “ข้างนอก”
...........
เครดิตภาพจากคุณ : Back Hope
