Piyabutr Saengkanokkul - ปิยบุตร แสงกนกกุล
6h ·
[แม่ : แม็กซิม กอร์กี้]
ในวรรณกรรมเรื่อง "แม่" ของแม็กซิม กอร์กี้ บทสุดท้าย หลังจากปาเวลและเพื่อนถูกศาลพิพากษาให้เนรเทศไปไซบีเรีย แม่ได้นำใบปลิวที่พิมพ์ข้อความที่ปาเวลแถลงต่อศาลมาแจกจ่ายประชาชน ก่อนที่จะถูกเจ้าหน้าที่ทหารรุมทำร้ายและกระทืบอย่างทารุณเพื่อจับกุมแม่
"พวกท่านทั้งหลายรู้ไหมว่าทำไมเขาถึงเอาตัวลูกชายของฉันกับพวกเพื่อนๆขึ้นศาล? ฉันจะบอกให้ฟัง พวกท่านไว้ใจหัวใจของคนที่เป็นแม่คนนี้ได้ ไว้ใจคนแก่ผมสองสีแล้วอย่างฉันได้ เขาเอาตัวพวกลูกชายฉันขึ้นศาลก็เพราะสาเหตุง่ายๆที่ว่าเด็กหนุ่มพวกนี้พูดความจริง ! แล้วเมื่อวานนี้ ฉันก็ได้เห็นกับตาแล้วว่า ไม่มีใครดอกแม้แต่คนเดียวที่จะปฏิเสธความจริงนี้ได้ ไม่มีสักคนเดียว!”
ความยากจนข้นแค้น ความอดอยากหิวโหยและโรคภัยไข้เจ็บ นี่แหละคือสิ่งที่ประชาชนได้รับตอบแทนจากการทำงานของตน! ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นปฏิปักษ์ต่อพวกเราไปเสียเกือบทั้งหมด ตลอดชีวิตของเรา วันแล้วก็วันเล่า เราต้องทำงานเหน็ดเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด ต้องสกปรกมอมแมมอยู่ตลอดเวลา ต้องถูกหลอกลวงอยู่ตลอดเวลา ส่วนคนอื่นสิ เสวยความสุขและผลกำไรไปเหนาะๆ กดเราไว้ให้ตกอยู่ในความโง่เขลาเบาปัญญาเหมือนหมาที่ถูกล่ามโซ่ เราไม่รู้อะไรเลย กดเราไว้ในความกลัว เรากลัวไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง ชีวิตของพวกเราก็เหมือนกับกลางคืนที่มืดมิดและยาวนานคืนหนึ่งเท่านั้นเอง!”
"คำของลูกชายฉันเป็นคำพูดที่ซื่อสัตย์ที่สุดของกรรมกรคนหนึ่ง ผู้ที่มิได้ขายวิญญาณให้แก่ใคร พวกท่านจะเห็นความซื่อสัตย์ของถ้อยคำเหล่านั้นได้จากความกล้าหาญของแต่ละคำ!"
"จงอย่ากลัวอะไรทั้งนั้น ไม่มีอะไรมันจะร้ายยิ่งไปกว่าชีวิตที่พวกท่านต้องทนอยู่นี่อีกแล้ว!"
"พวกแกมีแต่จะพอกพูนความเกลียดชังของพวกเราให้มากยิ่งขึ้นเท่านั้น พวกแกมันบรมโง่ คอยดูเถอะ ความเกลียดชังที่พอกพูนอยู่ในใจของพวกเราน่ะมันจะต้องพังครืนลงบนหัวพวกแกเองสักวันหนึ่ง!"
แม็กซิม กอร์กี้, "แม่", 1906 (สำนวนแปลโดย จิตร ภูมิศักดิ์).
