จุดเถียงของเธอว์อยู่ที่ “การให้กษัตริย์ฟ้องเองไม่ควรอยู่แล้ว คุณไม่จำเป็นต้องรู้ว่าท่านรู้สึกอย่างไร แล้วโยนให้ท่านตัดสินใจ เพราะ กม.นี้ไม่ได้ปกป้องตัวบุคคล แต่ปกป้องตำแหน่งประมุข จึงเป็นเรื่องของรัฐ ของประเทศ ไม่ใช่เรื่องตัวบุคคล”
แม้นว่าข้อที่ สุรพศ ทวีศักดิ์ แย้ง “เขาเสนอให้สำนักพระราชวังฟ้องไม่ใช่หรือครับ” ก็แจ่มแจ้งตำตาอยู่ อีกทั้ง Piyabutr Saengkanokkul แจ้งว่า “เมื่อสิบปีที่แล้ว ตอนรณรงค์ ครก.๑๑๒ ผมจำได้ว่าคุณโบก็มาร่วมงาน ร่วมลงชื่อด้วย”
เลขาฯ คณะก้าวหน้าอธิบายต่อถึงประเด็น ‘ตำแหน่ง’ ที่โบว์อ้าง “ถ้าตรรกะนี้ ตำแหน่งประธานสภา ประธานศาล นายกรัฐมนตรี ที่เป็นตำแหน่งสูงสุดแต่ละอำนาจ ไปจนถึงทุกตำแหน่งในประเทศนี้ ก็ไม่ต้องฟ้องเอง ให้คนฟ้องกันได้มั่วซั่ว สุดท้ายก็ไม่ต้องวิจารณ์ตำแหน่งสาธารณะกันเลย”
แล้วยัง “ร่างตอนนั้นก็มีการแก้ไข ให้ราชเลขาฯ เป็นผู้ร้องทุกข์กล่าวโทษ ห้ามมิให้บุคคลอื่นร้องทุกข์กล่าวโทษแทน” ด้าน Pavin@PavinKyoto เหน็บแรง “อ่านหนังสือน้อย ไม่เคยศึกษาว่าเมือง นอกกฎหมายคุ้มครองประมุขรัฐไม่ใช่ใครจะไปฟ้องแจ้งจับใครได้”
แฮ้สแท็กต่อท้าย #หิวแสง เลยทำให้ครูสาวใหญ่ ‘ซิงเกิ้ลมัม’ ฮึดสู้ “ถ้าติดตามแบบไม่ตัดตอน ก็จะรู้ว่าใครกันแน่ที่อ่านหนังสือน้อย” หูย จริงนะ อย่ายั่วนะ แต่ว่าเอาเถอะ เผ็ดบ้างตามเพลง ข้อสำคัญครูโบว์ไปสุด ไม่ให้แก้อะไรทั้งสิ้น
ปิยบุตรก็เลยต้องอธิบายอีก “รากฐานความผิดฐานหมิ่น คือ บุคคลผู้ถูกหมิ่น ย่อมประเมินได้เองว่าตนเสียหายหริอไม่ ถ้าไม่เสียหาย ก็ไม่ฟ้อง” นอกจากนั้น การใช้ ม.๑๑๒ ของรัฐบาลนี้ “ยืดได้หดได้ใช่มั้ย” ตอนปี ๖๑-๖๒ “ประยุทธ์อ้างในหลวงไม่ให้ใช้
...แต่ปลายปี ๖๓ ประยุทธ์บอกจะใช้เต็มที่ แบบนี้คนจะคิดอย่างไรครับ”
