กรณีของ พ.ต.ต.อนันต์ ผู้ก่อตั้งขบวนการ ‘ชนวน’ เปิดโปงการทุจริตต่างๆ ในวงราชการตั้งแต่ยุคก่อนเหตุการณ์ ๖ ตุลา ๑๙ เป็นต้นมา ลงเอยด้วยการถูกตัดสินความผิดฐานหมิ่นพระบรมเดชานุภาพของสมเด็จพระบรมราชินีนาถและสมเด็จพระบรมโอรสาธิราช (ขณะนั้น)
“ว่าเป็นการกระทำที่ผิดมาตรา ๑๑๒ ให้จำคุกกรรมละ ๓ ปี รวมจำคุก ๖ ปี” แม้จำเลยอ้างว่า “เป็นการพูดเพื่อเตือนสตินายทหารและนักการเมืองบางคน มิให้อ้างสถาบันกษัตริย์เพื่อแสวงหาผลประโยชน์ให้กับตน ซึ่งเป็นการดึงสถาบันให้ตกต่ำและเสื่อมเสีย”
และแม้นว่า มนัส สัตยารักษ์ นายตำรวจนักเขียนเอ่ยถึง “อัยการผู้ใหญ่เจ้าของสำนวนฟ้อง ท่านกับผมรู้จักสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กจึงให้ความเห็นอย่างตรงไปตรงมา” ว่า “เรื่องแบบนี้ถ้าไม่จำเป็นตำรวจไม่น่าจับกุมกล่าวหาเป็นคดีนะ” ก็ตาม
มิใยเจ้าตัวจะกล่าวทิ้งท้ายการปราศรัยของเขาว่า “ถ้าจะเกิดอะไรขึ้นจากการพูดความจริงของผม ไม่ว่าจะเป็นการถูกคุกคาม จะจับไปดำเนินคดี หรือจะทำให้ผมเสียชีวิต ผมไม่เสียใจครับ ที่ชีวิตผมได้พูดความจริงแล้ว” ทั้งที่ว่ากันว่าในรัชสมัยนี้ไม่มีการใช้ ม.๑๑๒
แต่ก็มีการใช้กฎหมายเกี่ยวกับความมั่นคงอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็น พรบ.คอมพิวเตอร์ พรบ.ชุมนุมสาธารณะ กระทั่ง คำสั่งในสถานการณ์ฉุกเฉินเกี่ยวกับเชื้อไวรัสโคโรน่า ๒๐๑๙ และที่หนักหน่วง โหดเหี้ยม เมื่อ “ผู้ลี้ภัยทางการเมืองออกมาพูดเรื่องสถาบันกษัตริย์ แล้วถูกอุ้มฆ่าอย่างโหดร้ายทารุณ”
อานนท์พูดถึง “คนอย่างเหรียญทอง (แน่นหนา) แอบอ้างสถาบันกษัตริย์มาทำร้ายพวกเรา ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า จริงๆ แล้วสถาบันกษัตริย์คิดกับพวกเราอย่างไร” เขาจึงผลักดันให้สภาผู้แทนราษฎรรับไม้ไปพูดเรื่องนี้กันอย่างเปิดเผย และมีเหตุมีผลต่อความจริง
ข้อเสนอของอานนท์ในการปราศรัย ล้วนแต่สอดคล้องกับข้อเรียกร้องของผู้จัดรายการชุมนุมครั้งนี้ ซึ่งก็คือกลุ่มมหานครเพื่อประชาธิปไตยและกลุ่มมอกะเสด (เคยูเดลี่) ได้แก่ ให้ยกเลิกหรือแก้ไขกฎหมายที่เป็นการขยายพระราชอำนาจของกษัตริย์ (เขาใช้คำว่า “ล้นเกิน”)
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการบริหารจัดการทรัพย์สิน ‘ส่วนพระมหากษัตริย์’ เดิมที่เป็น ‘สาธารณะสมบัติ’ เช่นสนามหลวงเป็นอาทิ หรือการบัญชาการกองทหารส่วนพระองค์ (ราชวัลลภฯ) ทั้งกรมทหารราบที่ ๑ กับกรมทหารราบที่ ๑๑
แล้วยังการจัดสรรงบประมาณเพื่อจับจ่ายเป็นการส่วนพระองค์นอกเหนือจากงบประมาณปกติซึ่งก็มากอยู่แล้ว อันถือว่า “คือการประจบประแจงสถาบันกษัตริย์อย่างล้นเกินของรัฐบาลนี้” เขายกตัวอย่างงบประมาณของกระทรวงพาณิชย์เอาไปโปรโมทเสื้อผ้าแฟชั่นยี่ห้อ ‘สิริวัณณวรี’
“งบประมาณหลายหมื่นล้านถูกใช้ไปโดยสุรุ่ยสุร่าย ไม่มีการตรวจสอบ นี่ยังไม่รวมถึงงบประมาณของกรมการปกครองท้องถิ่นที่ไปสร้างซุ้มถวายพระเกียรติมูลค่าเป็นสิบๆ ล้าน ไม่มีความจำเป็นเลย” เขาเรียกร้องว่าถ้าจะมีต้องพิจารณาเศรษฐกิจของประเทศเป็นหลัก
อีกประเด็นที่อานนท์เอ่ยถึงว่าการที่พระมหากษัตริย์ทรงประทับอยู่เยอรมนีเป็นส่วนใหญ่ นอกจากจะสิ้นเปลืองค่าใช้จ่ายการเสด็จพระราชดำเนินโดยเครื่องบินของพระองค์กว่า ๕ พันล้านบาท กฎหมายของประเทศนั้นอาจจะบังคับให้พระองค์ต้องเสียภาษี
“นี่คือความสุ่มเสี่ยงอย่างถึงที่สุด ที่รัฐบาลประยุทธ์ไม่เคยพูดถึง” (เนื่องจากขณะนี้พระองค์ทรงมีทรัพย์สินส่วนพระองค์มหาศาล ๓๕ พันล้านดอลลาร์ตามการประเมินของบลูมเบิร์ก และมีการเคลื่อนไหวในรัฐสภาบาวาเลีย เสนอให้พิจารณาเก็บภาษีมรดกของกษัตริย์ไทยแล้ว)
ข้อเสนอ ของอานนท์ มิได้ ‘ล้นเกิน’ ไปจากมิติแห่งประชาธิปไตย อันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุขแต่อย่างใด เพียงแต่ไม่เคยมีใครกล้าออกหน้าหรือคอยแต่คิดว่าจะทำให้ ‘ห่าลงกบาล’ กันเสียทั้งนั้น บ้างว่าพูดไปทำไรมี ท้ายที่สุดก็ทำไม่ได้
“กรณีทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ ต้องยกเลิก พ.ร.บ.ทรัพย์สิน ๒๕๖๑ ถ้าจะเอาเหมือนสมัย ร.๙ คือ กลับไปใช้ พ.ร.บ.ทรัพย์สิน ๒๔๙๑ แต่ถ้าเอาแค่นี้ก็ตรวจสอบไม่ได้นะ” วาด ระวี Rawee Siri-issaranant เขียนท้วงติง
อยากฝากท่านทั้งหลายที่มัก “ใจเย็นๆ อย่างเพิ่งเสี่ยงดีกว่า” ในประเด็นการ ‘ร่ำร้อง’ ให้พระเจ้าอยู่หัวฯ เสด็จคืนสู่พระนครว่าก็ถ้าประยุทธ์กับ ร.๑๐ เป็นปี่เป็นขลุ่ยขนาดนี้ เสด็จกลับมาให้ตู่ได้ถวายงานใกล้ชิดเบื้องยุคลบาทจะดีกว่า
เผื่อว่าทรงหมั่นไส้ตู่เมื่อไหร่จะได้ทรง ‘ดีด’ ให้ไม่ ‘ล้นเกิน’ เสียบ้าง เว้นแต่การที่สองประมุขประเทศอยู่ห่างกันสุดขอบฟ้าเป็นความลงตัวของ ‘เผด็จการครึ่งใบ’ ต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์ ตามทฤษฎีการเมืองระหว่างประเทศที่ว่า ‘equidistance’
(หมายเหตุ ฟังรายละเอียดคำปราศรัยของอานนท์ที่นี่ ไม่มีใครลบ https://www.facebook.com/somsakjeam/videos/3114296505290274/)
