Thanalop Phalanchai
8h
·
สวัสดีค่ะ นี่หนูหยกนะ ศาลสั่งให้มาอยู่ที่บ้านปรานี จังหวัดนครปฐม ได้ 43 วันแล้วค่ะ
ฝากถึงตำรวจ สน. สำราญราษฎร์ ในวันที่ 15 กุมภาพันธ์ 2566 หนูเอาอนาคตของหนูไปให้พี่ดู เอาตารางสอบตารางมอบตัวไปให้พี่ แล้วพี่ก็รับว่าเราเจอกันวันที่ 9 เมษายน 2566 จากนั้นพี่ก็ขอออกหมายจับหนู
ศาลเยาวชนออกหมายจับหนู 28 กุมภาพันธ์ 2566 และศาลขังหนูมาจนถึงวันนี้
หนูเอาอนาคตของหนูไปให้พี่ดู วันที่ 15 กุมภาพันธ์ 2566 แล้วหนูก็ยังอยู่ในคุกตอนนี้
ต่อไปนี้หนูจะไม่ขออะไรอีกแล้วจากพี่ และจากศาลหนูก็จะไม่ร้องขอการประกันตัวหรืออะไรอีก อนาคตของหนูสำหรับพวกพี่และศาลไม่เห็นมันจะมีค่ามีน้ำหนักเลย ระบบและคำสั่งของคนอื่นสำหรับพี่กับศาลเป็นสิ่งที่หนูไม่เชื่อถือ
หนูไม่อยากพบพี่ ไม่อยากเห็นหน้าทนายที่ศาลบังคับตั้งให้ หนูไม่ยอมรับกระบวนการอยุติธรรม
.....
Krisadang-Pawadee Nutcharus
8h
·
เรื่องของหยก เด็กผู้หญิงวัย 15 ปี
ที่ถูกขังมา 43 วันเรื่องมาตรา 112
------------
แล้วกระบวนการยุติธรรมไทยก็ทำความผิดซ้ำอีกแล้ว
วันนี้ (10 พฤษภาคม 66) ตำรวจสน.สำราญราษฎร์ ยกโขยงไปบ้านปรานีเพื่อแจ้งข้อหาหยกเพิ่มอีกไม่รู้กี่ข้อหา
บ้านปราณีเปิดบ้านต้อนรับตำรวจอย่างดีเปิดห้องเยี่ยมเปิดแอร์และไม่ให้คนที่หยกไว้วางใจเข้าไป
เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องนั้นระหว่างหยกกับตำรวจทั้งโขยง
คุณไม่รู้หรือว่าในคดีอาญาที่เด็กเป็นผู้ต้องหา จำเลย หรือเป็นผู้เสียหาย คุณต้องไม่ปล่อยให้เด็กเผชิญหน้ากับตำรวจหรือผู้กล่าวหาหรือฝ่ายตรงข้ามเพียงลำพัง โดยไม่มีที่ปรึกษากฎหมายหรือผู้ปกครองหรือคนที่เด็กไว้วางใจอยู่ด้วย
คุณไม่รู้หรือว่า ตำรวจไม่อาจสอบสวนเด็กได้เพียงลำพังโดยตรง
กรณีของหยก เพียงเพราะเธอถูกกล่าวหาว่าผิด มาตรา 112 เราทำกับเธอโดยผิดกฎหมายซ้ำแล้วซ้ำเล่า
คดีนี้เธอถูกกล่าวหาว่าผิดมาตรา 112 ตอนที่เธออายุเพียง 14 ปีเศษยังเป็นเด็กหญิงด้วยซ้ำ
ตอนแรกที่ตำรวจเรียกเธอไปพบ เธอขอเลื่อนเพราะเป็นช่วงสอบ
เราหักหลังเธอโดยไปขอออกหมายจับ
แล้วเราก็ออกหมายจับเธอทั้งๆที่ กฎหมายเด็กบอกว่าให้หลีกเลี่ยงการออกหมายจับเด็ก ให้ใช้วิธีอื่นแทน
แต่เราก็ออกหมายจับเธอทั้งๆที่คดีนี้ แม้เธอผิดเธอก็ไม่ต้องรับโทษ
เราจับเธอตอนที่เธอไปโรงพักโดยวิธีที่เราเรียกมันว่าละมุนละม่อม ด้วยการกดเธอลงกับพื้นแล้วล้วงมือเข้าไปค้นสิ่งของสมบัติของเธอในเสื้อของเธอ
เมื่อจับเธอไปแล้ว เราก็รับรองการจับว่าถูกต้อง เราส่งเธอเข้าไปขังที่คุกเด็ก จนถึงวันนี้เป็นวันที่ 43 แล้วนะครับ
ผมใช้คำว่าเรา เพราะพวกเราทุกคนล้วนต้องรับผิดชอบในเรื่องของหยก
ทุกคน
เราทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าในเรื่องของหยก เราทำผิดที่ไม่ทำตามกฎหมายของเราเอง
เราทำผิดที่เราไม่มีความเมตตากรุณา เราทำผิดที่เราเมินเฉยต่อชะตากรรมของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้รับการปฏิบัติโดยถูกกฎหมายและเป็นธรรมจากรัฐของเรา
แต่ที่เลวร้ายที่สุดคือ พวกเราทำผิดที่อยู่ด้วยความกลัว กลัวอำนาจบาตรใหญ่ กลัวความคิดใหม่ๆ กลัวที่เราจะไม่มียศฐาบรรดาศักดิ์
ผมยิ่งเชื่อมั่นว่าเราไม่มีวันปฏิรูปกระบวนการยุติธรรมได้ ในสังคมที่เสื่อมถอยและเสื่อมทรามนี้
-----------------
ผมขอโทษหยก และเด็กๆคนอื่นๆ
ผมขออวยพรให้พวกคุณได้รับชัยชนะในการต่อสู้ตามวิถีทางของคุณเอง
