อาคารนี้อยู่ที่ อ.หัวหิน จ.ประจวบคีรีขันธ์ เมื่อเสด็จถึงก็ทรงเยี่ยมชมกิจการต่างๆ ของสถานีแห่งนี้ทั้งสามชั้น หากแต่ในประมวลภาพบรรยากาศการเสด็จฯ มีห้องโถงใหญ่ซึ่งนักเรียนระดับประถมนั่งโต๊ะเรียนเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ ทุกคนหลังตรงเรียบร้อย
เจ้าของโพสต์เขียนว่า “มาถึงงานหกโมงเย็นกว่าๆ เดินเข้ามาชมห้องเรียนที่เด็กๆ นั่งแข็งเป็นหุ่นยนต์ มีอุปกรณ์การเรียนวางบนโต๊ะ เพื่อเล่นละครว่าตัวเองเรียนอะไรบ้าง หากไม่มีนาฬิกาติดเข้ามาในภาพก็พอทำเนา แต่พอเห็นเวลาแล้วก็ได้แต่นั่งอ้าปากหวอ”
เข็มนาฬิกาบนข้างฝาชี้เวลา ๑๙.๒๕ น. โพสต์บอก “ปล่อยพระองค์ท่านไปลำบากทำไม ส่งภาพถ่ายการเรียนการสอนขึ้นเว็บแล้วให้พระองค์ทอดพระเนตรผ่านมือถือก็ได้ มันผิดเวลา เด็กอายุแค่นี้เรียนหนังสือยันทุ่มนึง เสื้อเรียบ ผมไม่ยุ่ง (ถักเปียพร้อม)”
เขาว่า “๑๘-๑๙ น.เป็นเวลากินข้าวเย็น...การมาเยี่ยมโรงเรียนเพื่อดูการเรียนการสอน ควรมาเวลาที่เด็กๆ เรียนหนังสือ ให้เห็นความจริง ว่าเด็กกินข้าวกลางวันกับอะไร เด็กเรียนกันอย่างไร” อันนี้น่าจะเป็นเช่นที่ผู้เขียนบอกเองว่า
“ในหลวง ร.๑๐ มักออกราชการตอนเย็น ตอนค่ำ” ผู้จัดงานก็เลยให้เด็กแต่งชุดนักเรียนมานั่งกันเป็น ‘พร้อป’ ฉากประกอบการถ่ายทำ อาจจะให้เด็กกลับบ้านไปตั้งแต่บ่ายสี่โมง กินข้าวกินปลา อาบน้ำอาบท่า แต่งตัวเรี่ยมแร้ ผมเรียบแปร้ มาเข้าฉากก็ได้
ไม่ทราบว่า พล.อ.ดาว์พงษ์ รัตนสุวรรณ ประธานกรรมการบริหารมูลนิธิการศึกษาทางไกลผ่านดาวเทียมนี้ จะรับทราบการจัดพิธีการรับเสด็จฯ นี้หรือไม่ น่าจะไม่ ในเมื่อโดยทั่วไปของระบบราชการไทยถือเป็นเรื่องที่ปล่อยให้ลูกน้องจัดการ
ใครจะเที่ยวลงรายละเอียดบริหารงาน ‘ไมโครแมเนจเม้นต์’ อย่าง ‘แฮนด์ออน’ ถึงพื้นที่ด้วยมือตนเอง เหมือนผู้ว่าฯ ‘ชัชชาติ’ ล่ะ ครั้นจะว่าเจ้าของโพสต์จี้จุกจิกไปหน่อย ก็ต้องทำความเข้าใจ
ในเมื่อเขาได้เทียบเหตุการณ์ทำนองนี้ กับพระราชกรณียกิจของพระชนกนาถ พระพันปีหลวง และพระเชษฐภคินีเธอ เขาคงจะเป็นรอยัลลิสต์ย้อนยุค รำลึกแต่ความงดงามในอดีต แล้วอยากให้ทุกอย่างเป็นอยู่อย่างนั้นชั่วกัปชั่วกัลป์
นี่คือความขัดข้องอย่างหนึ่งระหว่างอดีตกับอนาคต ธรรมชาติของอดีตคือการล้มหายตายจาก ยากที่จะตามติดอนาคตได้ แต่ก็อาจมาหลอกหลอนปัจจุบันเป็นครั้งคราว ในรูปแบบของปีศาจ
