สองวันก่อนนี่เอง “ศบค.พบนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติเดินทางเข้าภูเก็ต ๖ ราย ๖ ประเทศ ผลตรวจติดเชื้อโควิดและมีอาการทุกราย” ไม่มีใครถามรัฐมนตรี แต่แกก็ตอบเองกลายๆ “ได้เตรียมการเรื่องฮอสพิเทลกับโรงพยาบาลที่สามารถรับผู้ป่วยในระดับสีเหลืองและสีแดง”
รมว.บอกด้วยว่า “ตรงนี้ไม่มีปัญหาเพราะนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติมีประกันโควิดมาเรียบร้อย...ส่วนคนไทย...แน่นอนเชื่อว่าจะมีการแพร่ระบาดของโควิดอีกครั้ง” ไม่เป็นไร “สิ้นเดือนพฤศจิกายนคนไทย ๗๐% น่าจะได้รับวัคซีนครบ ๒ โด๊สเซสแล้ว”
ฮ้า ฉีดได้ไวขนาดนั้นเชียว ตอนนี้กี่เปอร์เซ็นต์ไม่รู้ เห็นเม้าท์กันบนโซเชียลว่าแค่ ๔๐% เอาเถอะ สาธารณสุขไทยเสียอย่างต้องเชื่อ ขนาดสูตรไขว้ยังแหกทำนองของโลกมาได้แล้วเลย นี่กำลังจะเปิดประเทศทั้งที่ยังไม่ค่อยพร้อมเท่าไร
ทำไงได้ ต้องการเงิน ชักเหนียมละสิ กู้เกินจนต้องยกเพดานขึ้นไปอีก ๑๐% ไว้ให้ลูกหลานใช้หนี้จนยุทธศาสตร์ชาติจบแล้วไม่รู้จะใช้หมดหรือยัง ตัวเองอยากอยู่อีกอย่างน้อย ๑ สมัย ก็เลยโกหกตอแหลไปเรื่อยๆ เหมือนที่ผ่านมา ๗ ปี
การบริหารประเทศด้วยความเสี่ยงอย่างนี้ ส่ายหัวไปก็เมื่อยคอ จนวันนี้อัตราโควิดยังไม่สงบ ติดเพิ่ม ๙,๗๔๒ ตายเพิ่ม ๗๔ เมื่อวานซืน (๒๑ ตุลา) อัตราติดเชื้อเพิ่ม ๙,๗๒๗ ตายไป ๗๓ มันต่างหรือห่างกันซะที่ไหน เป็นอย่างนี้มาแรมเดือน คงไม่ลดฮวบฮาบภายใน ๑ อาทิตย์
แล้วจะมาบอกว่า ให้เปิด ‘เธค ผับ บาร์ คาราโอเกะ’ เลยเที่ยงคืนถึงตีหนึ่งตีสอง ในพื้นที่รีสอร์ทต่างจังหวัด ภูเก็ต กระบี่ พังงา พัทยา สมุย เชียงใหม่ (กรุงเทพฯ ไม่ได้ ฝุ่นพีเอ็ม ๒๕ เยอะ) ให้เฉพาะนักท่องเที่ยวต่างชาติเท่านั้น “จะเอาเงินจากกระเป๋าเขา” มั่นใจปีหน้าเงินเข้า ๑ ล้านล้านแน่
พิพัฒน์คุยต่ออีกว่า ปี ๖๖ จะมีรายได้จากท่องเที่ยว ๘๐% ของปี ๖๒ ซึ่งตอนนั้นเงินเข้าประเทศตั้ง ๒ ล้านล้านบาทแน่ะ ช่วง ๑ เดือนก่อน ‘ซีซั่น’ จะเริ่มจริงจัง ๑ ธันวา ก็เตรียมการชิมลองเปิดโน่นเปิดนี่ที่เคยดึงดูดนักท่องเที่ยวดูก่อน
เหตุเพราะมีคลัสเตอร์โควิดหลายหย่อม ๓ ตลาดยอดนิยม กาดหลวง กาดต้นลำไย กาดดอกไม้ ยังปิดอยู่หลังเกิดการระบาด ทางการก็พยายามผลักไสนักท่องเที่ยวไปจองโรงแรมแถวแม่ริม แม่แตง และดอยเต่าแทน ทุลักทุลีน่าดู
“๑ พฤศจิกายน คาดว่าการรับประทานอาหารและดื่มไวน์ในโรงแรมที่พักใน ๑๗ จังหวัดที่เปิดแล้วต้องทำได้” รัฐมนตรีบอกว่า ศบค.จะแบ่งพื้นที่ท่องเที่ยวเป็นสีเป็นโซน ถ้า ‘บลู’ ก็ให้ดื่มกินได้ ทำยังกะไซ่ง่อนตอนสงครามปลดแอกเวียตนาม
ตอนนั้น ‘แยงกี้’ จะออกเที่ยวหย่อนใจยามค่ำคืนต้องดูโพยเขตไหนไปได้ เขตไหนห้าม เดี๋ยวเจอเวียตกงแอบเชือดคอประมาณนั้น มันเลยย้อนยุคประเทศไทยสมัยมีค่ายทหารจีไออยู่เกือบทั่วหัวเมือง ตั้งแต่สัตหีบยันอีสาน
Wattanapong Kongkijkarn เขียนเรื่องประวัติศาสตร์ยุคสงครามเย็นในไทย เกี่ยวกับ ‘เมียเช่า’ ไว้ที่เพจ GendersMatter อันเกี่ยวเนื่องกับการที่ “dollar ขาดแคลน” ตอนนั้น เปรียบได้กับตอนนี้ขาดแคลน โครน ยูโร ฟรังค์ รูเบิ้ล และดอลลาร์
เอามาเปรียบเทียบตรงนี้ จำเพาะบริบทที่ว่าบ้านเมืองต้องการเงินตราจากต่างชาติ หลังจากพวก ‘Up pri’ ยึดอำนาจแล้วอยู่อูฟูกันมา ๗ ปี อยากไปต่ออีก ทั้งที่พี่น้องของผองประชากร เหี่ยวหดกันถ้วนหน้า ทั้งอาหารยาไส้และประชาธิปไตยยาใจ
สมัยนั้นเขาว่า “โศกเศร้ากว่า Sadddd Movie...Ohhh…John you make me cry.” (เพลงอยู่นี่ https://bit.ly/2Xssz0X) สมัยนี้ “I broken heart you must understand, Tu จ๋า Tu งบประมาณขาดแคลน”
(https://www.facebook.com/GendersMatterTh/posts/366443018323722, https://www.matichon.co.th/economy/news_3005295 และ https://www.facebook.com/thestandardth/posts/2880660218893518)
